Gegroet! Mijn eerste blog op Vrouw Op Eigen Benen. Het maakt niet uit waar ik over schrijf, zei Georgine. Zolang ik andere vrouwen maar inspireer. Aan de ene kant is deze vrijheid super. Aan de andere kant, ik ben iemand die overweldigd raakt van teveel keus of opties. Want binnen de kortste keren sjeesden allerlei thema’s, onderwerpen en ideeën door mijn hoofd. Er is zoveel waar ik over kan schrijven, over wíl schrijven. Wat kies ik? Wat wordt mijn invalshoek? Wat wil ik eigenlijk vertellen? En hoe inspireer ik een ander met mijn verhaal? Ugh…al die vragen in je hoofd. Het is om moe van te worden.

Ik heb besloten om lekker luchtig en vrij te schrijven.  Terwijl ik zit, de woorden er vanzelf uit te laten stromen. Daarbij is het ook wel handig als ik mezelf even voorstel.

Mijn naam is Rowan Fredrik. Ik kom uit Almere en heb Media Informatie & Communicatie gestudeerd aan de Hogeschool van Amsterdam. Een toepasselijke keuze, gezien mijn passie voor schrijven. Maar ook ietsje meer. Toen ik studeerde, wist ik nog niet helemaal wat ik precies wilde. Iets met media en communicatie klonk als een goede basis om op voort te kunnen borduren. Ik maakte de afspraak met mezelf dat gaandeweg wel duidelijker zou worden wat ik concreet wil. Weet ik het nu? Haha, in grote lijnen, maar ik vertel je eerlijk dat het nog steeds wisselt. Het ene moment wil ik toch meer schrijven, het andere moment wil ik voor de camera mijn verhaal doen en weer een ander moment wil ik op het podium stralen. Voor de Almeerders onder ons – misschien hebben jullie mij gezien als crowdmanager op het sprekersevenement Speaker’s Night. Ik heb ook geblogd voor onder andere Voorbeeld Allochtoon, Internationaal Ambitieus en artikelen geproduceerd voor Piet Magazine. Ook heb ik met verschillende theaterprojecten op het podium gestaan. Ik heb van alles gedaan eigenlijk. Vraag me niet om te kiezen want ik vind het heerlijk! De afwisseling. Van meerdere markten thuis zijn. Mijn creativiteit exploren. Experimenteren, doen, uitproberen. Dat is immers de beste manier om jezelf te leren kennen, niet waar? Maar wat ik ook doe, in al mijn rollen loopt er één rode draad. Ik ben een communicator, een verbinder. Wat ik ook doe, of ik nou schrijf of op het podium sta, ik ben er altijd op gericht om mensen te raken. Te inspireren. Verhalen vertellen.

Het afgelopen jaar werd het echter stil. Die bruisende dame die ik eens was, voelde ik steeds meer en meer wegvagen. Wat ik namelijk ondervond, is dat je jezelf in al je ambities keihard voorbij kunt lopen. Althans, ik denk dat dat bij mij is gebeurd. Teveel tegelijk willen, teveel in één keer willen. De lat ontiegelijk hoog leggen voor jezelf. Het jezelf kwalijk nemen als je niet aan je eigen verwachtingen kunt voldoen. Ik heb onderschat wat voor impact dat kan hebben op je emotionele en mentale gesteldheid. Ik haalde mezelf neer, werd steeds somberder en werd ook nog eens geconfronteerd met andere moeilijkheden op andere fronten. Mijn hoofd raakte overbelast en er kwam een punt waarop ik alles losliet. Werk, ondernemen, hobby’s, vrienden en zelfs familie. Ik zat opgescheept met mezelf en al mijn lelijke gevoelens. Onder ogen komen welke pijn zich verborgen hield onder die stralende glimlach. Erkennen dat er nog veel oudzeer zat dat nooit opgelost is en mij meer pijn deed dan ik wilde toegeven. Ik kon een lange tijd niks met die pijn omdat professionele hulp, waar ik me voor aangemeld had, heel lang op zich liet wachten. Ik spaarde al mijn verdriet nagenoeg een jaar op en voelde mezelf steeds meer wegraken, tot op het punt dat ik het leven niet meer zag zitten. Maar ik heb volgehouden. Ik weet niet zo goed hoe – blijkbaar ben ik sterker dan ik dacht. Elke keer als ik dacht dat ik op mijn reserve leefde, kon ik het toch nog wat langer volhouden.

Uiteindelijk kwam professionele hulp. Je kunt je voorstellen dat wanneer je al zo lang wacht, je graag in een rap tempo vooruit wil. Maar dan word je er weer mee geconfronteerd dat dat niet gaat. Dat je weer moet opbouwen door kleine stapjes vooruit te zetten. Kleine doelen stellen en de lat laag houden voor jezelf. Ik vond dat in het begin nogal suf, maar nu ik bijna een halfjaar verder ben, merk ik hoe die kleine dingetjes die ik deed, mij uiteindelijk weer hebben geholpen en mijn zin terug hebben gegeven. Beetje bij beetje, steeds meer. Ik was goed bezig – ik begon weer te werken, volgde workshops en trainingen en werkte weer aan het opbouwen en uitbreiden van mijn sociale leven en bezigheden. Dit ging allemaal super goed en ik was blij met de stappen die ik nam. En toen kwam corona in Nederland. Onze regering werd genoodzaakt om voorzorgsmaatregelen te nemen. Zelfquarantaine. Sociale isolatie. Zal je net zien – was ik zo goed bezig, gebeurt dit weer. Gevoelsmatig wordt die stijgende lijn die ik op persoonlijk vlak aan het voortzetten was, teniet gedaan. Negatieve gedachtes en gevoelens liggen weer op de loer en ik heb alweer een paar donkere episodes gehad waarin ik het allemaal niet zag zitten. Dat is de realiteit voor mensen die mentaal/emotioneel niet zo stabiel zijn. Gelukkig weet ik mezelf erdoorheen te slaan, onder andere door me te richten op mijn creatieve bezigheden. Door het positief te bekijken dat ik nu tijd en ruimte heb om te doen wat ik graag doe. Het schrijven weer oppakken en een ander inspireren middels mijn verhaal. En mezelf ook gewoon ruimte geven om te balen en chagrijnig te zijn, want die gevoelens mogen er ook zijn. Dit wordt vaak vergeten.

Soms dwingen externe factoren in het leven je om weer rustig aan te doen of om zaken vanuit een ander perspectief te bekijken. Om dingen te zien of doen die je niet zou hebben gezien of gedaan als omstandigheden je niet daartoe gedwongen hadden. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en we moeten er het beste van maken. Met het oppakken van schrijven, maak ik bij deze een begin.

Rowan