Afgelopen week was een rotweek voor mij op persoonlijk vlak. Ik werd continu overvallen door een golf van melancholie en een knagend gevoel in mijn buik. Ik voerde een gevecht met mezelf – ik wilde me niet zo voelen! Dit knagend gevoel zat me enorm in de weg en weerhield me ervan om de dingen te doen die ik moest en wilde doen, waaronder een nieuwe blog schrijven. Op den duur dacht ik, laat ik mezelf dwingen en door de tranen heen bezig zijn. Ik heb wel eens gehoord dat je je niet goed hoeft te voelen om iets te doen. Je moet het gewoon doen. Desnoods met tranen in je ogen, whatever, als je het maar doet.

Een hele leuke filosofie…maar eentje waar ik afgelopen week niet naar kon leven. Ik was enorm huilerig en er kwam niets productiefs uit handen. Dit gevecht leek ik niet te kunnen winnen. Ik trachtte mezelf over te geven door me zoveel mogelijk koest te houden en de lat ontzettend laag te houden voor mezelf. Dan zou dit maar geen week worden waarin ik bergen verzet. Ook goed. Die momenten heb je ook in het leven en we kunnen niet constant op de highs zitten. Maar er is een verschil tussen dat het even wat minder gaat en dat het zodanig minder gaat, dat je gewoon niet productief kunt zijn. Dat het gewoon niet lukt.

Afgelopen week werd ik doorlopend geteisterd door een gevoel van leegte, onrust, eenzaamheid, diepbedroefdheid en lusteloosheid. Iets in mij bleef maar knagen, alsof er iets ontbrak. Ik weet niet of het komt doordat de lockdown steeds meer zijn emotionele tol begint te eisen of dat mijn maandelijkse perikelen mij parten speelde. Hoe dan ook, ik zat in een pittige emotionele rollercoaster. Veel gehuil, me met ontzettend veel moeite zover krijgen om wat dan ook te doen, nergens voldoening uit halen en een enorme desinteresse in alles. Ik wilde wegrennen van mezelf, gewoon even niet mezelf zijn! Of op z’n minst mijn gevoel kunnen uitzetten. Even pauze. Dat kan helaas niet dus ik was gedwongen om erdoorheen te gaan. Afleiding zoeken door te Netflixen, wandelen, schrijven of wat ik me maar kon bedenken. Afleiding werkte ook maar tijdelijk want zodra ik klaar was of het afgelopen was, kwam het knagend gevoel gewoon weer terug. Ontsnappen was niet mogelijk. Voelen zal je, of je het wil of niet. Ik ontkwam er niet aan om me af te vragen: “Waarom voel ik me zo? Wat probeert mijn gevoel me te vertellen?”. Uiteindelijk dienen onze gevoelens als innerlijk kompas. Als er iets niet klopt in ons leven, dan zal ons gevoel dat op de één of andere manier duidelijk maken. Dus ik waagde voorzichtig een poging om naar binnen te duiken.

Onkruid weghalen
Ik gaf me over aan deze mini-depressie en ging er helemaal in op. Niet afvechten en mezelf ruimte geven om te huilen. Dat betekent mezelf niet veroordelen dat ik huil over iets kleins of over iets uit het verleden. Of dat ik mezelf probeer in te perken door te zeggen dat anderen het veel erger hebben dan ik en ik niet zo zou moeten ‘zeuren’. Nee, deze gevoelens ruimte geven om er te zijn zodat ik mijn innerlijke waarheden kon ontdekken. Achterhalen wat er in mijn onderbewustzijn verscholen lag. Doordat ik mezelf ruimte gaf, merkte ik dat er steeds meer uit mijn onderbewustzijn naar boven kwam. Elke keer een laag weghalen waardoor ik steeds meer ontdekte en mijn metaforische onkruid zag.

Onkruid noem ik het, geïnspireerd door Tony Robbins, een motivational speaker die mij erg geïnspireerd heeft toen ik in 2016 zijn seminar Unleash the Power Within bezocht had. Er staat een documentaire over hem op Netflix; I Am Not Your Guru. Hierin zie je hoe hij te werk gaat in zijn Date With Destiny-seminar. Aan het begin van de documentaire hoor je hem metaforisch praten over onkruid, waarin onkruid staat voor onze diepgewortelde pijn, verdriet en frustratie in ons onderbewuste, dat van invloed is op hoe we naar de wereld kijken en hoe we ons gedragen. Dit heeft uiteraard invloed op onze progressie in het leven. Daarom spreekt Tony over het onder ogen komen van dit onkruid – wat lelijk en pijnlijk is – en het eruit halen. Genezen wat je onbewust tegenhoudt. Als je met persoonlijke ontwikkeling bezig bent, is deze documentaire zeker een aanrader.

Durf lelijk te zijn
Deze week heb ik mijn onkruid gezien. Ik heb bijvoorbeeld ingezien hoe ik, vanuit zelfbescherming, mezelf wijs heb gemaakt dat ik iets niet wilde of eigen gedragingen van mezelf heb ontkend. Maar ik moet nog ontdekken waar bepaalde gedragingen en gevoelens vandaan komen. Ik heb alvast wat onkruid bij mezelf ontdekt maar waarschijnlijk zijn er nog meer lagen die ik zal moeten weghalen om meer te ontdekken. En wanneer je het onkruid gevonden hebt, moet je het ook nog gaan wieden. Dat gaat ook een behoorlijke klus worden; Ik ben er nog lang niet…

Wat ik met dit verhaal dus duidelijk wil maken, is dat je continu rot voelen ook ergens voor dient en dat het een signaal is dat je dieper in jezelf moet duiken. Dit is zeer pittig en pijnlijk en je gaat lelijke, naakte waarheden tegenkomen. Maar dat is het leven; het leven is niet alleen maar mooi. Mens zijn is niet alleen maar mooi. Zo nu en dan durf ik het aan om lelijk te zijn, en dan heb ik het niet eens zozeer over de manier van huilen. Nee, met lelijk zijn bedoel ik eventuele gemene en onredelijke gedachtes en gevoelens toelaten. Nare karaktereigenschappen van jezelf onder ogen komen zonder jezelf te veroordelen. Alles laten zijn en beleven. Wat ik al zei, dit is erg naar maar als je het lelijke altijd maar ontkent of ervoor weg rent, kan het niet genezen. Want in het genezingsproces is erkenning de eerste stap.

Rowan