Hoe overleef ik de zomervakantie (mét kinderen)?

/0 Reacties/in /door

In het noorden van Nederland is de schoolvakantie eindelijk begonnen. Dit betekent dat nu heel Nederland schoolvakantie viert. Leuk voor de kinderen! Maar schoolvakanties staan voor sommige ouders ook gelijk aan stress. Want wat gaan we nu dan doen? Hoe hou ik mijn kind bezig? Moet ik mijn kind de hele tijd bezig houden? Moet ik de teugels wat meer laten vieren? Voor de ouders die door blijven werken- of in ieder geval een deel van de vakantie doorwerken- zijn dit blijvende vraagstukken.

Sommige kinderen kunnen slecht omgaan met de vrije tijd die ze opeens hebben. Oftewel, lastig omgaan met een ander ritme en dagindeling. Meestal hebben deze kinderen wat meer moeite met vrije tijd in zijn algemeenheid. En daar zit het hem nou precies: kinderen doen het het beste als er sprake is van enige voorspelbaarheid. En die voorspelbaarheid is terug te vinden in een vast ritme; vaste routines en vaste handelingen. Met uiteraard uitzonderingen hier en daar gelaten want ons leven is zo onvoorspelbaar als het (Nederlands) weer. Als je echter terugkijkt naar je dag, zul je zeker wel een vaste routine hier en daar tegenkomen: opstaan, douchen, eten, op weg naar school/werk. Dat zijn de vaste routines waar kinderen veel aan hebben omdat het ervoor zorgt dat kinderen weten waar ze aan toe zijn. En dat zorgt weer voor een veilig gevoel.

Maar ja, het is vakantie en de dagen verlopen dan anders. Misschien heb jij ook vakantie en hoef je niet extreem vroeg op te staan om alles klaar te hebben zodat je kind op tijd op school is of op de opvang. Op zich ook heel fijn. Hierbij enkele tips hoe je de anders-dan-anders dagen zo probleemloos kunt overleven:

  • Je hoeft gelukkig niet iedere dag vol te plannen met activiteiten. Als er wel wat op de planning staat, bereid je kinderen dan hier -tijdig- op voor. Het liefst zo visueel mogelijk, bijvoorbeeld met een familiekalender gevuld met enkele foto’s.
  • Staat jullie een lange (auto/vliegtuig)reis te wachten? Voor jonge kinderen kan het helpen om ieder uur een klein cadeautje uit te laten pakken. Zorg voor voldoende eten en drinken en kleine spelletjes/activiteiten. Op internet zijn er leuke ideeën te vinden.
  • Plan enkele ‘wij doen vandaag niets’ dagen in. De kinderen weten dan van te voren dat jullie die dag niet weg gaan en zijn dan minder teleurgesteld. Thuisblijven hoeft niet persé te betekenen dat de kinderen zich hoeven te vervelen. Bedenk voor ieder uur een activiteit en maak hier een leuke poster van. Zo kunnen ze het ene uur een puzzel maken, knutselen met bv bonen, rijst en verf, koekjes bakken en samen een spelletje spelen.
  • Plan een thuisbioscoop dag in: laat de kinderen kiezen uit een top 3 films of kies zelf een film uit. Gordijnen gaan dicht, popcorn of fruit op tafel, de deurbel uit de stekker en samen lekker op de bank een film kijken.
  • Houd- ondanks de vakantie- toch zoveel mogelijk een vast ritme en vaste gewoontes (bijvoorbeeld in hun eigen bed slapen en op tijd naar bed) aan.
  • Houd er rekening mee dat sommige kinderen moeite kunnen hebben met een ander ritme. Je kunt hier soms weinig aan doen maar er wel begrip voor hebben.

Resteert mij om jullie een mooie, gezellige en fijne vakantie te wensen.

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl. Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig opvoedartikelen geplaatst.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen, maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Minimaal 3 keer per maand plaats ik een nieuwe blog op mijn site http://ikbenouder.nl  of op de Facebookpagina opvoedblogsikbenouder.

 

Waarom je je met een (nog) onvervulde kinderwens minder vrouw voelt

/0 Reacties/in /door

Zwanger worden, het lijkt zo romantisch en door de media wordt ons vaak het beeld voorgeschoteld dat het ‘vanzelf’ gaat. Hoe vaak hoor je iemand niet zeggen ‘en dan nemen we een kind’… Maar zo gemakkelijk gaat het niet bij iedereen. Wist je dat 1 op de 6 stellen niet binnen een jaar zwanger is?

Als er bij jou een hele weg aan vooraf gaat om zwanger te worden, als je een miskraam hebt gehad, of zelfs meerdere, dan doet dat een boel met je. Als vrouw is je lichaam ingericht op het doorgeven van leven. Wanneer dat niet zomaar lukt raakt dat je diep.

In de steek gelaten door je lichaam

Na een miskraam voelen veel vrouwen zich in de steek gelaten door hun lichaam.
Je voelde je zwanger… je hebt niets gemerkt en ineens gaat het mis. Als jij daar last van hebt, weet dan dat je niet de enige bent.

Ook als je niet zomaar [weer] zwanger wordt, of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of mola-zwangerschap hebt gehad voel je dat vaak alsof je lichaam je in de steek laat. Je gaat je afvragen waarom jouw lichaam niet kan wat andere vrouwen schijnbaar moeiteloos kunnen…

Behandelingen hebben ook impact op het vertrouwen in je lichaam

Als je in de Medische Molen terecht komt om zwanger te worden krijg je al snel te maken met allerlei behandelingen. En de meeste van die behandelingen gebeuren in jouw lichaam. Dat heeft niet alleen direct invloed op bijvoorbeeld je hormoonhuishouding, het raakt je ook op een diepere laag.

Jij moet je openstellen en allerlei artsen enzovoorts toegang geven tot je lichaam, en dan ook nog eens het meest intieme deel daarvan. Daar doen we vaak wel ‘makkelijk’ over, en je hebt ook weinig keus, maar toch grijpt het vaak diep in in de relatie tot je lichaam.
Daarbij ben je het plezier in seks vaak al een tijdje kwijt. Door al dat ‘gedoe’ voel je je minder vrouwelijk en heeft het vertrouwen in je lichaam een deuk opgelopen.

Je weet niet meer wat je nu eigenlijk voelt

In een wereld waarin anderen ‘zomaar’ zwanger lijken te worden zijn er doorlopend confrontaties met jouw gemis en verdriet en dat kan je soms behoorlijk emotioneel maken. Je eerste reactie is vaak om die emoties weg te drukken en je te richten op [opnieuw] zwanger worden, je kinderwens is er immers nog steeds.
Door blijven gaan en je emoties bij tijd en wijle wegdrukken, het verdriet om je onvervulde kinderwens en/of je miskraam, de impact van behandelingen… Je houdt je groot en toch merk je dat je stukje bij beetje het contact kwijt bent geraakt met wat je nu eigenlijk voelt.

Hoe krijg je het vertrouwen in je lichaam weer terug?

Hoe doorbreek je dan dat patroon?
Ga oefenen met luisteren naar de signalen die je lichaam je geeft. En stop met worstelen in je eentje, zoek contact met andere vrouwen die weten wat je doormaakt.
Wanneer je de signalen van je lichaam niet langer negeert komt er weer rust in je leven. Je krijgt meer energie je vrouwelijkheid kan weer stromen. Kortom, je zit weer lekkerder in je vel!

Lijkt het jou fijn om samen te kunnen oefenen met luisteren naar de signalen van je lichaam? En om eens met andere vrouwen te kunnen praten? Vrouwen die weten wat je doormaakt en aan een half woord genoeg hebben?
Dan is de workshop Leer je lichaam weer vertrouwen er voor jou.
Een dagje lief zijn voor jezelf in een klein groepje en een ontspannen sfeer. Met ruimte voor contact met anderen en handvatten voor thuis.

Een paar keer per jaar kun je meedoen aan deze workshop, hier lees je er alles over.

Irene Otto

Ik ben Irene Otto en ik help vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

Website: www.praktijkjanna.nl
FB pagina: https://www.facebook.com/PraktijkJanna/
Twitter: https://twitter.com/Janna_PSB
Instagram: https://www.instagram.com/irene.otto/?hl=nl
Lees ook het artikel Een miskraam, vruchtbaarheidsproblemen. Waarom raakt dat je zo diep? van Irene

Veiligheid en kinderen

/0 Reacties/in /door

Af en toe zie ik ouders strugglen met hun kinderen als ze in hun autostoel gezet moeten worden.
Kinderen verzetten zich, hebben er geen zin in en willen absoluut niet vast zitten. Erg vervelend maar ik vind het ook dapper dat er ouders zijn die zich er niets van aantrekken en
gewoon doorzetten.
Ik word daar blij van omdat ouders de veiligheid van hun kinderen belangrijk vinden en
omdat zij zich eigenlijk niets aantrekken van het feit dat hun kinderen het niet willen:
zoals ik net al zei: veiligheid staat voorop.

Dat kinderen liever niet vastzitten is ook wel logisch: het beperkt je en zorgt ervoor dat je als kind niet de ruimte hebt om te doen wat je wilt. De meeste kinderen die zich verzetten zijn dan ook de peuters. Net in deze leeftijdsfase willen kinderen autonoom zijn, zijn ze enorm egocentrisch en
moet alles dus gaan zoals zij dat willen en hebben ze het gevoel dat zij de wereld aankunnen.

Toch is het mogelijk om ervoor te zorgen dat onze kinderen moeiteloos vastzitten. In deze blog enkele tips:

  • Begin bij het begin en dus zo vroeg mogelijk. Babies zet je ook niet los in de auto, waarom zou je dat dan wel gaan doen als ze uit de maxi cosi tijd zijn?
  • Als het vanaf het begin normaal is voor je kinderen, zullen ze daar veel minder een issue van maken. Immers, dit hoort bij het ritueel ‘met de auto weggaan’
  • Afleiden helpt! Het kan dat je kind een ‘off day’ heeft, het zijn net mensen! Als je je kind wilt vastzetten en je weet dat je kind dat niet leuk vindt, leid je kindje af.
    Dit hoeft zeker niet met een koekje of snoepje te zijn maar een eenvoudige ” Kijk! Daar loopt een koe”
    werkt ook heel goed
  • Complimenteer je kind, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. Als je kind het goed heeft gedaan, kan hij/zij een sticker verdienen. Een sticker op de hand/voorhoofd of speciale autoruit stickers werken perfect.
    Wees voorbereid en zorg er ook voor dat je de stickers bij je hebt
  • Als kinderen iets ouder zijn, kan je ze ook uitleggen dat het en belangrijk is voor hun veiligheid en
    dat het niet mag van de politie om los te zitten
  • Geef zelf het goede voorbeeld en zorg ervoor dat je je eigen gordels ook vast hebt.

Iedere ouder is verantwoordelijk voor zijn eigen kinderen. En de meeste ouders houden enorm van hun kinderen en willen liever niet ze dat ze wat overkomt. Daarom is het belangrijk om zo vroeg mogelijk te starten met het veilig vervoeren van onze kinderen.

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig opvoedartikelen geplaatst.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van..
Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen.
Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven.
Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral
op een luchtige manier- verhalen te schrijven.
Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

Verandering maakt druk

/0 Reacties/in /door

 

Zeer binnenkort ga ik op sabbatical. Het klinkt heerlijk en dat is het ook. Los van dat het heel veel werk is om alles te regelen, is het zeker iets om naar uit te kijken. Ik heb nooit het idee gehad om een sabbatical op te nemen maar mijn vader zei altijd dat toeval niet bestaat. Eind vorig jaar moest ik een opsomming maken van het aantal gewerkte uren. Ik kwam erachter (geen verassing voor mij) dat ik enorm veel overuren had gedraaid. Ik heb namelijk wat extra taken gekregen op mijn werk maar heb er tot nu toe helaas geen uren voor ontvangen. Heel jammer maar dat betekent dat ik overwerk. En niet doe aan liefdadigheid. Aan het einde van het jaar telde ik deze uren op en bleek dat ik 3 maanden overuren had. Best veel. Nu kon ik deze alweer laten uitbetalen maar kennen jullie dat? Dat je opeens een financieel meevallertje krijgt en voor je het weet het weer van je rekening verdwenen is? Ik had daar niet zoveel zin in dus dacht ik diep na wat ik er wel mee kon doen.

Het antwoord kwam al vrij snel in mijn gedachte. Ik wilde wel een sabbatical. Even 3 maanden niets te maken met het werk. Een break. Doen waar je zin in hebt, iedere dag, voor 3 maanden lang. Ik wist ook vrij snel dat als ik hier in Nederland zou blijven ik toch iedere dag achter mijn laptop zou kruipen dus besloot ik het om wat drastischer aan te pakken. En dat betekent: 3 maanden naar mijn thuisbasis Curaçao. Aangezien ik schoolgaande kinderen heb moest ik behoorlijk wat regelen voor de leerplichtambtenaar ons toestemming gaf. En dat is logisch dus gaan onze kinderen daar naar school. Heel spannend uiteraard. In het begin keken de kids ernaar uit om lekker 3 maanden naar hun oma te gaan en bij hun nichtjes en neefje te zijn. Naarmate de datum vordert, merken wij dat onze kinderen zich anders gaan gedragen. Verandering is namelijk moeilijk en bij ons thuis zijn wij erg van het hebben van eenzelfde regelmaat. Daarnaast is het voor onze kinderen enorm moeilijk dat zij hun vader zo lang moeten missen want niet iedereen kan 3 maanden op sabbatical en gaat mijn man dus niet mee. Onze kinderen zijn drukker, sneller boos of verdrietig of vertonen juist meer teruggetrokken gedrag.

Over het algemeen geldt dit voor alle kinderen. Vindt er een verandering thuis plaats? Of op school? Wordt er een broertje of zusje geboren? Gaan ze voor het eerst naar school of naar een andere school? Is er een oma/opa of oom/tante overleden? Kinderen laten dit dan zien in hun gedrag. Ze worden drukker, onhandelbaar, boos of extra verdrietig. Of gaan weer in hun bed plassen, willen dicht bij hun ouders zijn, ontwikkelen een verlatingsangst.

Over het algemeen zijn dit normale gedragsveranderingen. Het is als ouder belangrijk om je hier bewust van te zijn en te weten dat deze fases normaliter voorbij gaan als de rust weer terug is gekeerd. Volwassenen kunnen hun emoties verwoorden in woorden. Kinderen verwoorden hun emoties in gedrag. Als ouder ben je juist in deze fase dé belangrijkste stabiele factor in het leven van je kind. Ondanks dat ik dus enorm druk ben met de voorbereidingen op mijn sabbatical en ik weer extra overuren draai op mijn werk om alles af te maken, probeer ik er thuis zo weinig mogelijk onrust te creëren. Ik ga gewoon met ze mee naar judo, we pakken gewoon een keer lekker een filmpje in de bioscoop en deze week gaan we lekker varen aangezien het zonnetje af en toe schijnt. Dat het in mijn hoofd overuren draait is mijn probleem en daar belast ik ze als ouder zo weinig mogelijk mee. Gelukkig zijn kinderen ook enorm flexibel en passen ze zich enorm snel aan aan nieuwe situaties. Dat je je dus ongerust maakt als ouder is normaal, maar je zult snel genoeg zien dat de kinderen erg snel weer gewend zijn aan de nieuwe situatie. En dat is voor een ouder juist weer erg geruststellend om te zien.

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig opvoedartikelen geplaatst.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

Een kind is geen kind?

/0 Reacties/in /door

Als je een kind hebt en dat is een jaar of twee oud, krijg je vaak de vraag ‘Wanneer komt de tweede?’ Alsof het normaal is dát er een tweede komt als die eerste er eenmaal is.
Liefst ook een beetje dicht op elkaar ‘want dat is zo leuk, dan kunnen ze samen spelen’. De meeste mensen hebben het idee van ‘Één is maar alleen’ en ‘Is dat niet zielig, enigst kind?’ We staan al snel klaar met onze oordelen…

Het ideale plaatje

Een gezin met 2 kinderen is voor de meeste mensen het ideale plaatje. En dat ideale plaatje wordt al gauw de norm. Veel of misschien wel alles is erop ingesteld. Gezinsabonnementen voor dierentuinen, pretparken enz. Reclames op tv en in tijdschriften… je ziet bijna altijd 2 kinderen in zo’n gezin.
Behalve die ongevraagde opmerkingen kan ook dát behoorlijk confronterend zijn als jij graag een tweede wilt maar het lukt niet.

Het lijkt wel of je pas meetelt met 2 kinderen

Twee kinderen is niet voor iedereen vanzelfsprekend, soms lukt het niet of is je gezondheid de reden dat je ervoor kiest om niet nóg een kind te willen.
Omdat het grootbrengen van één kind al een uitdaging is als je chronisch ziek bent, omdat je jezelf tijdens de zwangerschap 9 maanden binnenstebuiten hebt gekotst, omdat je een postpartum depressie hebt gehad en niet meer durft of misschien om een andere reden.

En dan is er ook nog een groep bij wie het niet lukt om een tweede te krijgen. Soms is er voor het krijgen van de eerste al een heel traject met behandelingen nodig geweest. En dat daar een kind uit geboren is wil echt niet altijd zeggen dat dat een tweede keer ook zal lukken…
En zelfs als de eerste is geboren uit een spontane zwangerschap komt het voor dat zwanger worden daarna niet meer lukt of dat je meerdere miskramen achter elkaar krijgt.

‘Wees blij dat je al een kind hebt’

Als die tweede niet lukt of je één of meer miskramen krijgt, krijg je van je omgeving vaak juist weer te horen dat je blij moet zijn dat je er al één hebt… En ook die vraag wanneer bij jullie de tweede komt blijf je af en toe horen. Alsof je het nooit goed kunt doen…

En natuurlijk ben je blij met je kind. Maar er is óók verdriet om het gemis van die tweede, om het feit dat je je kind geen broertje of zusje kunt geven. Zelfs als je er –zoals ik en mijn lief- uiteindelijk voor kiest om je wens voor een tweede onvervuld te laten.
En hoe lang het ook geleden is, dat gemis kan af en toe weer de kop opsteken. Want in een wereld waarin een gezin met 2 kinderen de norm is, zijn er doorlopend confrontaties met het feit dat jij er géén 2 hebt. En die confrontaties kunnen ook na járen soms nog pijn doen, je had het immers graag anders gezien.

Onzichtbaar gemis

Het zou goed zijn als we ons meer realiseren dat 1 kind niet altijd een keuze is. En dat dat een pijnpunt kan zijn voor de ander.
En… dat geldt net zo goed voor een gezin met 2 kinderen. Als je altijd de wens hebt gehad voor een groot gezin en het blijft bij twee kinderen is dat óók een onzichtbaar gemis. Misschien nog wel onzichtbaarder in een wereld waarin twee kinderen de norm is.

Als je gezin nog incompleet voelt

Wanneer je gezin niet de vorm heeft gekregen die jij graag had gewild kun je het daar nog lang moeilijk mee hebben. Je rouwt om een onzichtbaar gemis en daar kun je je heel eenzaam in voelen. Maar je hoeft het niet alleen te doen, weet dat je bij mij ook terecht kunt voor begeleiding en ondersteuning om je pijn en verdriet te helen.

Irene Otto

Ik ben Irene Otto en ik help vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

Website: www.praktijkjanna.nl
FB pagina: https://www.facebook.com/PraktijkJanna/
Twitter: https://twitter.com/Janna_PSB
Instagram: https://www.instagram.com/irene.otto/?hl=nl

Lees ook het artikel Een miskraam, vruchtbaarheidsproblemen. Waarom raakt dat je zo diep? van Irene

De peuterpuberteit

/0 Reacties/in /door

Normaliter doet mijn partner de weekboodschappen. Maar omdat onze zoon onlangs jarig is geweest en daarom zijn partijtje viert, besloot ik om deze keer boodschappen te doen. Toen ik de immens grote winkel binnenliep, viel mijn oog al vrij snel op een moeder en haar dochtertje van een jaar of 1½. Ze vielen mij op omdat ik kindjes de leukste wezens op aarde vind en omdat deze moeder zo leuk met haar dochtertje omging. Ze betrok haar kindje bij het doen van de boodschappen en op een gegeven moment mocht het dochtertje ook de kar duwen. Allemaal mooie momenten om kinderen te betrekken bij het doen van de boodschappen.

Maar toen gebeurde er wat. Wellicht gebeurde er niets om het te triggeren bij dit kleine meisje maar ze kreeg een driftbui. Ik zag haar liggen op de grond en ze was echt boos maar ook verdrietig tegelijk. Ze was het duidelijk ergens niet mee eens. Tot de moeder in de rij voor de kassa had gestaan en al haar boodschappen had betaald, tot de moeder naar buiten liep met haar dochtertje en haar boodschappen. Tot die tijd huilde haar dochter nog steeds. Het schommelde tussen gillen en huilen in.

En al deze tijd bleef deze moeder enorm rustig.

Ik vind het nog steeds jammer dat ik deze moeder niet meer tegenkwam. Ik had enorme bewondering voor haar kalmte. Want natuurlijk keek iedereen naar haar in de winkel. Maar wat heeft er toch kunnen gebeuren dat dit kleine meisje zo een driftbui kreeg?

Het antwoord is dat er niet persé wat hoeft te gebeuren. Peutertjes kunnen hun gevoelens maar ook datgene wat ze willen overbrengen naar hun ouders, niet altijd goed verwoorden. Dit zorgt ervoor dat ouder en kind elkaar niet goed begrijpen wat resulteert in onvrede. En onvrede bij peuters staat voor driftbuien.

Driftbuien zijn niet vreemd. Sterker nog, ze horen erbij en ik ben altijd blij te horen dat kindjes driftbuien krijgen. Voor mij is dit vaak een bevestiging dat deze kindjes zich veilig voelen bij hun ouders. Veilig genoeg om stennis te schoppen. Ik geef graag een aantal tips hoe om te gaan met driftbuien:

  • Blijf als ouder rustig. Iedereen kijkt, dat klopt. Maar de meesten hebben zelf ook kinderen grootgebracht en ook zij hebben driftbuien meegemaakt.
  • Driftbuien kunnen vrij lang duren. Maak je dus niet ongerust als je kind al 20 minuten op de grond ligt.
  • Realiseer je dat driftbuien manieren zijn dat kinderen hun emoties uiten. Vooral als kinderen nog niet heel goed kunnen praten. Ze komen daarom ook het meest voor bij peuters.
  • Erken de gevoelens van je kind. Benoem dit ook door bijvoorbeeld te zeggen: “ik zie dat je boos bent” of “Je bent verdrietig he?”.
  • Geef voldoende complimenten als je kind wenselijk gedrag laat zien.

Er bestaan redelijk veel oudercursussen voor ouders van peuters. Helaas heerst er nog steeds een taboe om te praten over de opvoeding. Terwijl het enorm bevrijdend kan zijn als je er al ouder over praat en merkt dat je niet de enige bent met een peuter met een flink karakter. Vind je het toch lastiger om er met andere ouders over te praten, dan kun je altijd terecht bij je consultatiebureau.

 

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig opvoedartikelen geplaatst.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

1 op 1 aandacht

/1 Reactie/in /door

Nu ik ‘groot’ ben en dus volwassen merk ik dat wij volwassenen steeds minder complimenten krijgen. Op mijn werk, in persoonlijke sfeer, het lijkt af te nemen als je volwassen wordt. Als we daarentegen kijken naar onze kinderen merken wij dat kinderen het heel fijn vinden om aandacht oftewel complimenten te krijgen en er zelfs om gaan vragen! Gelukkig maar want kinderen groeien door het krijgen van aandacht en complimenten.

Wat ik in mijn werk, maar ook met mijn eigen kinderen vaak meemaak is de strijd om aandacht. Met name als er meer kinderen in een gezin zijn. Het kan vervelend overkomen voor ouders maar als je erbij stilstaat is het eigenlijk erg logisch: aandacht geven aan het gedrag wat je bij je kind wilt stimuleren zorgt ervoor dat ze dit gedrag vaker zullen laten zien. Daarnaast hebben kinderen aandacht en complimenten nodig dus vragen ze er ook om. Dat het niet altijd uitkomt, of je je kinderen wilt leren om op hun beurt wilt wachten, dat is een ander verhaal.

Wat ik graag als tip meegeef aan ouders is om kinderen 1 op 1 aandacht te geven. Het werkt het beste en minst afleidend als je met 1 kind ook echt weg gaat. Kinderen vinden het ontzettend fijn als je alleen met ze op pad gaat; dit kan een wandeling zijn maar ook een bezoek aan het zwembad of strand. Het kan samen koekjes bakken zijn of gezamenlijk een puzzel maken. Het kan naast je kind zitten zijn terwijl hij of zij aan het gamen is of samen naar een museum gaan. De mogelijkheden zijn grenzeloos, het effect is hetzelfde: onze kinderen vinden het heerlijk om deze 1 op 1 aandacht te krijgen én je komt dichter bij elkaar. Je staat stil bij waar je kind aan denkt, waar je kind mee bezig is, je stelt als ouder andere vragen en je hoort verhalen van je kind die je anders niet zou horen. Jullie komen opgeladen naar huis én staan toch weer éven anders in het ‘opvoed’ leven.

Het is een aanrader om deze ‘alleen momentjes’ regelmatig in te boeken, voor je het weet zakt het namelijk weer weg en duurt het een jaar voor het volgende uitje is geboekt. Deze uitjes zijn goed te doen met kinderen van alle leeftijden. Ook in de puberteit hebben onze kinderen onze aandacht nodig. Misschien wel iets meer dan de andere leeftijden. De puberteit is namelijk een verwarrende fase, voor zowel de ouders als de pubers. Het is moeilijker om contact te krijgen en behouden met onze kinderen. En het leuke van het ouder worden van onze kinderen is dat wij ze ook om ideeën kunnen vragen wat ze zouden willen doen.

Ik ben benieuwd of jullie ook weleens 1 op 1 momenten hebben met jullie kinderen en wat jullie dan voor activiteiten samen doen. Het is in ieder geval enorm leuk om op een andere manier met onze kinderen bezig te zijn. Opvoeden kan weleens lastig zijn maar ook enorm leuk!

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig artikelen geplaatst en sinds januari wordt om de week op het YouTube kanaal van Pure Parenthing opvoedvideo’s gepresenteerd. Deze zijn ook terug te zien op de Facebook pagina van Pure Parenthing.

 

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

Vruchtbaarheidsproblemen, een miskraam… waarom raakt dat je zo diep?

/0 Reacties/in /door

Als je niet zomaar zwanger wordt of als je zwangerschappen steeds mislopen dan raakt dat je vaak diep. Nu denk je misschien dat dat is omdat je kinderwens heel diep zit, maar dat is niet de enige reden.
Door vruchtbaarheidsproblemen, een miskraam of herhaalde miskramen word je geraakt in je vrouw-zijn. Vrouwelijkheid en vruchtbaarheid zijn al aan elkaar gekoppeld sinds de oudheid, en die koppeling zit daarmee in ons collectief onbewuste. Geen wonder dus, als bij jou je kinderwens niet makkelijk vervuld wordt, dat je daardoor zo diep wordt geraakt.

Vrouw-zijn en moederschap

Ook nu nog steeds wordt vrouw-zijn in onze samenleving voor een groot deel geïdentificeerd met moederschap, veel meer dan man-zijn met vaderschap.
We vragen heel makkelijk aan een vrouw; heb je kinderen? En let maar eens op hoe vaak vrouwen in een voorstelrondje noemen dat ze moeder zijn. We hangen er als vrouw een groot deel van onze identiteit aan op.

Laatst sprak ik iemand wiens kinderwens na jaren nog steeds niet is vervuld hierover. Zij gaf als voorbeeld dat je zelfs in zelfhulpboeken hiermee geconfronteerd wordt. Dan lees je in zo’n boek dat waar jij nu aan werkt, dat dat later ook je kinderen ten goede komt.
Het gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee er vanuit wordt gegaan dat iedereen kinderen zou krijgen, daar word je keer op keer op keer op keer mee geconfronteerd. En dat doet pijn. Iedere keer weer.
Want als je geen moeder wordt, wat word je dan?

Door vruchtbaarheidsproblemen voel je je minder vrouwelijk

Als je vruchtbaarheid een probleem blijkt te zijn voel je je minder vrouwelijk. Als het steeds misgaat raak je ook het vertrouwen in je lichaam steeds meer kwijt. En door de behandelingen en al dat gepruts aan je lijf wordt je lichaam ook steeds meer een object.
En daarmee raak je steeds meer verwijderd van je eigen vrouwelijkheid. De sleutel om je dan weer beter te voelen zit in je weer verbinden met je vrouwelijke energie, met je zachtheid, met je creatie-kracht.

Denken en voelen, doen en zijn

In een wereld waarin DOEN veel waarde heeft, is het niet makkelijk om de verbinding met je vrouwelijkheid weer terug te vinden.
In onze westerse wereld zijn we ons behoorlijk mannelijk gaan gedragen. Denken en beredeneren zijn verankerd in ons schoolsysteem, de ratio is een groot goed. En als je altijd maar druk bezig bent, ben je blijkbaar belangrijk.

Als ons iets heftigs overkomt zoeken we naar redenen en oplossingen, we moeten sterk zijn en doorgaan. Emoties stoppen we vaak weg omdat we ze niet willen voelen en huilen zien we als een zwakte.Maar als je niet wilt voelen en in je hoofd schiet, raak je steeds verder van je vrouwelijkheid en je heelheid verwijderd. En op den duur kom je dan met jezelf in de knoop. En dat kan soms zó ver gaan dat je door je vruchtbaarheidsproblemen in een burn-out terecht komt. Maar denken én voelen, doen én zijn, dat heb je allebei nodig.

Je ervaring helen

Je zult inmiddels wel begrijpen dat je niet echt verder komt met alleen praten óver, je hebt het ook nodig om weer contact met je lichaam te maken en stukje bij beetje je gevoel weer toe te laten. En dat hoeft niet altijd zwaar te zijn. Dat is precies waarom ik in mijn begeleiding ook lichaamsgerichte oefeningen bied, op een speelse en luchtige manier. Of dat nu tijdens een workshop is, in het online programma Rust rond je misgelopen zwangerschap of in een persoonlijk begeleidingstraject. Op mijn website lees je er meer over.

En wil je de ervaring van je misgelopen zwangerschap helen? Doe dan mee aan de Opkikker-10-daagse. Je krijgt dan 10 dagen lang een kort filmpje met een kleine opdracht om je op te kikkeren. Want je verdriet en je emoties verdringen werkt niet.
Wel kun je je focus verleggen door ook naar het positieve te gaan kijken. Zodat naast je pijn en verdriet, dat er soms gewoon is, er ook weer ruimte komt voor plezier, voor een lichtpuntje in je dag. We starten op maandag 19 februari. Doe je ook mee? Meld je dan hier aan voor deze fijne opkikker: www.opkikker10daagse.nl 

Irene Otto

Ik ben Irene Otto en ik help vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

 

Website: www.praktijkjanna.nl
FB pagina: https://www.facebook.com/PraktijkJanna/
Twitter: https://twitter.com/Janna_PSB
Instagram: https://www.instagram.com/irene.otto/

Lees ook het artikel Met wie kun je praten over je miskraam? van Irene

Verdriet en omgaan met de dood

/0 Reacties/in /door

Afgelopen week had ik voor baan nummer 1 piketdienst. Dit betekent dat ik 24×7 bereikbaar ben indien er sprake is van calamiteiten die maatschappelijke onrust met zich (kunnen) meebrengen. Er zitten vaak rustige weken tussen maar vanaf het moment dat ik op maandagochtend de dienst overnam had ik het druk. Zo werd ik maandag ochtend gebeld, ik reed in de auto en ondanks dat ik handsfree belde, besloot ik mijn auto aan de kant te zetten zodat ik beter kon nadenken, gerichter advies kon geven én notities kon maken. Ik had een schooldirecteur aan de lijn die advies wilde omdat de broer van een schoolgenoot was overleden. Ik vermoed dat de broer nog vrij jong was. Als ik dit soort berichten krijg, schiet ik vrijwel direct in de actiemodus. Er wordt om hulp gevraagd en daar waar mogelijk probeer ik te assisteren.

Helaas was dit niet de enige trieste zaak waar wij in de afgelopen twee weken mee te maken hadden. Vanuit privacy overwegingen kan ik natuurlijk niet veel vertellen maar zo hadden wij twee weken geleden te maken met een leerling uit groep 8 die plots overleed. Groep 8! Het was allemaal heel onverwachts, heel verdrietig en vooral veel ongeloof. Daarnaast had deze leerling ook nog ouders, broertjes en zusjes en klasgenootjes die om dit kind rouwden. Allemaal enorm complex én verdrietig. Uit ervaring weet ik dat een goede begeleiding cruciaal is. Achter de schermen gebeurt er daarom ook ontzettend veel zodat de juiste hulp geboden kan worden aan diverse partijen, dat er goede nazorg geboden kan worden én dat de wensen van het  gezin gerespecteerd worden en blijven.

Vanuit ons werk bij de GGD bieden wij scholen daarom verdrietkoffers aan. Deze verdrietkoffers zijn Do It Yourself koffers waarbij leerkrachten samen met de leerlingen kunnen halen wat het beste bij hun past. Op de ene school betekent dit het neerzetten van een gedenkplekje in de hal of in de klas van het overleden kind, op de andere school betekent het een apart gebedsruimte én een ouderavond waar ouders hun emoties kunnen uiten en vragen kunnen stellen aan bijvoorbeeld een jeugdverpleegkundige. Het betrekken van kinderen is namelijk erg belangrijk; kinderen weten haarfijn aan te voelen dat zich wat afspeelt en kunnen de emoties van anderen goed scannen.

Helaas hebben veel kinderen te maken met het overlijden van een naaste of dierbare. Dit kan een oma of opa, tante of oom, buurman of buurvrouw, leerkracht of zelf een ouder zijn. In deze blog staan enkele tips hoe je met je kind kunt omgaan in een dergelijke verdrietige situatie.

  • Het is belangrijk om kinderen te betrekken bij wat er gaande is. Zij zijn namelijk erg gevoelig voor wat er om hen heen gebeurt. Probeer slecht nieuws te brengen op een plek waar je kind zich veilig voelt. Het is het prettigst voor kinderen als er niet teveel afleiding is als slecht nieuws verteld wordt (zet bijvoorbeeld radio en televisie uit).
  • Het is niet nodig een lang verhaal te vertellen want kinderen kunnen door het nieuws de informatie meteen weer kwijt zijn. Als kinderen behoefte hebben aan meer uitleg dan zullen zij hier om vragen.
  • Probeer er rekening mee te houden dat je zo concreet mogelijk uitlegt wat ‘dood’ zijn precies betekent. Dit is natuurlijk afhankelijk van de leeftijd van je kind. Let erop dat kinderen dingen soms heel letterlijk nemen. Leg de dood dus niet als volgt uit:
  • ‘dood zijn is slapen, maar dan voor altijd’. Kinderen kunnen dan bang worden als ze zelf moeten gaan slapen.
  • ‘dood gaan is op een verre reis gaan en nooit meer terugkomen’. Dit is voor kinderen verwarrend.
  • ‘iemand gaat dood omdat hij zo ziek is’. Met name jongere kinderen kunnen geen onderscheid maken tussen ernstige en minder ernstige ziekten.
  • Als ouder hoef je niet op alle vragen een antwoord te hebben.
  • Geef je kind de ruimte om op zijn eigen manier het nieuws tot zich te nemen.
  • Besef dat ieder kind op zijn eigen manier rouwt.
  • Niet alle kinderen zijn praters.
  • Probeer niet tegen je kind te zeggen dat hij er niet aan moet denken.
  • Probeer niet over het hoofd van je kind heen te praten.

Tot slot: het is volkomen normaal dat ouders ook reacties en emoties hebben naar aanleiding van een gebeurtenis. Het kan helpen met andere ouders of mensen uit je eigen omgeving te praten.

Ieder kind en iedere ouder beleeft traumatische gebeurtenissen en rouw op zijn eigen manier. Er is daarom geen goed of fout. Het is belangrijk dit te realiseren en dit van elkaar te respecteren.

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig artikelen geplaatst en sinds januari wordt om de week op het YouTube kanaal van Pure Parenthing opvoedvideo’s gepresenteerd. Deze zijn ook terug te zien op de Facebook pagina van Pure Parenthing.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

 

 

 

 

Opvoedvoornemens

/0 Reacties/in /door

Het is alweer het einde van het jaar en bijna het begin van het nieuwe jaar. En dat betekent dat velen van ons druk zijn met het nadenken over goede voornemens voor 2018. Ook ik heb een hoop voornemens maar welke opvoedvoornemens hebben jullie?

Als ouders maken wij voldoende mee als het gaat om onze kinderen en de opvoeding. De ene dag loopt het lekkerder dan de ander. Van ouders hoor ik regelmatig dat zij het als lastig ervaren dat zij de hele dag politieagent moeten spelen, dat zij het zo vervelend vinden dat zij hun stem moeten verheffen, dat zij zich schamen en spijt hebben dat zij hun kinderen een tik hebben gegeven omdat dat niet is wat zij willen doen. En dat niet de ouder is die zij willen zijn. De opvoeding loopt niet altijd van een leien dakje. En dat is okay want that’s life!

Als ouders is het belangrijk om terug te kijken en te evalueren hoe de dag, week of maand gegaan is. Zijn er zaken die anders hadden kunnen gaan? Zijn er dingen die je als prettig hebt ervaren of je juist helemaal niet fijn bij voelt? Het mooie van het leven is dat iedere dag een nieuwe dag is en daardoor ook weer een nieuwe kans. Kinderen zijn flexibel en waaien met de wind mee, en wij als ouders moeten daarom ook flexibel zijn. Als iets niet lekker is gegaan, deel dit ook met je kind. Kinderen vinden het fijn om te horen dat jij als ouder het de volgende keer anders wilt en zal doen.

Wat ik graag aan ouders meegeef is om realistische verwachtingen te hebben. We moeten al zoveel van onszelf maar is het allemaal écht nodig? Is het écht nodig om én het huis netjes op orde te hebben én onze kinderen iedere dag gezond eten te geven én om ons werk 100% te doen én om leuke dingen met onze kinderen te doen? Het klinkt veel maar is dit niet waar wij naar streven als opvoeder? Niet alles hoeft en het komt altijd wel goed. Een keer niet koken, een keer niet je huis opruimen, een keer niet stofzuigen, een keer je kinderen niet douchen: het scheelt weer een stress moment en ook hier: het komt wel goed met onze kinderen. We are often so hard on ourselves en gunnen onszelf té weinig! Wees dus realistisch en wees af en toe kritisch in je eigen verwachtingen: moeten ze bijgesteld worden? Gaat het allemaal eigenlijk best wel lekker?

Wat ik tot slot ook graag wil meegeven aan ouders is om regelmatig stil te zijn bij hoe goed wij het eigenlijk wel niet doen. Wij vervullen als ouder veel rollen tegelijk en willen het allemaal zo goed mogelijk doen. Wij mogen best wel vaker trots op onszelf zijn en dat mag gezegd worden. Dus beste ouders die deze blog lezen: ik ben trots op jullie! Jullie doen het fantastisch and keep up the good work!

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig artikelen geplaatst.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl