De missie tegen geweld

In mijn blog van vorige maand schreef ik hoe ik als fotograaf samen met enkele andere reporters voor Mensen met een Missie naar Bolivia reisde om de problematiek van het huiselijk geweld onder de aandacht te brengen. Zeker 70% van de vrouwen daar heeft te maken met seksueel of ander lichamelijk geweld. In 2016 zijn er – alleen al volgens de officiële bronnen – 104 vrouwen vermoord. Doodgeslagen, doodgeschoten of verbrand door hun partners na een geschiedenis van geweld.

Nadat we Tekove Katu in Gutierrez en Levántate Mujer in Sucre hebben bezocht vertrekken we naar Agua Blanca. Een minuscuul dorpje op de grens met Peru, onvindbaar op Google Maps. Op 4000 meter hoogte, ingeklemd tussen besneeuwde bergtoppen. We schommelen samen met de theologen van ISEAT in een klein busje meer dan 10 uur over hobbelige wegen met haarspeldbochten langs diepe ravijnen, dwars door rivieren over glibberige keien. Een prachtige rit, maar eerlijk gezegd vraag ik me op dat moment af waarom Mensen met een Missie zo’n afgelegen dorp steunt. Wat bereiken ze hier? Ik laat alles maar even over me heen komen.

Het dorpje Agua Blanca

Lessen in gelijkheid

Na een warm welkom in de Lutherse kerk spreken we met een aantal dorpsbewoners. Ik hoor dat de theologen van ISEAT (Instituto Superior Ecuménico Andino de Teología) voorheen in een naburig dorp werkzaam waren. Ze gaven hier met behulp van de bijbel les op het gebied van gendergelijkheid. Dat een vrouw ook rechten heeft, ook mag werken en studeren. Dat een man ook mag helpen bij het huishouden en dat hij ook zijn gevoelens mag uiten. Dat er in harmonie samengeleefd kan worden zonder geweld. Want geweld in huis, dat is eigenlijk gewoon de norm in Bolivia. Enkele bewoners van Agua Blanca waren van deze lessen op de hoogte en hebben hun lokale  leiders gevraagd of de lessen ook in hun dorp gegeven konden worden. Dit gebeurde, en met groot succes.

Adela en Herman zijn een mooi voorbeeld. Ze hadden vaak ruzie, regelmatig werd ook lichamelijk geweld gebruikt. Maar door de lessen van ISEAT zijn ze veel dichter bij elkaar gekomen. Adela zegt: “We hebben nog wel eens ruzie, maar nu gaan we naar de familie en spreken alles uit.” Adela stond er altijd alleen voor met het huishouden en de baby; nu helpt Herman haar. Herman heeft toerisme gestudeerd en wil hier in Agua Blanca als gids aan het werk  en toeristen laten kennismaken met de lokale Quechua en Aymara-cultuur en de adembenemende omgeving. Zijn vrouw en hij werken nu samen aan hun toekomstdromen.

Herman en Adela, dichter bij elkaar gekomen

De dorpsraad

Het dorp heeft 14 lokale leiders, die over belangrijke zaken beslissen. Deze ‘dorpsraad’ bestaat uit zeven mannen en zeven vrouwen, die gekozen worden door de dorpsbewoners. Eén van de leiders, Remedios Rosa, vertelt dat ze het belangrijk vindt dat zowel mannen en vrouwen meedoen aan de lessen die gegeven worden, wat nu ook gebeurt. Ze zet zich er tevens voor in dat de lessen van ISEAT niet alleen in de kerk, maar ook op school gegeven gaan worden. De lokale leiders, als bemiddelaars bij conflicten, vinden de lessen over gendergelijkheid van enorm belang in deze machismo-cultuur.

Remedios Rosa, een van de lokale leiders

Wanneer we enkele dagen en vele gesprekken later weer aan de lange reis over de hobbelige wegen richting La Paz beginnen, ben ik er stellig van overtuigd dat ISEAT en Mensen met een Missie hier bergen verzetten. Families in kleine gemeenschappen zonder internet of tv leren op een waardevolle manier samen te leven. Zonder geweld, met respect voor de vrouwen. Niet omdat dit opgelegd wordt, maar omdat de dorpsbewoners zelf hebben aangegeven dat hier behoefte aan is.

Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren.

De jeugd van Agua Blanca

Fraukje is portret- en documentairefotografe en zet zich graag in voor goede doelen. Met haar beelden wil ze verhalen verspreiden en ogen openen.