Ondernemen met een beperking

Als je mij twintig  jaar geleden gezegd had “jij start een eigen onderneming” en me had verteld dat die uit zou groeien tot meerdere ondernemingen, dan had ik je hoogstwaarschijnlijk een beetje vreemd aangekeken. Wie, ik? Het meisje met de beperkingen en hangende schouders? Waarvan sommige mensen zeiden “dat gaat hem niet worden”? Grapje zeker! Twintig jaar later blijkt dit allesbehalve een grapje.

Mijn start in deze wereld was allesbehalve vlekkeloos. Met een gewicht van net geen pak suiker belandde ik in de couveuse. Daaroverheen kreeg ik samen met mijn moeder een ziekenhuisbacterie. Deze werd ons allebei bijna fataal: samen hebben wij tien weken hard gevochten. Mijn verdere ontwikkeling ging met recht met vallen en opstaan. 

 

Het gewone onderwijs wilde bij mij niet. Twee keer heb ik speciaal onderwijs gevolgd, om uiteindelijk ondanks mijn Dyslexie en Dyscalculie verschillende opleidingen af te ronden. Dat ging niet zonder slag of stoot: de nodige tranen zijn gelaten en vele strijden zijn gestreden. Mijn moeder is uren met mij bezig geweest om de vele dictees te leren. Als ik uit boosheid vroeg “Waarom lukt het niet?!”, hield mijn moeder het luchtig en zei: “Omdat er een stukje van jou in mijn buik achtergebleven is.” Dan moesten we alle twee lachen. Daar achteraan zei ze dan liefdevol: “Jouw tijd komt nog wel.” En gelijk kreeg ze!

 

Het was in die tijd dat bij mij het gevoel van iets terug willen doen kwam. Voor mensen die net als ik een lastige opstart hadden. Niet overal gaat het even makkelijk en zijn er handvatten om verder te komen. Dat geluk heb ik wel gehad en er werd vooral gekeken naar wat wel kan in plaats van wat niet. Denken in mogelijkheden werd een blijvende rode draad in mijn leven. Opgeven is nooit voorgekomen in mijn woordenboek. De weg was lang, vooral toen ik ging studeren. Ineens op een grote school, dat was erg wennen en bij tijden zeer moeilijk. 

 

Met een pestverleden achter mij was het zelfvertrouwen soms ver te zoeken. Ik was anders in mijn denken en mijn doen en voelde meer met mijn intuïties. Dat is helemaal goed, we zijn namelijk allemaal anders onszelf. Vol trots stond ik afgestudeerd op het podium met mijn diploma in de hand! Met een kaartje erbij: “Als je de vervolgopleiding wilt doen, moet jij je 200% inzetten.” Er zijn door mijn verschillende loopbanen heen veel van dit soort voorbeelden geweest. Hierdoor werden demotivaties juist mijn motivaties, want ik behaalde meerdere diploma’s. Vanaf toen wist ik zeker: zo vaak als zou lukken, worden mijn kansen verdubbeld om anderen verder te helpen.

 

In mijn jongere jaren ontwikkelde ik mijn ondernemersgeest. Een bijbaantje zoals in de supermarkt of een krantenwijk had ik niet. Natuurlijk werd het wel geprobeerd, maar rekenen was toen gewoon niet te doen. Net als de rest wilde ik ook een baantje om geld te verdienen. Op tienjarige leeftijd ontwikkelde ik een passie voor schilderen met bijenwas. Mooie creaties werden er gemaakt. Mijn moeder zei op een dag: “Zet ze in de winkel.” Mijn ouders hadden een tingieterij welke vandaag de dag door mij en een lief team wordt voortgezet. Zo verkocht ik vol trots vanaf mijn dertiende schilderijen. Kleine bedragen kwamen binnen en werden verdeeld over drie potjes. Voor naar de bank, om nieuwe materialen te halen en voor leuke dingen.


Mijn eerste en op heden bestaande onderneming is De Oude Hove in Zuidwolde. Na een jaar zelf in loondienst te zijn geweest, schreef ik mij op mijn 24e vol trots in bij de KvK. De Oude hove was de start van dat stuk iets terug willen doen voor mensen met een moeilijke opstart. Een dagbesteding die later uitgroeide tot zorgonderneming met als rode draad ‘denken in mogelijkheden voor mensen mét mogelijkheden’.

De tingieterij van mijn ouders werd vele jaren later een mooie brug voor mensen met mogelijkheden. Twee bijzondere bedrijven los van elkaar die iets krachtigs voortbrengen. Sinds enkele jaren, ter nagedachtenis aan mijn lieve moeder, is er de webwinkel Ik rouw van jou ontstaan. Ook hier helpen de toppers – met inpakken – die in hun eigen mogelijkheden veel kunnen bereiken, liefdevol mee.

De reis was lang en is bij tijden nog steeds lang, dat stukje extra mogen doen om iets te halen, dat zal blijven. Sinds vier jaar heb ik er een beperking bij. Al denk ik niet graag in beperkingen. Echter, door mijn ME/CVS heb ik vaak stukken minder energie. Ik ben erg trots op mijn samengestelde team: allemaal bijzondere mensen, ook met hun eigen verhaal. Doordat het mij soms niet lukt, worden er mensen aangesteld die het wel kunnen. Zo heb ik een persoon die goed in Nederlands is geschoold. 

Denken in mogelijkheden brengt mij vandaag de dag nog steeds daar waar ik wil zijn.
als coach/mentor geef ik dat vaak mee aan de mensen die mij vinden: het maakt niet uit hoe lang de reis is. Geniet niet alleen van het doel; meer juist van de hele reis op zich!

 

Claudette Dumas