Weer op eigen benen na een verlies

Georgine heeft mij gevraagd om te schrijven over hoe ik weer op mijn eigen benen ga staan na het verlies van mijn man. Nu is dat niet zo 1,2,3,4 verteld. Dat heeft een aanloop nodig om uit te leggen hoe het komt dat ik nu ben waar ik ben.

Pesten en mislukken

Eigenlijk begon het allemaal al toen ik nog een klein meisje was. Ik was anders dan de meeste kinderen en in sociale contacten kwam ik niet goed mee. Ik ben regelmatig gepest, zowel op de basisschool als op het VBO. Op de basisschool hadden de docenten het nog onder controle maar op het VBO ging het helemaal mis. Er ging eigenlijk geen dag voorbij of ik werd gepest. De docenten hebben van alles geprobeerd om dit te stoppen maar het mislukte. Ook op het SPW ging het verkeerd. Elke keer zei men dat het aan mijn gedrag lag maar ik wist niet wat ik moest veranderen en het lukte niet. Dit heeft mij gevormd en een enorme deuk aan mijn zelfvertrouwen gegeven.

Eindelijk rust.

Op een andere opleiding ging het per ongeluk goed. Dat kwam omdat er een medeklasgenoot nog net wat onhandiger was dan ik. Klasgenoten “kozen” deze klasgenoot uit om te pesten. Dat is eigenlijk mijn geluk geweest, hoe stom het ook klinkt. Deze opleiding heb ik afgemaakt maar ik kon hier niet mijn beroep van maken. Het is mij eigenlijk helemaal niet gelukt om een baan te vinden. Wat pesten eigenlijk dan kan veroorzaken. Geen zelfvertrouwen, bang zijn om te falen, denken dat je niet geschikt bent voor werk etc. Daar bij komt dat ik een onzichtbare handicap heb. Wat je niet ziet hoef je geen rekening mee te houden en is onbegrepen.

Zelfvertrouwen, wat is dat?

Het heeft jaren geduurd voor ik weer een beetje zelfvertrouwen kreeg, het heeft mij één relatie gekost en ik heb therapie gehad. Met therapie moet je het meeste zelf doen. Er is geen pil die je het verleden in eens in een mooiere daglicht zet. Dat is hard knokken en proberen om toch de mooie dingen van jezelf te zien maar hoe doe je dat als je alleen bent? Gelukkig had ik een kat waarvoor ik elke ochtend mijn bed uit moest en die lief voor mij was. Hij heeft mij er de eerste tijd doorheen getrokken. Zeker nadat het met mijn eerste vriend uitging.

 Een nieuwe relatie.

Bijna 13 jaar geleden kwam ik mijn tweede vriend tegen. Hij durfde het wel met aan (en ik met hem). We hadden beide een aardig volle rugzak. We hebben elkaar onze geschiedenis verteld en besloten dat we het aandurfde om een relatie aan te gaan. Het heeft nog een jaar of wat geduurd voor we samen konden gaan wonen. In januari 2012 zijn mijn vriend en ik gaan samenwonen. Om te voorkomen dat ik problemen zou krijgen met de toeslagen hebben we bewust het nieuwe kalenderjaar aangehouden want we hadden geen zin om in de financiële ellende te belanden. De belastingdienst kijk namelijk naar een kalenderjaar als het om een verzameld inkomen gaat.

Geen bijstand meer.

Ik melde netjes bij de gemeente dat ik ging samenwonen en dat ik volgens mijn berekeningen geen recht meer had op bijstand. Na dit nog eens verteld te hebben aan een verblufte ambtenaar voelde ik mij vrij om nu mijn eigen pad uit te stippelen zonder dat er een re-integratie traject meekeek en mij onmogelijke voorstellen deed. Dat moest ook wel want wij scheelden zo’n 15 jaar. Kort nadat we gingen samen wonen hebben we een samenlevingscontract getekend. Dit om voor elkaar zekerheid te geven zodat de spullen die we samen hadden ook van ons waren en niet naar de familie kon gaan. Ik had alleen niet verwacht dat binnen 7 jaar bleek dat we hier goed aan gedaan hadden.

Ik mag er zijn!

In de jaren dat ik mijn vriend, later mijn man, leerde kennen heeft hij mij weerbaarder gemaakt. Ik voelde mij beter en ik kon in mijzelf geloven. Eindelijk kon er iemand om mijn grapjes lachen en ik voelde mij weer gelukkig. Dat heeft mij zoveel zelfvertrouwen gegeven dat ik het aandurfde om te gaan kijken naar werk. Ik was niet meer bang om afgewezen te worden om wie ik ben. Dus ik solliciteerde bij post nl maar daar werd ik afgewezen. Waarschijnlijk mocht ik geen fietskarretje gebruiken om de post te vervoeren. Denk ik. Ik ben nooit meer gebeld. Iets later heb ik gesolliciteerd bij een lokaal postbedrijf. Daar werd ik wel aangenomen en was mijn handicap geen probleem.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie