Oei…ik groei…

Het was een bijzondere maand. Twee weken geleden kreeg ik te horen dat ik mijn proefperiode door was en dat ik mocht blijven. Ook vertelde de directie me tussen neus en lippen door hoe blij ze waren met mijn vernieuwende werkwijze en frisse blik. Ze hoopten dat ik in elk geval nog een paar jaartjes zou blijven.

Ik zie dat wel voor me met alle leuke uitdagingen die er liggen. Binnenkort krijgen we nog een nieuwe collega, en dan mogen we verder gaan werken aan het uitbouwen van onze core business: adviseur zijn van de directie.

Terwijl ik dit aan het typen ben, ben ik ook bezig met het voorbereiden van een directieoverleg morgen. De cijfers moeten kloppen en inzichtelijk zijn. Ik heb al een beetje op mijn donder gekregen dat ik niet in het weekend moet werken (mijn vriendinnen) en ook mijn vriend kreeg het te voortduren dit weekend (kan de muziek ieeeets zachter?). Maar goed..ben nog steeds de newbie en ik heb ook wat te bewijzen.

Aan wie ik me niet hoef te bewijzen zijn mijn familie en vrienden. Deze maand werd ik er pijnlijk mee geconfronteerd, dat het soms na een tijd helemaal niet klikt in vriendschap. Dat het ook kan zijn dat je niet meer groeit in een vriendschap.

Het zette me aan het denken. Niet groeien, hoe werkt dat precies? Is dat hetzelfde als stilstaan? En hoe kom je er van af? Ik weet dat groei met pijn en ongemak gepaard gaat. Ik weet dat als ik terugkijk, ik verder ben dan, pakweg, twee jaar geleden. Ik merk ook dat ik ook een tijd een vrij platte groeicurve heb gehad.

Maar dat ongemak komt weer om de hoek kijken. Dat ongemak van op zoek zijn naar verfijning, uren steken in schoolwerk, omdat er meer in zit. Ik ben weer aan het groeien volgens mij. Niet groeien staat misschien wel synoniem voor afscheid moeten nemen van het oude.

Ja, volgens mij is dit wat groei heet. Ik wil deze blog teruglezen over een jaartje of twee en denken….oei….ik ben gegroeid.

Xxx Jubes

Meer van mijn avonturen vind je terug op www.djoebs.nl