Maart 2020
Hoewel de maand en zeker het jaar nog niet voorbij zijn, kunnen we nu al spreken van een gedenkwaardige maand, jaarperiode in ons menselijk bestaan.
Toen ik eind februari, begin maart vaak het nieuws hoorde over een besmetting in Wuhan, dacht ik nog, dat is mijlen ver weg. Ik denk dat velen dat ook met mij gedacht hebben.
We hebben o.a. ebola gehad, dat is ook echt weg gebleven van in ieder geval hier. Maar back to reality, werd het voor mijn gevoel, Italië, Duitsland. Het kroop wat mij betreft dichterbij. Iedere ochtend stond ik op en dacht bij wijze van spreken, waar is ie nu weer opgedoken. Hoe ver verwijderd is ie nog van ons.
Op een ochtend was het zover. Ik weet nog dat ik “boos“, was op die mensen die zo nodig naar Italië moesten om te gaan skiën. Skiën is helemaal niet leuk. Lees IK vind skiën niet leuk. Onzin van mij natuurlijk anderen vinden het wel leuk! Maar goed en toen werd het Brabant en dan is het wachten op de “trek” naar het noorden, naar boven de rivieren.
Een korte beschrijving, van hoe ik tot nu toe dit alles overheersend nieuws heb beleefd. Nog korter is eigenlijk de versie, dat ik het eerst ver weg vond en dacht, dat, dat “sterft” wel af. Helaas heeft het ons in Nederland en de nagenoeg de hele wereld in zijn greep. Ellende, ellende en nog eens ellende. We moeten nagenoeg anders leven. Calamiteiten achterwege laten, je bijna opsluiten (wellicht volgt er nog een volledige opsluiting zogezegd), digitaal werken, virtueel zoenen enzovoort.
Wat voor zover je het zo kan noemen wel goed is om te zien aan dit drama is het volgende.
De hulpvaardigheid die op allerlei manieren zich de kop op steekt.
Boodschappen doen voor anderen die het zelf niet kunnen, of zelfs afgeraden is dat te doen.
Een praatje middels een belletje met een wild vreemde maken.
Ik heb zelf 2 senioren uit onze vereniging mogen bellen. Voor mij wild vreemden. 1 mevrouw woonde alleen en zei tegen mij dat ze hoopte dat de schoonmaakhulp nog zou langskomen, want dan had ze nog een praatje……. Voor het moment vond ze het fijn dat ik haar gebeld had.
Maar verder ook de diverse online initiatieven. Online sporten, online spelletjes doen. Kinderen die digitaal lessen kunnen volgen.
Ook o.a. ouders die nu de (basis)scholen dicht zijn, een online meditatie kunnen volgen. Zelfs informatie hoe je het beste thuis kunt werken nu en de komende tijd. Allerlei initiatieven steken de kop op.
Helaas zijn er wel wat minder leuke initiatieven, van minder leuke lieden. Wat mij verder ook opgevallen is, is dat men veel meer wandelt, veelal gelukkig met de voorgeschreven gepaste afstand van elkaar.
Ik weet alleen even niet of het mij opvalt omdat ik nu veel meer wandel, d.w.z. 3 x per week, of dat de mensen meer buiten zijn.
Goed, met dit alles heb ik nu wel het punt bereikt toch wat minder naar buiten te gaan. Inderdaad het hoogst noodzakelijke buiten nog te doen. Want mij is inmiddels wel duidelijk dat het wel heel erg dichtbij komt. Mensen, dus laten we gezamenlijk de strijd aangaan tegen dit drama. Houd je aan de voorschriften en doe vooral wat je nodig acht voor je eigen veiligheid en zeker ook de veiligheid van je omgeving.
Last but not least en ik weet het, het zijn er veel meer, maar de lijst zal mij te lang worden om ze nu allemaal op toe noemen. Maar ons zorgpersoneel, jeetje het lijkt bijna dweilen met de kraan open. Allemaal toppers!
Benieuwd waar we over een maand staan.
To be continued!
