Zo weer een Covid 19 periode verder.

Corona –proof, nee. Dat zal het wat mij betreft nooit worden. Het is en blijft wennen. Voor iedereen.

Intussen iets meer bewegingsruimte. Iedereen (bedrijven) wil graag weer aan de slag, maar we moeten nog steeds voorzichtig zijn. Ik begrijp de ondernemers heel goed, maar voorzichtigheid geboden. De ondernemers hebben veelal recht op een bepaalde vergoeding, maar om mij heen hor ik al dat dat fijn is, maar helaas de kosten niet dekt.
Ben zelf geen ondernemer, maar het lijkt me niet makkelijk, in deze tijd.
Positief aan deze periode is voor mij in ieder geval het volgende. In mei ben ik geboren en dus jarig. Vast stond dat het geen groot feest zou worden vanwege andere plannen later in het jaar. Maar dat ik buiten mijn gezin niemand over de vloer zou kunnen/mogen hebben, zag ik niet aankomen.
Die 1,5 meter in mijn casa zou niet werken, te klein. Dus een ander scenario bedenken. Wat ook vast stond is dat ik hoe dan ook deze verjaardag een op een gedenkwaardige manier wilde vieren.
Ik moest ook echt dat super jarig gevoel hebben. Naast te eten, te drinken, cake en versieringen hoorde daar ook een garderobe bij. Nu zie je meestal op Surinaamse verjaardagsfeesten dat de jarige in het paars gekleed gaat.
Zaak voor mij om een paarse garderobe te gaan zoeken. Gelopen, gezocht niets te vinden.
De paarse ballonnen, slingers en paarse taart (red velvet vulling) waren besteld en konden dus afgevinkt worden van het lijstje.
Maar de kleding, dat leek hem niet te worden. Ten minste niet in die kleur.
Wat dus op een drama leek uit te lopen, kwam toch goed. Ik herinnerde mij dat mijn inmiddels overleden moeder ooit ook 60 jaar is geworden. Ik dook de opslag in en alsof het op mij wachtte, stond daar een doos, pontificaal bij de ingang op mij te wachten. De paarse verjaardagskleding van mama zat in die doos. Yes, outfit (2) ready. Nu 25 jaar later stap ik in die kleding. Als een kind zo blij de doos ingedoken. Prachtig was het allemaal. Voorzichtig de was ingedaan en ze zagen er als nieuw uit de volgende dag. Dankzij deze vondst leek mijn verjaardag op een feestje met een huis vol mensen.
Ik heb mij die dag echt jarig gevoeld. Inclusief de muziek. Het voelde alsof ik echt een huis vol mensen had die dag.
Meneer Corona was voor die dag even vergeten, diegene die er waren, waren allemaal vertrouwd. Nog een drietal gasten kwam op afstand nog even feliciteren. Het was voor min gevoel absoluut een gedenkwaardig verjaardagsfeest. Dankzij meneer Corona, kon mijn verassing niet doorgaan, maar “wat in het vat zit, verzuurd niet”. Tegenwoordig mogen we van Mark C, weer wat meer. Een mooi bruggetje naar het volgende. Daags naar mijn verjaardag begreep ik dat Mark Rutte zijn moeder op mijn verjaardag is overleden. Gek hè, terwijl ik feest vier heeft een ander verdriet. Ma ja ook hiervan zegt men “Ce la vie”. Toch gek!

Op het moment van schrijven mogen we binnenkort wel weer wat meer. Vandaag is het een zonovergoten pre Pinksterdag. Het weekend schijnt bijna uitzonderlijk mooi te worden (moeten het nog wel afwachten), maar ik hoop dat we bedachtzaam omgaan met de versoepelingen die ons in het verschiet liggen. Ik denk dat niemand behoefte heeft aan een tweede rond. Ik in ieder geval niet en houd het daarom nog even rustig.

Mensen denk aan jezelf, maar vooral ook aan elkaar. Stay safe!

Geschreven door Marion Ubbergen