Ondertussen heb ik al heel veel over mijzelf, onze zoon en mijn man. Wat er allemaal in mijn leven gebeurd is en waarom niet werk. Ik heb geprobeerd uit te leggen waar je als weduwe recht op hebt.
Ik heb op facebook een keer een reactie geplaatst op een blog wat ging over de zelfredzaamheid van de vrouw, dat als weduwe recht hebt op een inkomen. Man (ahum pardon vrouw) wat een bak kritiek kun je over je heen krijgen als ze er achter komen dat je een “uitkeringstrekker” bent.

Vandaar ook dat ik jullie iets meer uitleg wilde geven dan in 1 blog. Maar ik beloof dat jullie nu bijna aan het einde van deze reeks blogs zijn. Ik was gebleven bij de rouw van onze zoon…..
Papa hoort bij ons.
Onze zoon heb ik tijdens de crematie op zijn vertrouwde plek bij het kinderdagcentrum gelaten. Ik bracht hem er op de gewone tijd naartoe en haalde hem ook zelf op de gewone tijd weer op. Papa onderdeel van ons leven. De mooie fotoposter met papa blijft in de woonkamer hangen en er hangen 2 foto’s boven een plankje voor papa Hier staan ook spulletjes op samen met een bloeiende plant of bloem. Ik probeer papa te benoemen, te vertellen over papa en dat hij op papa lijkt. Soms leg ik uit wat de dood betekend op zijn niveau. Ook heb ik onlangs verteld dat papa’s longen stuk waren, dat hij daarom dood ging. Dit zijn moeilijke momenten voor ons beide.
Sta stil bij je verdriet.
Zelf zorg ik er voor dat ik bij mijzelf stil sta, bij mijn verdriet, pijn en ook boosheid. Er zijn soms dagen dat ik graag met dingen wil smijten of flink willen schelden maar wat schiet ik er mee op? Niks, ja ik zou spullen breken, kan ik weer iets nieuws kopen maar dat vind ik weer sund van het geld. Ik ga door, doe dingen die gedaan moeten worden en laat geregeld dingen liggen. Het is hier in huis dan ook geregeld een (on)georganiseerde puinhoop. Ik ben dan ook best wel blij met de vaatwasser. Ook maak ik voorzichtig plannen voor de toekomst. Ik wil weer vrijwilligerswerk gaan doen en in de toekomst wil ik werk proberen te vinden. Dat zal niet eenvoudig zijn met mijn bijna lege cv. Ik ga verder met de plannen mijn man en ik gemaakt hadden. Ik zeg wel eens het gaat niet zo geweldig. Volgende week zijn we weer wat verder en over een maand zie ik ook wel weer verder.
Veranderingen in mijn opvoeding.
Ben ik veranderd in mijn opvoeding? Ja. Ik ben strenger en consequenter geworden maar ook liever. Gekke combinatie maar het is wel zo. Strenger omdat ik niet wil dat onze zoon een loopje met mij neemt en liever omdat mijn man de lieve factor was van de opvoeding. Ik was ook wel lief maar hij was veel zachter dan ik, vind ik. Ik probeer om onze zoon zo goed mogelijk op te voeden met de herinneringen aan papa op de achtergrond. Onze zoon mag papa ook ten alle tijden benoemen.
Kun je mij helpen?
Ondertussen ben ik ook aan het leren om hulp te vragen. Ik wil het liefste nog zo veel mogelijk zelf doen maar dat gaat niet altijd. Zeker als je geen rijbewijs hebt. Dus dan vraag ik hulp. Ook bij klussen die ik niet zelf aankan schakel ik hulp in. Dat gaat mij steeds beter af. Ondertussen heb ik geleerd dat ik best wel sterk ben. Ik sta nog steeds overeind en af en toe wankel ik een beetje maar dat mag. Het is niet niks om iemand te verliezen met wie je 12 jaar lief en leed hebt gedeeld. In het begin was elke dag er 1. nu is elke week er 1 en ik kijk en plan nu verder vooruit dan eerst. Ook houd ik rekening met mijn zwakke punten en benoem deze ook. Het is aan anderen om hier al dan niets mee te doen. Ik maak mij ook minder zorgen om wat andere mensen van mij vinden.
Dit is mijn verhaal en hoe ik mijzelf staande houd op dit moment. Dank jullie wel voor het lezen en jullie geduld. Het was een lang verhaal. Ik kom er wel. Niet nu, niet volgende week maar volgend jaar wil ik vrijwilligerswerk hebben waar ik gewoon mag zijn wie ik ben. En waar ik gewoon weg kan als ik onverwachts weg moet voor mijn zoontje.

Mijn vorige blog stopte op met moment van (de uitslag van) de onderzoeken van mijn man en onze zoon.

Slechte uitslag.

Op de longfoto’s van mijn man was iets te zien en na meerdere onderzoeken bleek dat hij longkanker had. Bijna alle onderzoeken en gesprekken met de arts waren op tijdstippen dat ik onze zoon moest ophalen bij het kinderdagcentrum. Ik kon er niet zijn en telkens moest ik die moeilijke beslissing nemen om er niet voor mijn man te zijn. Dat was niet makkelijk en af en toe heb ik het er nog moeilijk mee. Waarom hadden we nooit voor oppas gezorgd? Ik kan het niet terugdraaien net als een paar andere dingen die ik graag terug zou draaien in deze maanden.

Knokken maar niet winnen.

Mijn man is nog geen half jaar ziek geweest. hij heeft de zwaarste kuren gehad en is maar 4 keer bestraald. Mijn man heeft vroeger, toen hij jong was, te veel van zijn longen gevraagd. Dat hij pas stopte met roken toen we op de uitslag wachtte heeft ook niet geholpen. Op een slechte dag kreeg hij een complicatie van zijn behandeling en moest met spoed naar het ziekenhuis. Ik heb zijn zusters (zussen)toen gebeld en verteld wat er aan de hand was.

Beslissen zonder overleg.

Op de IC hebben ze nog geprobeerd om mijn man te redden of zijn leven te verlengen. Ik heb beslissingen voor hem genomen en verteld dat ik bepaalde behandelingen niet meer wilde. Dit heb ik aldoor gedaan met de gesprekken die we de afgelopen jaren gehad hebben en de vooruitzichten die hij nog had. Ook de artsen hadden hun grenzen aangegeven van hun mogelijkheden in de behandeling. Ik wist dat het nu nog om maanden zou gaan, hooguit. Dat het dagen werden had niemand van ons verwacht, ook zijn zusters niet.

Hij is dood….

Dan krijg je een telefoontje uit het ziekenhuis dat je man is overleden. Ik moest er voor zorgen dat onze zoon op het kinderdagcentrum kwam en dat hij ook weer thuis kon komen. Toen heb ik iemand gebeld die we kennen en zij kon. Ik ben daar nog steeds dankbaar voor. Ik heb mijn familie gebeld en de vriend die deze week elke avond bij mijn man in het ziekenhuis was. Mijn schoonzus belde de uitvaartondernemer.

Hulplijnen inschakelen.

De dag voor mijn man overleed had ik onze gezinsregisseur gebeld en vertelde wat er gaande was. Ik vroeg hem actie te ondernemen. Dit heb ik mijn man verteld en hij was er blij mee. Die dagen heb ik zo verschrikkelijk veel in de startblokken gezet en uitgevoerd, het was gewoon heel veel. Daarnaast heb ik er voor gezorgd dat er een inkomen zou zijn. Ik dacht eerst aan bijstand maar het werd anders.

Recht op ANW.

Als weduwe kun je recht hebben op ANW. Op de site van het SVB staat heel duidelijk uitgelegd wat de voorwaarden zijn en hoe je dat moet aanvragen. Ik kreeg na een paar weken een brief van het SVB maar toen had ik het al aangevraagd. In het overzicht staan vele onderwerpen die je op weg helpen met je vragen. Ik maak gebruik van de ANW om verschillende redenen. Jullie hebben deze allemaal kunnen opmaken uit de vorige blogs. Het is vanwege mijn verleden, onze zoon en zijn autisme en vooral de rust die ik hem en mijzelf wil geven.

Voldoende inkomen.

Als je recht hebt op ANW dan krijg je van de overheid een uitkering naast je salaris om rond te komen. Tenminste als een salaris hebt. Omdat ik geen betaalde baan heb is de ANW mijn hoofdinkomen. Dit is niet voldoende om rond te komen dus krijg ik verschillende toeslagen. Huurtoeslag, zorgtoeslag en kindgebondenbudget. Allemaal aangepast op mijn woon- en leefsituatie. Gewoon zoals ieder ander. Alleen met één uitzondering. Ik mag werken naar vermogen. Dit hoef ik dus niet te doen. Wanneer ik ga werken moet ik mijn inkomen melden bij de SVB. Tot een bepaald bedrag kan ik gewoon bijverdienen. Dit gaan niet van mijn ANW af. Kom ik boven dit bedrag uit dan wordt het een ander verhaal.

Mijn vorige blog eindigde op het moment dat mijn vriend mijn partner/mijn man werd. We tekende ons samenlevingscontract en ik kreeg een postbaantje.

Werken aan werk.

Dit werk ging een hele tijd goed, ook toen ik zwanger was. Hoewel ik mijn coördinator nooit zag en alleen maar sprak melde ik het wel. Ik kon namelijk geen wijk meer invallen. Dat werd te zwaar. Dat was geen probleem. Ik heb nog heel wat maandjes de post bezorgd, ook met glad en slecht weer. Dan was mijn man extra bezorgd om mij en zijn kind. Ik was van plan om een werkgeschiedenis op de gaan bouwen. Iets wat ik dus niet had. Toen het tijd werd om te stoppen had ik ook echt in gedachte dat ik met een paar jaar weer aan het werk zou gaan.

Moeder van een bijzonder kind

En toen werd ik moeder, mijn man werd vader en we genoten van onze zoon. We waren trots op hem ondanks dat hij zich niet “volgens de boekjes” ontwikkelde. Ik maakte mij af en toe wel zorgen maar dat was volgens het consultatiebureau niet nodig. Daar vertrouwde ik dan maar op. Tot hij op zijn 3de jaar naar de peuterspeelzaal ging. Hij moest eerst een beetje wennen en de eerste weken ging wel goed. Maar na een week of wat ging het helemaal verkeerd. Ik kon hem daar niet meer achter laten. Hij huilde en had mij nodig. We dachten van even doorzetten, tijden aanpassen etc. Niets hielp. Dus toen hebben we vroeghulp ingeschakeld en is er van alles gaan rollen. Al heel snel kwamen we terecht bij een gespecialiseerde kinderopvang. vanuit hier werden er allerlei onderzoeken gestart.

Gewijzigde werkplannen.

In die 3 jaar had ik mijn plan om opnieuw werk te vinden dus nog niet in de praktijk kunnen brengen maar het was wel noodzaak dat ik dat ging doen. Mijn man en ik scheelden namelijk 15 jaar dus als hij in de AOW komt moet dat wel geregeld zijn want hij zou nog maar de helft van zijn AOW krijgen, in deze situatie. We moesten dus geduld hebben. Dachten we…..

Blijf geduld houden

Na een aantal onderzoeken kwam men tot de conclusie dat onze zoon autisme heeft. Dan staat je wereld op zijn kop en dan moet je het daar maar mee doen. We kregen wel heel veel hulp, van meerdere kanten maar de opvoeding moet je wel zelf doen. Gelukkig werkte alleen mijn man en ja daar konden we wel van rondkomen. Niet makkelijk maar het lukte wel. Mede doordat ik zo erg op de centen zat en ik weinig ruimte pakte voor mooie, lekkere en leuke dingen. Omdat we dus geen oppas hadden gaven we onze zoon de stabiliteit die hij nodig had.

Er worden dingen duidelijk

Wat wel fijn was dat was wel dat ik mijn ouders de rapportage heb laten lezen. Voor hun gingen twee werelden open. die van onze zoon maar ook zie van hun met mij als klein meisje. Ze herkende zo veel van mij in hun kleinzoon dat dit onze relatie langzaam aan zou verbeteren. Langzaam, dat was de bedoeling. Soms gaat het anders dan gepland.

Een lieve betrokken vader.

Mijn man was een betrokken vader, hij ging mee in de onderzoeken die er nodig waren. Eigenlijk ook al toen ik zwanger was. We deden heel veel samen. Als mijn man vrij moest regelen deed hij er alles aan om dat te doen. Hij had ook ouderschapverlof opgenomen om wat meer tijd met zijn zoon door te brengen. Sowieso was mijn man woensdags vrij. Omdat hij voor een heel groot percentage was afgekeurd mocht hij aangepast werk doen. We waren dus best wel veel samen, met zijn drietjes.

Als meerdere dingen samenlopen.

Op een geven moment kwamen er een aantal dingen samen. Onze zoon werd 4 jaar en het werd tijd om een school uit te zoeken. Eerst moesten er nog een paar onderzoeken gedaan worden voordat we wisten naar wat voor soort school hij moest. Zou dit SBO of SO worden? (speciaal basisonderwijs of speciaal onderwijs) We wisten al dat hij niet naar gewoon basisonderwijs zou kunnen. In deze periode werd mijn man verkouden, die verkoudheid ging maar niet over. Hij ging naar de huisarts en kreeg eerst een antibioticakuur. Dit hielp niet. Hij ging terug en eiste longfoto’s.