En toen was ik opeens wel heel erg Surinaams

Twee weken lang ben ik bezig geweest met Goede Vrijdag. Geen vlees eten. En Heri Heri maken.
Voor wie niet weet wat dat is: een gerecht dat bijna alle Surinamers eten op Goede Vrijdag. Het bestaat uit zoete aardappel, cassave, gekookte groene en rijpe stoofbanaan, een hardgekookt ei en bakkeljauw. Bakkeljauw is gezoute en gedroogde kabeljauw. Een of twee keer uitkoken, uitpluizen van graten en dan bakken met ui, tomaat en knoflook. In olie. Veel olie. Heri Heri.
Als geboren Zeeuwse met een Surinaamse moeder, opgegroeid met dit gerecht van Goede Vrijdag, al meer dan de helft van mijn leven woonachtig in Rotterdam, is het een bijzondere gewaarwording. In coronatijd de juiste ingrediënten vinden voor het gerecht en nergens anders aan kunnen denken. Het is gelukt.
Mijn dochter van negen gaat heel erg bewust bij een buurmeisje eten. Ze wil geen deelnemer zijn in dit project van haar moeder. Ze heeft het nog nooit gegeten maar heeft voor zichzelf al besloten dat het niet lekker is. Pff..
Ik ben verrast door mezelf. Dat ik het zo belangrijk vind om het gerecht te kunnen maken. Om het als traditie te delen met mijn dochter. Kind van een vader uit Limburg, moeder uit Vlissingen met Surinaamse roots. Zo wit als zij is, voel ik me opeens zwart.
Mijn eten heb ik met vrienden gedeeld. Je denkt dat het weinig is, maar omdat de ingrediënten zo vullen heb je snel te veel. Gelukkig vinden ze het lekker.
Mijn vriendin Mena, geboren op Curaçao, vraagt zich af hoe het kan dat ik twee weken bezig ben geweest om alles te vinden. Heb ik wel op de juiste plekken gezocht? Het antwoord is nee. Ik doe mijn boodschappen bij de AH en de Jumbo. In Rotterdam hebben deze winkels wel een aangepast assortiment, veel exotisch, maar elke keer wanneer ik in de winkel was, ontbrak er iets.
De vraag van Mena zet me aan het denken. Want ik ben als dubbelbloed gewend om te kopen op witte plekken. Ik ga niet naar de standaard “zwarte” plekken, de toko’s op Kruiskade of de winkels op de Beijerlandselaan. Daar had ik alles in een keer kunnen vinden. Maar ik kom daar niet.
Waarom eigenlijk niet?
Omdat ik me daar niet thuis voel. Ik ben er niet op mijn gemak. De omgeving is te zwart. En dat zeg ik als iemand die in haar wereld de zwarte vrouw is. Confronterend.
En het ging toch echt alleen maar over eten. Over Heri Heri. Over Goede Vrijdag. Over een dag waarop vlees eten uit den boze is. In Polen was het tot voor kort echt verboden om vlees te eten op deze religieuze dag. Heb ik ondervonden toen ik daar studeerde.
Het is een spiegel.
Durf ik te kijken?
Ik kijk en zie Leontine. Bijna 44 jaar oud. Zeeuws. Surinaams, Rotterdams, Nederlands. En ja, in die volgorde.
We gaan het Paasweekend in. Veel zon en dakterras. Dat is de verwachting. Coronatijd.
Wat brengt morgen?
We zullen het zien.

Geschreven door Leontine Vreeke.