De deur
Bijna iedereen heeft wel eens een reorganisatie of meer meegemaakt.
Verschrikkelijk. Zeker wanneer je al bijna je hele werkleven bij dezelfde werkgever zit.
Even ervan uitgaande dat je intussen een goeie vijftiger, bijna zestiger bent.
Na al die jaren moet je opnieuw solliciteren. Waar, wie wil nog en vijftiger/zestiger hebben, iemand die ook nog eens geen HBO diploma heeft, wel HBO werk-en denkniveau.
De rekeningen blijven op de deurmat vallen.
Die stoppen niet omdat je na zoveel jaren bij hetzelfde bedrijf gewerkt te hebben geen werk meer hebt. Tja, en die WW-uitkering, dekt niet de financiële lading. Wat nu?
Solliciteren, want niets doen is geen optie.
Rouwen en wellicht boos zijn. Ik was best boos. Waarom ik? Ze weten toch dat ik geen 20 meer ben en dat het best lastig kan worden een andere baan te vinden op mijn leeftijd?
Ik was echt niet blij.
Goed omdat aan de ander kant opgeven voor mij geen optie is ben ik toch aan de slag gegaan.
Eerst de hele route UWV doorlopen, o.a. cursussen gevolgd, om vervolgens me toch in te schrijven bij een uitzendbureau.
Eigenlijk against my odds, so not me. Uitzendbureaus waren wat mij betreft prima, alleen had ik geen zin om een week bij bedrijf 1 te werken, om vervolgens weer naar bedrijf 2 te gaan en wie weet binnen afzienbare tijd weer een ander bedrijf.
Ik wilde op 1 plek binnenkomen en daar blijven werken. Goed dus ingeschreven.
De sollicitaties ook via het uitzendbureau wisselden elkaar af.
Soms kreeg je wel een reactie en soms was men te beroerd, om überhaupt op je brief te reageren.
Dit laatste vond en vind ik nog steeds erg jammer, niet te zeggen onbeleefd.
Goed mijn jacht naar andere vastigheid bleef doorgaan. Zeker met UWV hijgend in mijn nek.
Al met al mocht ik na 7 maanden mij melden voor een sollicitatiegesprek bij een bedrijf, waar ik na 2 jaar in vaste dienst kwam en nu bijna 6 jaar werkzaam ben in een andere leuke functie.
Pikant detail is dat ik altijd al bij deze werkgever heb willen werken.
Het is toen anders gelopen. Ik wil mijn werkgever niet verheerlijken, maar kan wel zeggen I’m good.
Een ander Saillant detail is dat ik op het moment waarop een eerder de van reorganisatie gevolgd door het ontslag toesloeg, zat ik al niet meer lekker in het werk.
Ik miste al langere tijd de uitdaging. Veel werk was er niet. Het enige wat echt leuk was, was dat ik naar mijn werk mocht.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen, is dat ik van erg boos, verdrietig, naar happy ben gegaan.
Er ging een deur dicht, maar er gingen andere deuren open. Ik moest ze wel zelf openen, kijken wat er achter deuren lag. Was het wat voor mij, kon ik er wat mee, etc. etc. Nou het resultaat is bekend. Al met al is het toch nog goed gekomen met mij. En zo zal het jou ook vergaan. Je ontvangt eerst het slechte nieuws. Dit moet landen, je rouwt op jouw manier, herstelt gaande weg en als het goed is opent zich een andere deur die jou de weg wijst naar een nieuwe toekomst.
Als de ene deur dicht gaat, opent zich een andere deur. De deur die een ander dichtgooit kan je op bonzen, maar vaak gaat die niet meer open. Een deur die jij dichtgooit, omdat je bijvoorbeeld voor jezelf kiest zorgt voor ruimte, al weet je nog niet wat er zal volgen. Die nieuwe ontstane ruimte is de ruimte voor de nieuwe deur die op jouw wacht om binnen te stappen.
Geschreven door Marion Ubburgen
