Carrièretijgers

Hier zit ik dan, 32 lentes jong, aan het mijmeren wat deze fase is waar ik nu precies in zit. Veel van mijn vriendinnen hebben gekozen voor een ander pad; kinderen, man, huisje, boompje, beestje.

Mijn wilde haren heb ik zelf nog niet helemaal verloren. Je zult me niet snel meer vinden in de kroeg, elleboog plakken aan de bar van die verspilde Liquore 43. Maar ik geniet nog steeds van die avonden met een wijntje terwijl je met vriendinnen herinneringen ophaalt en oude foto’s bekijkt.

Of ik veel bezig ben met mijn carrière? Niet per definitie. Ik merk wel dat mijn werk steeds belangrijker voor me begint te worden voor me. Misschien heeft het te maken met de richting die ik ben ingeslagen in mijn loopbaan. Een tweede universitaire studie helpt daar ook wel bij.

De nieuwe fase waar ik me in bevind betekent ook dat ik aan het loslaten ben. Andere mensen, andere omgeving. Toch heb ik met die ene vriendin altijd diezelfde gesprekken. Dit kunnen wij. Dit gaan we doen. We wuiven die opmerkingen gekscherend weg van de mensen om ons heen die er ons er herhaaldelijk op wijzen dat het nu misschien wel tijd is om te settelen. Baby’s maken, rustiger aan doen.

Maar we zijn beiden nog steeds zo gelukkig geweest als nu. Alsof er een hele nieuwe wereld voor ons ligt. Met leuke mensen om ons heen, die hun werk net zo belangrijk vinden. En ja, sommigen van hen hebben gewoon kinderen.

In deze fase van mijn leven leerde ik een ontzettend, lieve, mooie sterke vrouw kennen. Uitzonderlijk intelligent. Gepassioneerd. Bewogen. Gescheiden. Ze nam me mee in de wereld die carrière heet. Ze leerde me zien hoe je tegen de beren vecht op de weg. Ze hoefde me het niet eens te laten zien. Haar leven was het teken.

Twee prachtige zoons die haar koesteren. Haar omhelsden, haar liefkozen. Mijn gedachte dwaalden af naar mijn eigen moeder. Net zo gepassioneerd, net zo sterk. Beiden leerden me dat niet iedereen in deze wereld er klaar voor is, carrièretijgers, laat staan carrièretijgers die daarnaast ook gewoon liefhebbende moeders zijn.

Carrièretijgers, de meesten zullen het lezen en vooral de negatieve naklank er van horen. Maar ik zie jou, sterke vrouw, sterke moeder, liefdevol, gepassioneerd, een meerwaarde voor de koude wereld waar we in leven.

Of ik veel bezig ben met mijn carrière? Niet per definitie. Maar vrouwen zoals zij, veranderen de wereld voor een jonge vrouw zoals ik.

Xxx

Jubes

N.B. meer van mijn avonturen lees je hier.

Ik ben Ajoeba (spreek uit als Adjoeba), 32 jaar en kom uit Deventer, een stad aan de IJssel. Ik werkte als analist en accountant bij  de grotere energiemaatschappijen. Ik ben een dromer, hopeloze romanticus en een strebertje. Toen ik opgroeide wilde ik heel graag journalist worden. En dokter en wereldreiziger. Ik werd geen journalist, want tijdens mijn minor kwam ik erachter dat ik ging schrijven naar de hand van de redactie. Ik werd geen arts want ik had altijd ruzie met cijfers. En Sinterklaas zei dat ‘wereldreiziger’ geen beroep was. Nou, ik kan je vertellen dat ik mijn jeugddromen niet heb opgegeven. Ik mag nu schrijven, zonder dat er een redactie bepaalt wat wel en niet mag. Ik werk nu elke dag met cijfers. En ik ben weliswaar geen wereldreiziger, maar ik heb al heel wat tripjes gemaakt. Op dit moment ben ik keihard aan het duimen voor een analistenfunctie bij een softwarebedrijf. Daarnaast ben ik aan bezig met mijn tweede masteropleiding aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. In mijn maandelijkse blog op Vrouwopeigenbenen.nl lees je elke maand mijn avonturen terug op het gebied van mijn carrière. Keep you posted!

 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie