De afgelopen week was een zware week. Mijn biologische moeder is overleden en gisteren was ik verdrietig, de uren aan het aftellen totdat de begrafenis in Brazilië  zou plaatsvinden. Ik kon er niet bij zijn. Mijn zoon heeft vakantie en hij zou even zelf gaan fietsen. Hij had zeer duidelijk geen zin. YouTube filmpjes kijken is toch veel leuker? Naar buiten, why?

Ik was grumpy, hormonaal en in mijn zeur modus. ( zwangerrrr)

Geïrriteerd aan mijzelf hoorde ik mijn eigen preek aan en ik vond het het zelf al stom klinken, dus zoonlief zal het vast ook stom hebben gevonden. Hij zei wijselijk niet veel.

“Ik hou niet van fietsen, want dan doen mijn voeten pijn.”

“Je weet dat je van de fysio elke dag moet oefenen.”

Stilte

” Tijdens het eten, heb je vaak jeuk en tijdens zwemles doe je het liefst niet mee, want je vindt het water te koud. Je zult denk ik moeten accepteren dat er bij jou eigenlijk altijd iets is waar je je niet fijn bij voelt schatje. Door jezelf te blijven pushen, wordt je echt sterker liefje”.

Stilte

Mag ik dat laatste koekje nog?

“Ja, als je daarna gaat fietsen zonder te zeuren”, zei ik zeurend.

Vanochtend werd ik wakker met drie grote tranen en een brok in mijn keel. Hubby probeert me aan het lachen te maken door met z’n vinger langs mijn lippen op een neer te bewegen zodat ik een wazig geluid produceer als ik praat. Ok, weird, maar goed toch lach ik.

Ze gaan samen buiten fietsen en traplopen, de boys. Ik draai me nog eens om, alle energie is uit mijn lichaam gedruppeld gisteren. Vol medelijden met mijzelf bid ik. Het lijkt de laatste tijd wel alsof ik altijd iets heb.. zucht ik tegen de zijkant van mijn kussen.

Het ging net lekker, mijn plannen voor de komende tijd staan op papier, ik had mijn social media posts for once in my life gepland en ik had er zin in. Ik had het gevoel dat ik weer een beetje minder misselijk was en dat het tijd was om te gaan shinen. En vandaag voel ik me moe en het lijkt alsof ik met de snelheid van het licht uit mijn positieve heels ben geschoten.

Bah, al mijn instagram posts die ik had voorbereid zijn allemaal zo glibberig positief. Shinen, wauw, daar heb ik echt geen zin in.

En opeens besef ik me dat ik precies aan het doen ben wat ik een beetje storend vond gisteren aan m’n zoon. Ik was me aan het neerleggen bij het feit dat er iets heel ergs was gebeurd. Ik had pijn en jeuk, mijn water was koud en ik wilde niks gaan doen en in bed blijven liggen. Maar dat accepteer ik niet. Glitter is always an option.

Vandaag zal ‘glitter’ voor mij niet veel meer betekenen dan opstaan, eten, aankleden, veel knuffelen en kapot hard Netflix kijken met mijn kleine grote schat en dit zonder dat ik ga zeuren. Morgen weer een nieuwe dag.

Hoe cheezy het ook klinkt, its true, glitter is always an option. How to glitter? That is up to you.

Liefs Marina

De impact van een miskraam

De meeste mensen wel weten wel dat een prille zwangerschap niet automatisch tot een kind in je armen leidt. Je weet wel dat het mis kan gaan, maar je hebt vaak geen idee hebben van de impact van een miskraam tot het je zelf overkomt.
Toch is het niet gek dat je er ondersteboven van bent als het jou gebeurt. Je voelt al een band met je verwachte kindje vanaf dat je weet dat je zwanger bent, en soms zelfs al ervoor.

Hoe kort je ook zwanger was, je hebt je kindje-in-wording onder je hart gedragen en je hield er al van. Als het dan misgaat moet je alweer afscheid nemen nog vóór je het hebt kunnen leren kennen. Je bent niet alleen maar niet-meer-zwanger, je verliest je ongekende kindje.
Voor je omgeving is het vaak moeilijk te begrijpen wat je doormaakt. Maar jouw wereld staat op zijn kop, je hebt er veel verdriet van en het is vaak moeilijk om daarmee om te gaan.
Want een miskraam is niet niks; het is een verlieservaring die je raakt.

Verdriet kun je niet wegen

Neem in ieder geval jezelf en je gevoelens serieus. We hebben vaak de neiging om onze situatie met die van anderen te vergelijken. Dat is logisch, het geeft een gevoel van grip op je leven, een vorm van controle. Het houdt je ook op de been.
Maar verdriet kun je niet wegen, ieder verlies is anders en iedereen beleeft het anders. En als je jouw situatie vergelijkt met die van iemand anders loop je het risico om je eigen pijn te bagatelliseren. ‘Het valt allemaal wel mee, het kon nog veel erger’.
Ook jouw verdriet mag er zijn, dus neem je gevoelens serieus en probeer ze niet steeds weg te stoppen. Maak tijd en ruimte om stil te staan bij wat het met je doet en heb ook geduld met jezelf. Het verlies van je ongekende kindje is niet iets dat je snel kunt vergeten en achter je laten.

Kun jij wel een steuntje in je rug gebruiken of wil je graag meer lezen?

Vraag dan mijn gratis videotraining “Omgaan met een miskraam” of het e-boek “Een miskraam. En nu? 7 inzichten die je verder helpen” aan.

Irene Otto

Irene Otto helpt vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

Website: www.praktijkjanna.nl
FB pagina: https://www.facebook.com/PraktijkJanna/
Twitter: https://twitter.com/Janna_PSB

Ik kan me niet eens meer precies herinneren wanneer ze ziek begon te worden. Ik kan me alleen herinneren dat we aan de kerst tafel zaten zoals altijd en dat ze niet kon eten omdat het pijn deed. Ze hield van eten, ze hield van koken, ze zorgde altijd voor anderen en nu, nu had ze zelf zorg nodig. Heel lang sloot ik mijn ogen voor de signalen die aangaven dat het niet goed ging. Ik wilde het niet geloven. Iets blokkeerde mijn gevoelens en ik leunde op mijn verstand. Gevoelens uit en zombie modus. Niks voelen, want dan raakt het je niet.

Ze was mijn steun en toeverlaat. Wanneer er iets gebeurde was ze daar en als ze er niet was, ging ik naar haar toe. Ze hoefde mij alleen maar aan te kijken en ze wist dat er iets was. Mijn moeder…

Ze was gesneden uit het mooiste, sterkste hout en kwam van een zuivere lijn van krachtige vrouwen. “Zorgen voor” zat in haar genen. Dat deed ze gewoon zonder erbij na te denken. Ze had 3 biologische kinderen en tientallen kinderen die haar moeder noemden. Want ze zorgde voor…al was het niet biologisch van haar. Toen ik wat ouder was stootte ik haar weg, wilde niks weten. Laat me leven zoals ik wil, want ik wil niet zijn zoals jij. Maar anders zijn. Vrij zijn. Niet meer onder je vleugels maar daar buiten zijn, waar de wind waait. Ze liet me los en liet me gaan. Leren van het leven, maar in de schaduw stond zij achter mij,  om mij op te vangen als ik viel. Als ik ziek was, was zij daar. Ik noem haar ook wel de draaiende motor van het gezin, de familie. Onze bron! Zie, zij was de lijm die ons bij elkaar hield en bracht. Ik stond op mijn eigen benen, maar ook weer niet. Zij was er altijd, in de schaduw achter mij.

Toen werd ze ziek en ik dacht ze komt erbovenop want zij heeft heel wat overleefd. Ook deze strijd zal zij met volle moed aangaan en ik, ik zal daar zijn om haar te steunen, in haar schaduw staan en achter haar om haar op te vangen. Ik zal nu voor jouw zorgen zoals jij voor mij hebt gedaan. Haar lichaam gaf het langzamerhand op, maar haar geest was zo aanwezig. “Mam leun maar op mij” gebruik mijn schouder, zoals ik zo vaak die van jouw heb mogen gebruiken, gebaarde ik na de zoveelste chemo…Met haar hoofd op mijn schouder voelde ik een storm in mij opkomen. Een storm van gevoelens die ik geen toegang kon geven want ik moest nu zorgen voor….Mijn verstand nam over, gevoelens uit. Ik weet nog dat de arts zei “we kunnen niets meer voor haar betekenen…” Mijn verstand zei; “oh maar dan zoeken we een andere dokter die dat wel kan” Achteraf denk ik dat de dokter de paniek in mijn ogen kon lezen en hoe mijn lege, vragende blik hem aanstaarde. Geen woord kon ik uitbrengen.

Ze werd alleen maar zieker. Deze bedorven ziekte vernietigde haar beetje bij beetje. Haar levenslust nam af. Zelfs toen ze haar naar een afdeling brachten waar mensen zaten die in hun laatste levensfase zaten, geloofde ik in mijn hart dat ze spoedig naar huis zou gaan.  Op een gegeven moment kon ze niet meer goed eten en praten, maar ik verstond haar. Alsof we van hart tot hart met elkaar spraken. De dag dat ze overleed, staat gegrift in mijn geheugen. Ik weet nog dat de avond ervoor heel wat familie was langs geweest. Ze lag in bed en ik weet nog dat ze het prettig vond dat er mensen waren. Er werden grapjes gemaakt en er werd gelachen. Toen ik wegging boog ik over haar heen en gaf haar een kus op haar wang en zei “Tot morgen mam”. Ze hief haar hand op en streelde, met haar ogen dicht over mijn hoofd. Wat voelde dat fijn. Ik liep de gang uit en keek naar achteren.  Mijn broer was achter gebleven en hij keek ons na terwijl we de gang uit liepen. Een onbehaaglijk gevoel kreeg ik van binnen. Ik schudde het van me af want wilde geen paniek voelen. Niks voelen, gevoelens uit. Het komt allemaal goed. Ik weet niet meer precies, maar volgens mij was het rond 7 uur ’s ochtends dat ik werd gebeld met de mededeling dat mijn moeder was overleden. Ik schreeuwde het uit en de verpleegster zei; ‘ ach kind toch, wist je niet dat je moeder op sterven lag?” En ik kon alleen maar huilen zei “Nee, echt niet”. Ze troostte mij en ik hing op. Zwaarste taak van mijn leven; nu moest ik mijn familie op de hoogte stellen, want ik was als eerste gebeld….mijn broer, mijn zus, mijn tante (haar zus) etc etc. De ene na de andere paniek, ongeloof, verdriet, tranen. Ik voelde alleen maar pijn, alsof mijn hart uit mijn borst werd gerukt. Mijn bron, steun, toeverlaat hoe kan ik verder zonder jouw? Ik pak een taxi naar het verpleeghuis. Daar ligt ze, ze voelt nog warm aan. Is dit echt gebeurt? Ben ik echt hier? Overkomt mij dit nu echt? Een zee van gevoelens. Ik kan het niet uitleggen wat mijn gevoelens op dat moment zijn. Ik kniel naast haar bed en staar naar haar gezicht en tranen rollen oncontroleerbaar over mijn wangen! De ene na de andere familie komt binnen en al haar “kinderen”.  Pijn en Verdriet alsof mijn hart uit mijn borst schiet.

Het regelen van haar begrafenis herinner ik me vaag omdat ik mijn zombie status aan had gezet in die periode. Gevoelens uit, verstand aan. Mijn tranen had ik niet onder controle. Die vloeiden overal. Ik hoorde mensen zeggen “wees sterk” en de ander zei weer “sterkte”. Er is een wezenlijk verschil tussen “wees sterk” en “sterkte”. Bij de een sluit je iemands verdriet en daarmee ook zijn rouwproces “wees sterk” en bij de ander maak je het proces open…”sterkte” met wat je ook gaat doorstaan. Ik zat in een achtbaan die niet stopte. Leeg, helemaal leeg was ik van binnen. Ik hoorde alleen “Lilian, wees sterk!”

Mijn rouwproces heeft 7 jaar gekost. Ik begrijp tot de dag van vandaag niet waarom ik sommige beslissingen heb gemaakt in die 7 jaar. Ik was niet mezelf, was er niet bij. Ik was sterk zoals men zei dat ik moest zijn. Op een dag hoorde ik mezelf diep van binnen schreeuwen “STOP!!”. Hier startte mijn rouwproces. Sterkte zei ik tegen mezelf en ik liet mijn gevoelens toe. Het was intens, zo intens. Een in duizend stukken gebroken hart is niet makkelijk te helen, maar het gaat steeds beter. Nu als ik aan haar terug denk, denk ik aan de mooie dingen die ze heeft achtergelaten en gedaan. Wat was ze toch een prachtig mens. Nu vind ik het een eer als mensen zeggen “Goh wat lijk je op je moeder”.  Ik mis haar nog elke dag.  “Hoe zou het zijn als ze nog leefde” is een vraag die ik vaak stel. Maar ik troost mezelf in het feit dat zij nu een engel is. Het is goed. Op haar graf staat “niet heengegaan maar naar huis gegaan. Ze is nu thuis bij God.

Lilian Cardoso

Ik wil jullie meenemen in mijn reis hier naar toe. Ik kan je vertellen dat het een zoektocht is en het is het waard.
Vertellen hierover is veel makkelijker. Het zelf ervaren is confronterend, maar helend, verheldert en liefdevol. Alle emoties die je maar kan bedenken kan je hier in plaatsen.
En je doet dit tenslotte voor jezelf!

We herkennen allemaal de momenten dat je denkt:
– Ik loop mezelf voorbij
– Ik ben zo moe, kon ik maar naar een onbewoond eiland
– Iedereen denkt maar aan zichzelf en niemand denkt aan mij

Afgelopen september ben ik ruim een maand op vakantie geweest in Indonesië. Mijn thuisland.

Mijn vader komt van de Molukken, dus ik heb daar mijn familie opgezocht en op Java en Bali ben ik geweest.
Mijn vakantie werd ook een innerlijke reis. Ik ging naar een diepere laag van mij zelf.

Wie ben ik, wat wil ik, het ging ook om keuzes maken, een hele belangrijke keuze.

In indonesië en Nederland had ik een belangrijke keuze moeten maken en deze had impact op mijn leven.
Mensen die niet in jouw positie staan en je dit probeert uit te leggen kijken altijd vanuit hun oogpunt, maar ik voelde hierin onbegrip.
Maar toch kreeg ik elke keer wat ik wilde, de RUST.

Terug in Nederland ging ik weer aan het werk. Ik werk in de zorg en ik merkte aan mezelf dat ik de zorg en aandacht niet meer aan de cliënt kon geven. Ik kon het niet meer opbrengen en toen dacht ik ‘als ik nu niet deze zorg en aandacht aan hen kan geven dan is het nu het moment om dit aan mezelf te geven.

Ik kan je vertellen dat dit voor een aantal maanden een strijd was, ik ging weer werken dan meldde ik mij ziek en ging weer werken.


In die periode van strijd had ik de focus op mezelf. Ik ging zorgen voor mijzelf: ik sliep veel, ging wandelen in de buitenlucht waar veel groen was, sprak af met vriendinnen, schreef veel. Zo af en toe kwam er een activiteit voorbij die ik passend vond in het proces waar ik in zat: zoals een yoga middag of een klankschalenconcert.

Ik voelde ook een leegte in mij zelf en dit mocht ik opvullen met zelfliefde. SELFLOVE.
Ik sta op nummer 1! Een ander doet dit niet voor mij.

Ik wil jullie mee wil geven is dat het belangrijk is om:

– Stil te staan bij jezelf.
Wat wil ik? Wat vind ik fijn? Waar word ik blij van of waar ga ik van bruisen?

– Geef en gun vooral jezelf de aandacht.
Je kan bijvoorbeeld een spa-time inlassen voor jezelf thuis of een klein cadeautje voor jezelf kopen. Wat je in wezen doet is ruimte maken voor jezelf, aandacht geven aan jezelf en iets doen waar je blij van wordt.
Maar ook als je bijv afspraken hebt met vrienden, familie of vriendinnen… soms kan er een gevoel bekruipen van heb ik hier wel zin in? Ga dan luisteren naar wat je Ziel fluistert.

– Liefde geven aan jezelf. ZELFLIEFDE.
Misschien verlang je wel de liefde van de ander, maar toch kan je deze bij jezelf vinden.
Je kan dit doen door te mediteren of gewoon je hand op je hart leggen en daar even bewust de aandacht geven.

– We hebben altijd een commitment, we staan in verbinding en hebben ook onze verplichtingen in de maatschappij. Maar belangrijk is om dicht bij jezelf te blijven en te luisteren naar jezelf wat je wilt.

Ik kan je vertellen dat de energie terug is en luister naar de fluisteringen van mijn Ziel.
Naast dat ik in de zorg werk heb ik ook mijn eigen praktijk, Twohearts Praktijk.

Ik geef intuitieve ontspanningsmassages, reikibehandelingen en schrijf persoonlijke inspiratiereadingen.
De aandacht gaat uit naar mijn praktijk want daar krijg ik de energie waar ik superblij van wordt. High energy!

De periode blijft altijd een deel van mijn leven en het was een heftige, intense periode, maar mijn dankbaarheid is groot. Eén van mijn levenslessen was en is om MIJZELF OP NUMMER 1 te zetten en MIJZELF de aandacht en liefde te geven die ik verdien. Op dit moment zit ik nog in dit proces en zoals we allemaal wel weten houdt nooit op 😉

Lieve groet
Annabella