Vriendschappen in het buitenland
Eind augustus woon ik officieel 2 jaar in Montreal, Canada. We hebben het hier enorm naar ons zin en voor mijn gevoel is het echt thuis. Ik ben dan ook al bijna 3 jaar geëmigreerd uit Nederland en ben nooit meer terug geweest voor een korte vakantie. Ik zou dit jaar voor het eerst terug gaan naar Nederland maar ja Covid-19 happened en het is nu niet verstandig om te reizen.
In het begin had ik niet zozeer heimwee naar Nederland maar enorm veel heimwee naar mijn familie en vrienden. Het eerste jaar woonden wij in de San Francisco Bay area en het tijdsverschil met Nederland was 9 uur. Dus dat was vaak best lastig om met familie en vrienden het contact te onderhouden vanwege het tijdverschil.
In Montreal zitten we met een tijdverschil van 6 uur wat het toch net iets makkelijker maakt. Je kan sneller even facetimen of heen en weer whatsappen.
Wanneer je net geëmigreerd bent probeer je echt nog telefoontjes in te plannen en op tijd een mailtje of WhatsApp te sturen. Naarmate je je eigen leven in het buitenland aan het opbouwen bent en ook je eigen dagelijkse dingen hebt merk je dat het soms toch lastiger gaat. Sommige contacten verwateren helaas, en wat ik ook heb gemerkt is dat als je je zo vastklemt aan je oude leven je ook niet gauw openstaat voor het maken van nieuwe vriendschappen.
Maar hoe sluit je nieuwe vriendschappen?
Ik ben het type vrouw dat niet zo makkelijk vriendschappen sluit. Ik ben een extroverte introvert. Dus ik maak wel makkelijk een praatje maar ik hou eigenlijk alleen maar van diepe vriendschappen. Ook ben ik het type dat is minding my own business.
Als kind had ik al een bloedhekel aan de moeders die op het schoolplein stonden ik vond ze zo jong dat ik was gewoon enorme bemoeiallen. Mijn moeder was aan het werk dus was absoluut geen schoolpleinmoeder en ja dat werd ook weleens door de andere moeders opgemerkt. Al die vragen (en in merkte al heel gauw dat er iets achterzat)
Zelfs toen ik in Nederland in verwachting was van mijn kinderen wilde ik alleen maar om die redenen absoluut niet naar zwangerschapsklasjes. Ik hou er gewoon van om mijn eigen ding te doen.
Meeste vriendschappen heb ik door school, modellenwerk, werk of familie en zijn er daardoor gewoon ingegroeid.
Maar ja dan vertrek je naar het buitenland, behalve je gezin heb je niet je eigen mensen om je heen dus moet je je wel iets meer openstellen.
Een van de oplossingen is dan Social Media en met name Facebook. Er zijn een aantal actieve facebookgroepen voor en door Nederlandse vrouwen in het buitenland en er zijn ook tal van lokale Facebookgroepen met name voor moeders.
Zo vond ik via een lokale Facebookgroep toen ik naar de V.S. vertrok een van mijn vriendinnen. Heel toevallig was het ook een Surinaams Nederlandse dame met jonge kinderen en bleken we heel dichtbij elkaar te wonen (5 min rijden) in de Bay. In de US heb je dan echt mazzel met alle afstanden.
De eerste week is deze lieve schat mij en mijn gezin op komen halen en zo kwam ik in een warm bad terecht.
Mijn man heeft een drukke baan en is (nu vanwege Covid niet meer) vaak aan het reizen. Ik was heel blij dat ik een vriendin had gevonden die niet alleen mijn taal sprak maar ook mijn culturele achtergrond begreep.
We gingen vaak met onze kroost op pad. Gezellig ergens een hapje eten of wat winkelen. Tijdens een van onze winkelsessies (hello TJ Maxx) was ik in het Nederlands tegen mijn dochter aan het praten toen ik plotseling een stem achter me hoorde die vroeg ben jij Nederlands.
Ik draaide mij om en mijn vriendin draaide zich om. Mijn ene vriendin heeft een Surinaams accent en zei iets. Dus de andere dame riep meteen zijn jullie Surinaams, ik ook!
Vanaf die dag had ik mijn tribe gevonden. Mijn twee vriendinnen. Altijd op zoek naar onze kruiden voor ons Surinaams eten. Mijn kids hadden in een keer nieuwe “tantes”. Gezellig lunchen, koken, you name it.
Onze container met spullen van de verhuizing kwam veel later aan dan gepland en mijn man was aan het reizen. Een van mijn vriendinnen stond voor mijn deur en zei kom ik neem de kinderen mee dan kan jij je focussen en alles in huis in orde maken.
Dit is maar een van de vele voorbeelden die ik kan geven. Deze vrouwen hebben zo enorm voor mij klaar gestaan.
Mijn jaar in de Bay area was absoluut niet prettig en geen succes. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze dames in mijn leven had. Ik heb het vaak gezegd zonder hun had ik misschien wel in een enorme dip gezeten. Ik vond het dan ook ontzettend moeilijk om weer afscheid van ze te moeten nemen. Want ja in het buitenland worden vrienden al snel familie.
Ik moest na een jaar weer helemaal opnieuw beginnen.
Behoorlijk aangeslagen na ons jaar in de VS vertrok ik weer met mijn man en onze twee kleine kinderen naar een nieuw land. Dit keer richting Canada.
Ook hier weer werd ik door een Nederlandse dame opgevangen die ik via een wereldgroep ge contact had. Zij woonde op loopafstand van waar wij gingen wonen. Zelf was ze al jaren uit Nederland maar wist nog heel goed hoe het voor haar was met twee jonge kinderen in een vreemd land. Ze heeft me zo goed opgevangen echt een hart van goud.
Ik wilde wel meer contact met niet expat dames. Omdat expats vaak vertrekken en wij eigenlijk helemaal geen expatgezin zijn aangezien mijn man op een lokaal contract werkt.
Mijn vriendin in Montreal zei dat kost tijd al helemaal met die Canadezen. Die zijn heel erg met familie en in het weekend zitten ze in hun cottage daar kom je maar moeilijk tussen.
Mijn kinderen hadden na een lange zoektocht eindelijk een plekje op een preschool gevonden. Het is een kleine preschool en heeft daardoor een hele actieve gemeenschap.
Nog voordat het schooljaar officieel begonnen was kreeg mijn dochter een uitnodiging voor een feestje van haar klasgenootje. Hier nodigen ouders vaak de hele klas uit.
Super gestrest nog van de verhuizing ging ik er met mijn dochter naar toe. We hadden nog geen auto. Ik merkte al gauw op dat veel ouders elkaar best goed kenden maar mijn dochter en ik werden heel warm ontvangen.
Ik heb die dag met meerdere moeders staan kletsen en eentje zag dat ik op zoek was naar een taxi en bood mij een lift naar huis aan.
In de auto klikte het enorm tussen onze dochters en vertelde ze dat ze wekelijks samen met de juf in een klein groepje een bakklasje voor de kinderen had direct na school en of mijn dochter dat misschien leuk zou vinden.
De kids in dat bakklasje werden de beste vrienden van mijn dochter en wat blijkt ook de ouders uit dat bakklasje werden vrienden van ons.
Ik raakte ongepland zwanger en kreeg bedrust, dit gebeurde nog voordat we een jaar in Montreal waren. Het vinden van een gynaecoloog om je zwangerschap te begeleiden is bijna onmogelijk in Montreal. Het systeem van de gezondheidszorg is gewoon zo anders dan in Nederland. Een van de moeders heeft mij toen aan een gynaecoloog gelinkt.
Mijn gezin en ik zijn vaak door vele ouders uitgenodigd om een hapje te komen eten.
Tijdens mijn bedrust periode zijn mijn twee oudsten vaak extra uitgenodigd voor playdates.
En nu midden in de Corona pandemie zat ik laatst te denken hoeveel geluk wij eigenlijk hebben. De eerste 12 weken waren zwaar want wij hadden niet zoals in Nederland een intelligente lockdown, het was hier echt binnen blijven en alleen naar buiten voor een korte wandeling of essentiële boodschappen.
Aan het begin van de Corona crisis maakten we als groepje moeders een berichtgroepje aan. In het begin was het niet makkelijk om alle boodschappen te vinden in de supermarkt. Melk, meel, toiletpapier, gist, boter best veel dingen waren snel uitverkocht en schaars. Ook probeerde iedereen zo veel mogelijk binnen te blijven. Maar ja met jonge kinderen kunnen de boodschappen soms toch erg hard gaan. Zo onstond er toch een kleine supportgroep en gingen we als iemand boodschappen ging doen toch even vragen wat een ander gezin eventueel nodig had. Vaak werd er dan iets achtergelaten op je porch en kon je even naar elkaar zwaaien. Zo hielp je elkaar er toch doorheen want de dagen waren echt lang en mensen waren/zijn angstig!
Sinds 1 juni zitten we in de countryside en werden de corona maatregels versoepeld en mochten we eindelijk mensen ontmoeten wel in een bubbel. Wij zijn door twee gezinnen uit het bevriende groepje zo goed opgevangen. We komen geregeld samen en onze kinderen hebben de tijd van hun leven.
Na bijna 2 jaar in Canada kan ik zeggen dat ik me steeds meer gesetteld voel. Natuurlijk mis ik mijn vrienden en familie maar ik vind het zo bijzonder dat de vriendschappen hier nu zo gegroeid zijn. Ik appte van de week een van mijn vriendinnen om haar te bedanken want zonder al deze mensen om ons heen waren deze dagen toch een heel stuk somberder geweest.
Doet me toch denken aan de uitspraak van vrienden zijn de familie die je kiest. En ik ben ontzettend blij met mijn vrienden hier.
