Weer op eigen benen na een verlies

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn man, ons zoontje en wat ik regelde voor mijn man. Ook vertelde ik kort over de ANW. Naast de ANW hebben wij beide recht op nabestaanden pensioen.

Pensioen, nu al…..

Zowel mijn zoontje als ik krijgen nabestaanden pensioen. Dit wordt niet afgetrokken van de ANW. Omdat ik nog maar een half jaar ANW heb ontvangen weet ik niet 100% zeker of dit invloed heeft op mijn toeslagen. Zoals het er nu naar uitziet is dat niet het geval. Mijn zoontje mag tot een bepaald bedrag geld verdienen (in dit geval zijn nabestaandenpensioen) voordat het invloed heeft op mijn toeslagen.

Wennen aan de nieuwe financiële situatie.

Het is wel gek dat er nu ineens meer inkomen is. Dat is soms best wel lastig om mee om te gaan. Ik moet er  goed opletten dat ik niet te veel spaargeld op de spaarrekeningen heb en dat het geld goed besteed wordt. Mijn man zou zeggen zorg dat het geld rolt en zorg voor onze zoon. Financieel is dat een ingewikkelde opdracht. Ik weet nog niet goed hoeveel spaargeld onze zoon over 13 jaar mag hebben. Als hij de pech heeft en niet zelfstandig kan wonen zal er ook naar zijn vermogen gekeken worden en om dan de erfenis van zijn vader te moeten inleveren is wel heel erg zuur.

Wanneer heb ik tijd om te rouwen?

Dan verlies je je maatje met wie je oud wilde worden en met wie je samen jullie kind wilde opvoeden. wat nu? Doorgaan maar wel op je eigen tempo. Rouwen hoort daar ook bij. Daar had ik de eerste maanden geen ruimte voor. De eerste maanden moest er heel veel geregeld worden. Naast de ANW aanvragen moest ik voor ons beide ons nabestaandenpensioen regelen. Bij de belastingdienst moest ik de wijzingen van mijn inkomen doorgeven want stel dat ik volgend jaar een naheffing krijg waar ik ****misselijk van word. Dit zorgde er voor dat ik in een regelmodes zat en nog niet helemaal bij mijn verdriet kon komen. Misschien moest het ook nog allemaal wel landen. Nu is dat punt is er wel. Ik sta hier bewust bij stil want ik ben bang dat als ik dat niet het over een paar jaar er hard terugkomt.

Scholen bezoeken, alleen.

Onze zoon moest nog naar een nieuwe school, hij was al ruim 4 jaar. Gelukkig heeft hij tot zijn 5de jaar de tijd gekregen om over te stappen naar school. Ik duidelijk gemaakt dat er eerst rust moest komen in zijn leven en dat hij pas na een paar maanden over kon. Wel heb ik er na een maand op aan gedrongen om op scholen te gaan kijken. Ik heb de juf van onze zoon de afspraken laten maken want dat vond ik te moeilijk op dat moment. Ik moest nu dus de scholen bezoeken. Gelukkig niet helemaal alleen er zijn lieve mensen mee geweest maar toch dit had ik samen met mijn man moeten doen. Het was niet makkelijk. Zijn juf was een van de mensen die mee ging en wij zagen hem beide wel op de ene maar niet op de andere school zitten. Onze zoon zit nu dus op speciaal onderwijs en is na de meivakantie gestart.

Rouwen om papa.?

Tja dan kom je bij het puntje rouw, voor een kind als onze zoon is dat best moeilijk want papa is er niet meer. Mama moest huilen na een telefoontje en vertelde dat papa dood is maar wat is dat? Ik heb hem meegenomen, samen met familie, naar het rouwcentrum om de kist te sluiten. Dat was één van de moeilijkste dingen die ik heb gedaan. Daarmee heb ik papa’s leven voor hem proberen af te sluiten. Hij is niet op de crematie geweest. Dat was niet verstandig. Door zijn autisme is was het waarschijnlijk te moeilijk voor hem, en mij.