Waarom neemt iedereen bijles?

/in /door

Jamie Schuller heeft Bijles Aan Huis opgericht, onderwijspartner van vrouwopeigenbenen.nl. In deze blog beschrijft hij het belang van bijles.

 

Veel ouders besteden relatief weinig tijd aan het begeleiden van het kind, ofwel door zelf te begeleiden dan wel door middel van bijles, totdat het kind tekenen van achterstand op school vertoont. Toch suggereert onderzoek dat het vanaf het moment dat kinderen baby’s zijn, belangrijk is om met hen te praten en te lezen. Op die manier helpen we hen de basis te leggen voor effectieve spreek-, lees- en schrijfvaardigheden. Het is nooit te vroeg om te beginnen met het ondersteunen van het leren van jonge kinderen. Het vinden van bijles voor je kind is een effectieve manier om hen te ondersteunen. Daarnaast kun je gebruikmaken van leuke platforms zoals AVI lezen om op een leuke manier je kind te leren lezen.

 

Wat is het belang van bijles voor je kind? 

Niet ieder kind vindt het even makkelijk om goed mee te draaien op school. Sommige kinderen vinden het saai om bepaalde vakken te leren. Wanneer de vakken op een leuke manier worden onderwezen, is leren vaak niet meer saai. Het is een kans voor het kind om meer over zichzelf te leren en om het zelfvertrouwen te laten groeien. Hier kan bijles bij helpen; een professionele bijlesdocent kan immers kijken naar jouw kind om te zien wat voor structuur gevolgd moet worden tijdens het leren. Ieder kind heeft zijn of haar eigen leerstijl. De theorie van meerdere leerstijlen/intelligenties helpt je om meer inzicht te krijgen in hoe jouw kinderen hun aandacht weten te houden bij een bepaald onderwerp. Soms zal een kind niet de voorkeur geven aan één bepaalde leerstijl, maar aan verschillende leerstijlen. Het inschakelen van een bijlesdocent is de manier waarop je erachter kan komen wat jouw kind het fijnste vindt. 

 

Zorg voor de juiste feedback

Volgt jouw kind bijles? Dan is het van belang om altijd feedback te geven aan je kind. Geef je kind regelmatig specifieke feedback en beloon hem of haar voor goed werk en consistentie. Wacht niet tot het einde van een bijles sessie om iets generieks te zeggen zoals: “Je hebt vandaag echt hard gewerkt”. Belangrijk is om interesse te tonen en om je feedback echt aan te laten sluiten bij wat het kind heeft geleerd. Door deze feedback krijgt je zoon of dochter aanzienlijk meer zelfvertrouwen. Dit is natuurlijk erg belangrijk bij het leren!

 

Tip: ga persoonlijk op gesprek met de bijlesdocent

Dit komt vaak naar voren als ik persoonlijk met ouders van leerlingen van Bijles Aan Huis spreekt. Voordat je een studieplan voor een bepaalde periode of een bepaald jaar maakt is het verstandig om de bijlesdocent van je kind persoonlijk te ontmoeten. Zoek, indien mogelijk, uit wat je kind moet leren en probeer vragen te stellen aan de docent over de verschillende vakken. Door vragen te stellen zal je als moeder wat meer inzicht krijgen in wat je kind te wachten zal staan en kan je meedenken in de manier van bijles geven. Als de bijlesdocent je geen plan heeft, zou ik overwegen om een andere bijlesdocent te zoeken. 

De specialisten van Bijles aan Huis staan voor je klaar als het aankomt op het geven van alle mogelijke soorten bijlessen. Als je beperkt de tijd hebt om je kinderen bij te scholen dan begeleiden wij graag persoonlijk.

The Voice Within

/in /door

Wie had dat gedacht dat ik ooit een blog zou schrijven? Nou je bent echt niet de enige, want als je het mij een jaar geleden zou vragen dan zou ik zeggen no way! So what’s changed zou je denken?

De afgelopen jaren ben ik zelf door een hele innerlijke reis gegaan. Voor de lezers die mij nog niet kennen:
Ik ben 30 jaar oud, veganist en de trotse mama van drie prachtige meidens van 4 jaar, 2 jaar en 9 maanden oud.
Ja, I know; “Dat is snel gegaan”, “Wij hebben het ervan genomen” en “nee wij hebben inderdaad niet stil gelegen” zoals ik al vaker heb gehoord. Maar ondanks de kleine leeftijdsverschillen en dat het bést uitdagend kan zijn, zou ik het voor geen goud willen ruilen.

The Journey
Mijn innerlijke reis begon pas echt nadat ik bevallen was van mijn tweede dochtertje. Als kersverse moeder van twee kids in zo een korte tijd (1,5 jaar) zat ik mij regelmatig af te vragen of ik het wel goed deed, zouden zij mij zien als een goede moeder of waren er veel verbeterpunten?
Je kan begrijpen dat ik hierdoor super onzeker werd over alles! Ik vond het moeilijk om beslissingen te nemen en het was mij opgevallen dat ik voor veel dingen die ik deed een bevestiging nodig had dat ik het daadwerkelijk goed deed, terwijl ik het stiekem al wist dat het goed was.
But to keep a long story short: ik heb vele lessen op de harde manier geleerd, ik ben gevallen, weer opgestaan, terugvallen gekregen gepaard met paniekaanvallen, weer fully focused om vervolgens weer af te dwalen van mijn doel.

The Voice
Wat ik vooral zag als uitlaatklep was om er over te praten. Met wie? I did not care, zolang het maar eruit kwam! But why? Om mezelf te zien als een slachtoffer? Voor sympathie? Ik heb er nog steeds niet het antwoord op, maar dat doet er gelukkig ook niet meer toe.
Na het hebben van mijn derde pareltje kwam de oplossing echt serieus door een stemmetje in mijn hoofd binnen geschreeuwd: “JUST DO IT!”
In eerste instantie begreep ik het niet en dacht, ja whatever! Maar naarmate ik mij steeds lekkerder in mijn vel begon te voelen door mijzelf opnieuw te leren kennen en mij te verdiepen in mijn passie, begon ik dat stemmetje steeds beter te begrijpen. Ik moet niet zo over alles overthinken en het gewoon DOEN!

“We grow Fearless, when we do the things we fear”

Wanneer je teveel nadenkt over iets dan ontstaat er 9 van de 10 keer twijfels waardoor je uiteindelijk de keuze neemt om het niet te doen. En dat is zonde, want onzekerheid is afkomstig van angst. En voor wat zou je bang moeten zijn?
ik snap ook wel dat “life” mee telt in het nemen van beslissingen, maar wanneer is de laatste keer geweest dat je écht iets deed waar jij je goed  bij voelde? Dat jij met volle zekerheid zei van “yes, dit ga ik doen!”. Als het een tijd geleden is; Go for it and reach for the stars baby!
Nou deze instelling heb ik dus ook aangenomen en trust me: het werkt! Ik ga niet liegen, ik vond het eerst angstaanjagend om uit mijn comfortzone te komen en af en toe komt Ms. Debby Downer weer ff aankloppen voor wat aandacht. Maar het motto is om gefocust te blijven en door te gaan!
So, hier ben ik dan, uit mijn comfortzone om mijn gedachtes uit te typen voor mijn eerste blog terwijl de kiddos slapen. Ik noem het maar some “me- time:)”.
Gedurende mijn maandelijkse gastblogs zal ik je een kijkje geven in mijn leven als moeder, zakenvrouw en als spiritueel persoon. Ook is het leuk om wat gerelateerde vegan funfacts met jullie te delen, some food for thought.
Al met al vind ik het superspannend, maar I’m just going to do it! Want net als wat ik tegen mijn dochters zeg:
“Jullie kunnen alles, Girlpower!”, zo kan deze mama ook alles.

Liefs,

Gabrielle

And the Covid-19 Saga continues.

/in /door

Nou continues. Naast Covid-19 speelt er op het moment meer.
Bijvoorbeeld discriminatie, diversiteit, inclusie, zwart-wit te noemen.
Heftig de gebeurtenis(sen) die hieraan vooraf ging(en) nou ja vooraf.
Het gaat om een gebeurtenis die het vuurtje wat al (voor iedereen is het anders) langer smeulde aanwakkerde.
Amerikaanse beelden, van een witte man die een zwarte man arresteerde (hebben we al veel vaker gezien of over gehoord), maar die knie, oh die knie op de nek van die (zwarte) man. Wat een verschrikkelijk beeld.
Het heeft me dagen gekost dat beeld een plek te geven.
De vele keren dat het in de media voorbij kwam maakten het niet gemakkelijk dit de bekende plek te geven.

Aan de andere kant why would i.
Ja waarom. Het houdt ons wakker, scherp. Scherp zodat we de “strijd” niet uit het oog verliezen.
Dat we niet in slaap dutten.
Overigens veroordeel ik ten stelligste de vele plunderingen die r zijn geweest en niet te vergeten de vele haat zaailingen over en weer. Mensen, dat gaat nergens over.
Afleiding van waar het werkelijk over gaat. De dialoog die gevoerd moet worden.
Met als centrale vragen, waarom gebeurt dit (voor degene die de geschiedenis niet kennen en/of niet begrijpen).
Een andere vraag is, hoe gaan we verder met elkaar, hoe pakken we dit gezamenlijk aan.
Het is een gezamenlijk probleem.
Iedereen en ja iedereen raakt het op welke manier dan ook, positief/negatief.
Alleen al het feit dat het lijkt alsof iedereen ten tijde van de piek periode (demonstraties dood George Floyd) Covid-19 vergeten was.
Op sommige momenten leek de sociale distantie voor een aantal mensen niet te bestaan. Alsof ik in een tijdmachine had gezeten. Waarin ik elke ochtend wakker werd met het nieuws over Covid-19, de minister president, de onderzoeken naar vaccins, etc. etc., in welke landen het aantal besmettingen weer sky high was, tussen door de verkiezingen in Suriname (zucht) werd ik nu anders wakker.
Namelijk wat is het nieuws t.a.v. racisme, discriminatie, diversiteit, want dat beheerste het nieuws.

Op het moment van schrijven is het enigszins rustig, althans zo lijkt het.  Ik schrijf zo lijkt het, want ik weet dat er achter de vele schermen nog volop aan één en ander gewerkt en gediscussieerd word, over dit alles en iedereen bezighoudend probleem. De één meer dan de ander. Bedrijven die (nu pas, lijkt het) zich gaan beraden over diversiteit, politieke partijen die plots bedenken dat en zich ook nu pas uitspreken over het feit dat de traditionele partijen vrij wit zijn.
Vooral in de top. Het onderwijs bemoeit zich er ook tegen aan (dit mag wat mij betreft nog veel intensiever) en een nog niet genoemde groep, maar oh zo belangrijk de jongeren.
Daarom is onderwijs een mooi bruggetje naar de jongeren. Die staan ook op en spreken zich uit. De groep is ook zeer gemêleerd. Ik heb het idee dat mijn generatie min of meer verloren is en dat er winst te behalen valt bij en met de jongeren.
Ik ben blij en hoop dat deze “strijd” niet verloren gaat. Dat wij gezamenlijk deze “strijd” tegen racisme, discriminatie, meer diversiteit, ook in de top blijven voeren, want racisme/discriminatie en het gebrek aan diversiteit zijn een aantal gezamenlijke tegenstanders van ons allen.
Net zoals de Covid-19 die wij in deze racisme oorlog absoluut niet mogen vergeten. Covid-19 voelt (en dat is mijn eigen persoonlijke gevoel) als een sluipmoordenaar die anytime kan toeslaan, pffffffff.

So take care of your self, be safe for yourself and others. Be kind! 

Geschreven door Marion Ubbergen.

Single mom entrepeneur

/in /door

Ik ben een alleenstaande moeder en ondernemer. Ik heb een koopwoning en een auto voor de deur. Mijn kind ontbreekt niks. We gaan op vakantie en dagjes weg. We zijn omringd met familie en vrienden. Living the live!

Don’t be fooled!

Ik ben een alleenstaande moeder van een 3-jarige zoon. We zijn beide slachtoffer van huiselijk geweld. Hij was 6 maanden dat we uit de situatie kwamen. Ik heb mijn oude woning verkocht en een nieuwe woning aangekocht. In het geheim, want mijn ex mag niet weten waar we wonen. Ik had een jaar niet gewerkt, omdat ik mijn leven weer op orde moest stellen. Ik moest weer een worden met mezelf. Trauma’s verwerken en vechten voor mijn zoon. Na een jaar heb ik mijn bedrijf weer opgepakt. Het was en is nog steeds hard werken.

Niet alles wat je ziet is wat het lijkt. Er zijn zoveel mensen die een masker op hebben, maar kapotgaan vanbinnen. In de bijna 35 jaar dat ik op deze aarde mag zijn heb ik veel meegemaakt en vele uitdagingen gekend. Hier praat ik ook over in mijn blogs. Ik geloof dat dit alles niet voor niks is geweest. Vandaag de dag help ik mensen met dezelfde uitdagingen die ik heb gekend in mijn leven. Deel ik mijn ervaring naast mijn kennis als financieel adviseur. Als ik de uitdagingen niet had gehad kon ik niet in de schoenen staan van mijn cliënten en hun op de juiste manier coachen naar financiële vrijheid.

Mijn geluk de afgelopen jaren was dat ondanks alles ik financieel stabiel was. Dat heeft mij gered. Als ik dat niet was kon ik niet verhuizen en mijn zoon een veilige plek bieden. Als ik dat niet was kon ik niet zo snel mijn leven weer oppakken. Als ik dat niet was kon ik de volgende crisis in mijn leven, corona, niet overleven.

Financiële stabiliteit gaat verder dan het hebben van een buffer en voldoende inkomen. Het heeft vooral te maken met je mindset. De manier hoe je denkt over geld, over jezelf en hoe deze is gevormd.

Vanuit huis heb ik niet geleerd hoe met geld om te gaan. Ik heb wel gezien hoe hard mijn moeder moest werken om brood op de plank te leggen. Ik heb gezien wat het met haar deed en ik wist zeker dat ik dat niet wilde voor mezelf. Ondanks die mindset kreeg ik zelf financiële problemen. Toch heeft diezelfde mindset mij er ook weer uit gekregen.

Het leven heb je niet altijd in de hand, maar de manier hoe jij erop reageert en ermee omgaat wel. Het is nooit te laat om andere stappen te nemen en de resultaten te krijgen die jij wilt. Je zal altijd hoofdstukken in je leven kunnen afsluiten en nieuwe kunnen maken.

 

“She remembered who she was and the game changed”

 

 

150 vrouwen bevrijd uit slavernij in kledingfabriek

/in /door

In Bangalore (India) zijn onlangs 150 meisjes en jonge vrouwen bevrijd uit een kledingfabriek. Net als voor miljoenen anderen in India, had de lockdown voor deze vrouwen rampzalige gevolgen. De meisjes en vrouwen moesten doorwerken, ook als ze ziek waren of totaal uitgeput. Naarmate de lockdown langer duurde, werd hun situatie steeds erbarmelijker.

Oorspronkelijk kwamen de vrouwen uit Odisha, vele honderden kilometers ten noorden van de fabriek. Ze probeerden familieleden te bereiken en stuurden alarmerende berichten en video’s. Maar er kwam geen hulp.

Langzaam verloren ze de hoop dat er ooit nog redding zou komen. Toch deden ze een laatste wanhoopspoging. Golap, één van de vrouwen, slaagde erin om contact te leggen met ‘Outlook India’, een lokale krant. “We willen terug naar huis en weer bij onze families zijn”, vertelde ze tegen een journalist, met een mengeling van tranen en woede. “Het is niet onze keuze om hier te werken. De fabrieksbaas houdt ons alleen vast om er zelf beter van te worden. Dat het aantal Covid-19-patiënten stijgt, maakt ons nog banger. Als er iets gebeurt en we sterven, zullen onze dode lichamen onopgemerkt blijven.”

Via de krant bereikte het nieuws International Justice Mission (IJM), een organisatie die strijdt tegen moderne slavernij. Het IJM-team in Bangalore nam gelijk contact op met de politie en de lokale overheid. Gezamenlijk bereidden ze een reddingsoperatie voor.

Op maandag 1 juni arriveerde een reddingsteam bij de fabriek. De reddingswerkers verwachtten daar 22 jonge vrouwen aan te treffen, maar ze vonden er maar liefst 199 werknemers. 150 werknemers gaven aan dat ze zo snel mogelijk terug wilde keren naar hun huizen in Odisha. Al deze meisjes en jonge vrouwen werden snel in veiligheid gebracht en de ambtenaren regelden speciale treinen om hen terug naar huis te brengen. De autoriteiten doen nog onderzoek naar de fabriekseigenaren en hopen binnenkort een aanklacht in te dienen.

Meer weten over IJM en de strijd tegen moderne slavernij? Kijk op www.ijmnl.org.

Gezegend

/in /door

 

Mijn 44ste levensjaar is een feit.

Ik had op de dag zelf niets gepland en toch waren daar vele berichtjes, belletjes en mensen op de stoep, aan mijn tafel, een spontane borrel.

Ik had nog een call om 20 uur. Zeer bezwaard belde ik om tien voor acht R, een van mijn directeuren, om hem uit te leggen dat mijn huis vol met mensen zat en ik met geen mogelijkheid aan de call kon deelnemen. De call was al begonnen, hij had de verkeerde tijd aan me doorgegeven en had al gedacht dat ik druk zou zijn. “Het is goed, Leontine, ga gewoon rustig verder.”’

Met de telefoon nog in mijn hand draai ik me om naar mijn bezoek, tranen in mijn ogen en ik vertel wat er zojuist is gebeurd. Hoe fijn is dit?! Wat ben ik een gezegend mens! Met twee hele fijne directeuren, een geweldige nieuwe baan, leuke collega’s en nu ben ik nog jarig ook!

In de afgelopen weken heb ik me druk gemaakt over fantastische dingen. Een salestraject in Azië, een aanbesteding in het Caribische gebied met als voorwaarde dat het aanbod in zevenvoud in hardcopy op een eiland werd afgeleverd (en dat in coronatijd!), een interview in een vakblad welke wereldwijd wordt verspreid, de lancering van een deel van de website, de selectie van een CRM systeem. Maar ook of het door mij geschreven opinieartikel geplaatst zal worden op een journalistiek platform, een nieuw TV format voor RTL4 waar ik klanten voor kan zoeken die nu meteen exposure willen en dan laat ik de politieke kwesties van mijn functie als wijkraadslid nog even onbenoemd.

Voor de roman en essay die ik aan het schrijven ben heb ik in deze periode vele sterke, interessante, intelligente en markante vrouwen mogen spreken. Ze hebben mij nieuwe inzichten gegeven, een betere verwoording van mijn denken, mijn pen gescherpt.

Een gezegend mens.

Met geweldige vrienden en familie waar ik altijd op terug kan vallen. Moeder van een dochter die zo uniek is, zoals elke moeder haar kind uniek vindt, die zo anders is dan ik en tegelijkertijd zoveel op me lijkt. Ze is niet mijn bezit maar wel mijn grootste schat, en van onschatbare waarde.

Met Gods wil wordt dit jaar mijn jaar. Ik kijk met zoveel positieve energie vooruit. Ik voel ook dat ik gesteund word, gestuurd word, gedragen.

Met het besef dat ik me druk kan maken over dingen die in het niet vallen bij de dood, dat ik kan ademen, een nieuwe dag mag meemaken zeg ik, ik ben gezegend.

Amen.

 

Geschreven door Leontine Vreeke

Zo weer een Covid 19 periode verder.

/in /door

Corona –proof, nee. Dat zal het wat mij betreft nooit worden. Het is en blijft wennen. Voor iedereen.

Intussen iets meer bewegingsruimte. Iedereen (bedrijven) wil graag weer aan de slag, maar we moeten nog steeds voorzichtig zijn. Ik begrijp de ondernemers heel goed, maar voorzichtigheid geboden. De ondernemers hebben veelal recht op een bepaalde vergoeding, maar om mij heen hor ik al dat dat fijn is, maar helaas de kosten niet dekt.
Ben zelf geen ondernemer, maar het lijkt me niet makkelijk, in deze tijd.
Positief aan deze periode is voor mij in ieder geval het volgende. In mei ben ik geboren en dus jarig. Vast stond dat het geen groot feest zou worden vanwege andere plannen later in het jaar. Maar dat ik buiten mijn gezin niemand over de vloer zou kunnen/mogen hebben, zag ik niet aankomen.
Die 1,5 meter in mijn casa zou niet werken, te klein. Dus een ander scenario bedenken. Wat ook vast stond is dat ik hoe dan ook deze verjaardag een op een gedenkwaardige manier wilde vieren.
Ik moest ook echt dat super jarig gevoel hebben. Naast te eten, te drinken, cake en versieringen hoorde daar ook een garderobe bij. Nu zie je meestal op Surinaamse verjaardagsfeesten dat de jarige in het paars gekleed gaat.
Zaak voor mij om een paarse garderobe te gaan zoeken. Gelopen, gezocht niets te vinden.
De paarse ballonnen, slingers en paarse taart (red velvet vulling) waren besteld en konden dus afgevinkt worden van het lijstje.
Maar de kleding, dat leek hem niet te worden. Ten minste niet in die kleur.
Wat dus op een drama leek uit te lopen, kwam toch goed. Ik herinnerde mij dat mijn inmiddels overleden moeder ooit ook 60 jaar is geworden. Ik dook de opslag in en alsof het op mij wachtte, stond daar een doos, pontificaal bij de ingang op mij te wachten. De paarse verjaardagskleding van mama zat in die doos. Yes, outfit (2) ready. Nu 25 jaar later stap ik in die kleding. Als een kind zo blij de doos ingedoken. Prachtig was het allemaal. Voorzichtig de was ingedaan en ze zagen er als nieuw uit de volgende dag. Dankzij deze vondst leek mijn verjaardag op een feestje met een huis vol mensen.
Ik heb mij die dag echt jarig gevoeld. Inclusief de muziek. Het voelde alsof ik echt een huis vol mensen had die dag.
Meneer Corona was voor die dag even vergeten, diegene die er waren, waren allemaal vertrouwd. Nog een drietal gasten kwam op afstand nog even feliciteren. Het was voor min gevoel absoluut een gedenkwaardig verjaardagsfeest. Dankzij meneer Corona, kon mijn verassing niet doorgaan, maar “wat in het vat zit, verzuurd niet”. Tegenwoordig mogen we van Mark C, weer wat meer. Een mooi bruggetje naar het volgende. Daags naar mijn verjaardag begreep ik dat Mark Rutte zijn moeder op mijn verjaardag is overleden. Gek hè, terwijl ik feest vier heeft een ander verdriet. Ma ja ook hiervan zegt men “Ce la vie”. Toch gek!

Op het moment van schrijven mogen we binnenkort wel weer wat meer. Vandaag is het een zonovergoten pre Pinksterdag. Het weekend schijnt bijna uitzonderlijk mooi te worden (moeten het nog wel afwachten), maar ik hoop dat we bedachtzaam omgaan met de versoepelingen die ons in het verschiet liggen. Ik denk dat niemand behoefte heeft aan een tweede rond. Ik in ieder geval niet en houd het daarom nog even rustig.

Mensen denk aan jezelf, maar vooral ook aan elkaar. Stay safe!

Geschreven door Marion Ubbergen

De wereld is grijs

/in /door

 

Iedereen die ik ken heeft 1, maximaal 2 bijzondere docenten uit hun middelbareschooltijd, nooit drie.

Ik denk aan mevrouw Kneepkens, docent Nederlands, met zeer veel nerveuze trekjes. Ik zie haar nog bijten op haar lip.

Meneer Flipse. Docent biologie, een nerd. Jonge docent en zeer tenger gebouwd. Met bril. Het broekie van Bio. Mevrouw Van der Werff, docent Frans, met fantastische benen die ze elke les showt door met gekruiste benen en in een te korte rok op het bureau voorin de klas te zitten. Ze is de vrouw van meneer Van de Werff, de rector. Hun zoon Frank is een outsider, vanwege zijn ouders.

Meneer Castenmiller, docent Natuurkunde. Hij zag eruit als een docent Natuurkunde, lelijk en nerdy. Zijn vrouw had hij ontmoet in het studentenhuis, een beauty. En intelligent. Zij wist door alles heen te kijken en zag hem voor wie hij was, een innerlijk mooie en goede man. De foto’s van hun kinderen. Ik zeg ”Wat een knappe baby! Uw kind lijkt zeker veel op uw vrouw?”

De lerares Geschiedenis met poliobeen die geen 10 gaf. Mien Hobbelbeen in de wandelgangen. Ik kreeg een 9.6 omdat ik het woord “qua” verkeerd had gebruikt. Volgens haar. Ik ben er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat ik het goed had ingezet, maar ze wou geen 10 geven. En meneer Elstgeest. Docent Geschiedenis. Ik ben 15 jaar oud. Vlissingen. Zeeland. Scholengemeenschap Scheldemond.

Meneer Elstgeest kende de deeleconomie voor dat het woord bestond. Hij deelde zijn auto en krantenabonnement met de buren. Geitenwollensokken en Jezussandalen. Een enorme faux pas.

Hij had het over “De Gouden Eeuw”, en over het slavernijverleden wat niet werd genoemd in het geschiedenisboek. Hij had het over Duitsers als slachtoffer, niet als dader, toen we het hadden over de Tweede Wereldoorlog. Zou ik me als 19-jarige hebben aangesloten bij de Hitlerjugend? Hij maakte aan mij duidelijk dat ik, als ik toen had geleefd, ik een van de grootste nazi’s zou zijn geweest. En ik ben het met hem eens. Ik met mijn karakter en koppigheid? Het is een les. De geschiedenis is niet zwart of wit, Zij is grijs.

Mijn vrienden zeggen altijd dat ik zoveel begrip weet op te brengen voor de andere kant. Dat komt door hem. Hij stelde de vraag, als we de klas zouden opdelen in blauwe of bruine ogen, en de bruine ogen stinken? Wat zou jij doen? Als ik vaak genoeg herhaal dat je lelijk bent, dat jij stinkt, wordt het dan werkelijkheid?

Ik kijk naar de wereld en ik zie grijstinten. Ik hoop dat mijn dochter, wanneer zij 15 is, een meneer Elstgeest als meester heeft. Zwart en wit bestaat niet. Dader is ook slachtoffer. Goud is bloed. De wereld is grijs.

 

Next episode of the Covid-19 periode

/in /door

Nu na de volgende blog aardig gewend aan het “Colvid-19 leven”. En dat moet wel. In ieder geval vanwege de opgelegde maatregelen. Daarnaast heb je ook je common sense. De veiligheid voor anderen, maar zeker niet in het minste geval voor jezelf. 

Het trieste aan deze situatie zijn de overledenen. Veelal ouderen en enkele jongeren. Het maakt niet uit. Ik denk dat iedereen wel iemand kent die hij of zij verloren heeft. Of dat diegene zelf “afscheid” heeft moeten nemen van een dierbare. Bij mij,  vrienden van mijn ouders, directe familie van ouders. Het lijkt bijna alsof er een hele generatie uitgeroeid wordt. Zo komt het op mij een beetje over. Hoewel wat overdreven, maar het is het gevoel wat mij bekruipt. De meeste van de overledenen  om mij heen, kende ik van jongs af aan. Maar ja, het is wat het is.

Qua politieke voorkeur ben ik geen fan van Rutte CS en daar gaat het nu gelukkig nu ook niet over, maar als mens heb ik ook wel te doen met deze club. Ze moeten, weliswaar geadviseerd door experts, een zo verantwoordelijk mogelijke beslissing nemen. Een beslissing die voor de hele Nederlandse bevolking goed valt. En nu komt het. Je hebt nooit iedereen tevreden. Dat lukt gewoon niet. Vervolgens heeft deze club (noem het maar even zo) ook nog een privé leven. Dat is zo een dubbel leven wat deze club op dit moment leidt. Petje af voor Rutte Cs. Rutte Cs verdient wat mij betreft een schouderklop en een brasa (Surinaams voor omhelzing) voor het werk wat zij bijna 24-uur verzetten.

Hoe wrang het ook mag klinken, maar dit hele corona gebeuren heeft wat mij betreft ook wat positieve kanten. Eerder had ik het al over de vele initiatieven die de afgelopen tijd de kop op staken. Zo zag ik diverse muzikanten die een showtje gaven bij de diverse seniorencomplexen, van R&B tot Jordanese muziek. Geweldig! Ook een aantal individuele initiatieven sproten uit de grond. Helaas zijn er altijd wat groepen in de bevolking die wellicht “vergeten” worden. Gelukkig zie je ook daarin wat initiatieven komen. Persoonlijk heb ik ook wat positieve intenties. De afgelopen tijd zijn er via social media diverse challenges mij gepasseerd. Bij 1 ben ik blijven hangen. Dat was de 21 Days of abundance (Deepak Chopra), meditatie dus. Puur en alleen omdat ik toch al van plan was met meditatie te beginnen. Wat mij betreft  een prima start naar een daily  routine. Iets anders is dat ik eindelijk de tijd/ruimte, wellicht het inzicht heb in anders eten. Anders eten bedoel ik mee, o.a. meer variatie. Een dag vega, een week geen rijst heb ik ook al gehad. Eigenlijk komt het er ook op neer anders en bewuster boodschappen doen. Niet dat ik eerder maar wat kocht en klaar maakte. Nee, nu bewuster bezig. Meer bewegen. In mijn geval, meer wandelen 5 tot 6 km per keer (3 tot 4 x p/w) en dat voelt goed. Ook mijn senioren, of kinderen van mijn senioren spreek ik regelmatiger, om te vragen hoe het hen vergaat. En dat zijn geen gesprekken die uren duren. Het is fijn je mede mens op die manier extra aandacht te geven. Dit is een deel van mijn persoonlijke positieve beleving in de tijd waarin we nu leven. Trouwens heb jij die ook? Wanna share?

Zo en nu de maatregelen verlengd zijn, met hier en daar wat versoepelingen ben ik benieuwd waar we over een maandje staan. Zijn de versoepelingen goed verlopen? Kunnen we de boel nu verder open gooien, zijn er minder Covid-19 gevallen en mindere overledenen. Ik ben er zo benieuwd naar. Ik wenste wel dat ik een glazenbol had, die mij dat vertellen kon. We wachten het af! Voor nu take care en stay safe.

Marion Ubbergen

De twee zijdes van de medaille, 4 en 5 mei

/in /door

Op 4 mei herdenken wij onze doden. Op 5 mei vieren wij onze bevrijding.
Dit gegeven is voor mij altijd anders geweest, ik ken twee kanten van het verhaal.
Mijn Surinaamse oma en opa hebben mij veel verhalen verteld over de Tweede Wereldoorlog.
Over de Amerikanen die in Paramaribo waren om het bauxiet te beschermen tegen de Duitsers, de feesten in de stad om al die Amerikanen bezig te houden, het geld wat er werd verdiend, het plezier. En hoe het wrak van het Duitse koopvaardijschip de Goslar in de Surinamerivier terecht kwam. In hun ogen zag ik de sprankeling van de herinnering.
Hoe anders waren de verhalen van mijn vader.
Hij was een klein kind, vier jaar oud, toen de oorlog begon. Geboren en getogen in Domburg wat in de oorlog belegerd was. Ik zie ons nog, hij en ik samen met mijn broertje Wilfred lopend door de duinen van zijn geliefde stad. Ja stad, want Domburg mag er dan uitzien als een dorp voor een kind uit Vlissingen maar het heeft al sinds 1223 stadsrechten, dat je het maar weet!
Elk dal wat we tegenkwamen in die geliefde duinen kende een datum, had een verhaal. Dit was het bombardement van toen en toen, die en die hebben het niet overleefd, dat en dat kwam er daarna. In zijn ogen kon ik zien dat hij niet bij ons was. Hij vertelde en vertelde en de lucht had zijn publiek kunnen zijn. Maar het waren slechts mijn broertje en ik.
De moeder van mijn vader was voor de donder niet bang. Op een tank die voor de deur gestationeerd staat op de Duinweg kloppen en vragen of de heren een kopje thee willen. Koffie was te duur.
De vader van mijn vader heeft zich tijdens die vreselijke periode op de zolder van het tuinhuisje moeten verbergen om maar niet gedwongen arbeid te moeten verrichten. Helaas. Ze hebben hem te pakken gekregen. En toen ik vier was en hij overleed aan stoflongen zei men “hebben die moffen hem toch nog gepakt”.
Mijn vader is al jaren dood. Hij heeft mijn dochter van negen nooit gekend. Als hij haar zou zien dan zou hij wat zeggen over haar doorlopende wenkbrauwen, typisch Vreeke. En hoe leuk het is dat Wilfred en ik contact hebben met Jeroen, kind van zijn broer Wim. Want in de Vreeke familie zijn de banden niet warm en niet nauw. Er is te veel gebeurd met die familie. En de Tweede Wereldoorlog was bepalend. Harten gingen dicht. Monden verstomden. Alles stond in het teken van overleven.
Elk jaar rond deze tijd hoor ik mijn vader. Hij vertelt me over de Duitse generaals, over de Duitse parachutisten met hun indrukwekkende outfit welke ik met mijn eigen ogen heb mogen aanschouwen in de tentoonstelling “De aanval” in de Onderzeebootloods in Rotterdam. Ik hoor de pijn, ik hoor het verdriet, ik hoor het ontzag voor de geschiedenis, ik hoor zijn verhaal, ik hoor hem. En daarom ben ik twee minuten stil op 4 mei. Ik luister.

Leontine Vreeke