The Voice Within

Wie had dat gedacht dat ik ooit een blog zou schrijven? Nou je bent echt niet de enige, want als je het mij een jaar geleden zou vragen dan zou ik zeggen no way! So what’s changed zou je denken?

De afgelopen jaren ben ik zelf door een hele innerlijke reis gegaan. Voor de lezers die mij nog niet kennen:
Ik ben 30 jaar oud, veganist en de trotse mama van drie prachtige meidens van 4 jaar, 2 jaar en 9 maanden oud.
Ja, I know; “Dat is snel gegaan”, “Wij hebben het ervan genomen” en “nee wij hebben inderdaad niet stil gelegen” zoals ik al vaker heb gehoord. Maar ondanks de kleine leeftijdsverschillen en dat het bést uitdagend kan zijn, zou ik het voor geen goud willen ruilen.

The Journey
Mijn innerlijke reis begon pas echt nadat ik bevallen was van mijn tweede dochtertje. Als kersverse moeder van twee kids in zo een korte tijd (1,5 jaar) zat ik mij regelmatig af te vragen of ik het wel goed deed, zouden zij mij zien als een goede moeder of waren er veel verbeterpunten?
Je kan begrijpen dat ik hierdoor super onzeker werd over alles! Ik vond het moeilijk om beslissingen te nemen en het was mij opgevallen dat ik voor veel dingen die ik deed een bevestiging nodig had dat ik het daadwerkelijk goed deed, terwijl ik het stiekem al wist dat het goed was.
But to keep a long story short: ik heb vele lessen op de harde manier geleerd, ik ben gevallen, weer opgestaan, terugvallen gekregen gepaard met paniekaanvallen, weer fully focused om vervolgens weer af te dwalen van mijn doel.

The Voice
Wat ik vooral zag als uitlaatklep was om er over te praten. Met wie? I did not care, zolang het maar eruit kwam! But why? Om mezelf te zien als een slachtoffer? Voor sympathie? Ik heb er nog steeds niet het antwoord op, maar dat doet er gelukkig ook niet meer toe.
Na het hebben van mijn derde pareltje kwam de oplossing echt serieus door een stemmetje in mijn hoofd binnen geschreeuwd: “JUST DO IT!”
In eerste instantie begreep ik het niet en dacht, ja whatever! Maar naarmate ik mij steeds lekkerder in mijn vel begon te voelen door mijzelf opnieuw te leren kennen en mij te verdiepen in mijn passie, begon ik dat stemmetje steeds beter te begrijpen. Ik moet niet zo over alles overthinken en het gewoon DOEN!

“We grow Fearless, when we do the things we fear”

Wanneer je teveel nadenkt over iets dan ontstaat er 9 van de 10 keer twijfels waardoor je uiteindelijk de keuze neemt om het niet te doen. En dat is zonde, want onzekerheid is afkomstig van angst. En voor wat zou je bang moeten zijn?
ik snap ook wel dat “life” mee telt in het nemen van beslissingen, maar wanneer is de laatste keer geweest dat je écht iets deed waar jij je goed  bij voelde? Dat jij met volle zekerheid zei van “yes, dit ga ik doen!”. Als het een tijd geleden is; Go for it and reach for the stars baby!
Nou deze instelling heb ik dus ook aangenomen en trust me: het werkt! Ik ga niet liegen, ik vond het eerst angstaanjagend om uit mijn comfortzone te komen en af en toe komt Ms. Debby Downer weer ff aankloppen voor wat aandacht. Maar het motto is om gefocust te blijven en door te gaan!
So, hier ben ik dan, uit mijn comfortzone om mijn gedachtes uit te typen voor mijn eerste blog terwijl de kiddos slapen. Ik noem het maar some “me- time:)”.
Gedurende mijn maandelijkse gastblogs zal ik je een kijkje geven in mijn leven als moeder, zakenvrouw en als spiritueel persoon. Ook is het leuk om wat gerelateerde vegan funfacts met jullie te delen, some food for thought.
Al met al vind ik het superspannend, maar I’m just going to do it! Want net als wat ik tegen mijn dochters zeg:
“Jullie kunnen alles, Girlpower!”, zo kan deze mama ook alles.

Liefs,

Gabrielle