Ik kom in mijn werk opvoeders tegen die eerlijk aangeven het moeilijk te vinden om hun kinderen te begrenzen. Ik kan mij dat als moeder goed voorstellen. Op zulke momenten blijf ik natuurlijk moeder- want ik ben ervan overtuigd dat ik mijn boodschap dan juist beter kan overbrengen- maar ben ik vooral professional. Dé professional die opvoeders, en jullie lezers graag ook het volgende meegeeft:

Ja, het is niet altijd fijn om die hele mooie en lieve kindjes regels en grenzen te geven. Maar ze hebben het nodig. Sterker nog: ze vragen erom en vinden het fijn als hun ouders dat doen. Maar het is niet altijd even gemakkelijk. Daarom in deze blog enkele handvatten.

• Kinderen hebben regels en grenzen nodig. Waarom? Omdat ze dan weten waar ze aan toe zijn. Heel vroeger, in onze ouders hun tijd kregen zij bij het consultatiebureau het R’en principe mee: Rust, Regelmaat en Reinheid. Het klinkt zeer ouderwets maar heel eerlijk gezegd is het ook erg 2017. Okay, het Reinheid principe wellicht niet meer maar de rust en regelmaat blijft van alle tijden.
• Het Rust principe: Tegenwoordig worden kinderen veel meer blootgesteld aan prikkels. Dit komt omdat er gewoonweg veel meer te kopen en halen valt voor kleine kindjes. Loop een speelgoedwinkel binnen en zoek speelgoed wat niet op batterijen werkt. Veel keus is er niet als je op zoek bent naar niet op batterijen werkende speelgoed. Dus worden kinderen vaker op jonge leeftijd geconfronteerd met speelgoed wat veel geluidjes, kleuren en beweging maakt. Daarnaast hebben wij ook tv’s, tablets, mobiele telefoons en zien wij steeds jongere kinderen die kunnen swipen op de telefoon van hun moeder of vader. Baby tv bijvoorbeeld is speciaal voor kleine peutertjes en baby’s maar wat een explosie aan kleuren, geluiden en bewegingen. Dit draagt allemaal bij aan teveel prikkels binnenkrijgen bij kinderen. Het is belangrijk dat kinderen genoeg ‘me-time’ momentjes meekrijgen, dit zijn laag-geprikkelde momenten waarbij kinderen zich even terug kunnen trekken. Het liefst zonder een tablet, telefoon of speelgoed.
• Het Regelmaat principe: Drukte en haast kunnen leiden tot drukke kindjes. Dit hoeft uiteraard niet altijd maar niet alles hoeft meer als je (kleine) kinderen hebt. “Mijn baby zal niet bepalen hoe mijn dag eruit komt te zien maar ik als ouder zal bepalen hoe de dag van mijn baby eruit komt te zien” is een zin die ik af en toe tegenkom. Jammer maar zo werkt het niet. Kleine kindjes kennen nog geen ritme en wij als ouders moeten ervoor zorgen dat deze er zal komen. Maar dat lukt niet van de één op de andere dag. Sterker nog, soms heb je het gevoel dat je kindje een ritme heeft gevonden en een week later is het alweer voorbij. Door kindjes regelmaat te bieden gaan zij hun ritme creëren. Door oudere kinderen regelmaat te bieden weten waar zij aan toe zijn. Dit geeft kindjes vastigheid, hierdoor weten ze waar zij aan toe zijn en dit geeft rust. Regelmaat kent vele vormen: welke volgorde verwacht jij van je kind als hij/zij opstaat? Hoe ziet het avondritueel eruit? Gaan zij iedere dag op hetzelfde tijdstip naar bed? Eten jullie iedere dag ongeveer op hetzelfde tijdstip warm? Al deze kleine rituelen zorgen ervoor dat er regelmaat in huis is, en daar groeien kinderen (positief) van.

Geen dag is hetzelfde, vooral voor werkende en alleenstaande ouders. Het is daarom helemaal niet erg als er niet iedere dag een bepaalde dag structuur is. Sterker nog, het is juist goed als kinderen zien dat zaken ook anders kunnen lopen. Daardoor worden ze ook flexibel en flexibel zijn hoort bij het leven.

Tenslotte, nog enkele tips over de rust en regelmaat:

• Zorg voor zo weinig mogelijk prikkels. Let daarbij ook op tv en harde muziek (ook in de auto).
• Zorg ervoor dat een uur voor kinderbedtijd de tv en radio uitgaan.
• Voor de wat oudere kindjes is het vaak prettig om met pictogrammen te werken. Pictogrammen kan je zo van internet afhalen en uitprinten. Hang ze bijvoorbeeld op in de slaapkamer als je het slaapritueel wilt uitbeelden of in de gang om kindjes te stimuleren om hun jasje en schoentjes aan te doen voor zij naar school of het kinderdagverblijf gaan.

Kortom, van rust en regelmaat groeien kinderen en weten waar zij aan toe zijn.

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door mij een mail te sturen via info@parenthing.nl maar houd ook mijn Facebook pagina (@ParenthingNL) in de gaten.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

Parijs, Zaventem, Rusland, Spanje, Charlottesville. In de 6-8 uur dat je ’s nachts aan het slapen bent, gebeurt er een hoop in de wereld. En helaas is het tegenwoordig niet altijd prettig nieuws. De een op de andere aanslag wordt er gepleegd en zelden vallen er geen doden of gewonden. Terroristen hebben één doel en dat is zoveel mogelijk slachtoffers maken; kinderen of volwassenen, het maakt ze allemaal niets uit. Wij als ouders en volwassenen schrikken er enorm van, maar hoe denken wij dat het onze kinderen beïnvloedt?

Veel is het antwoord. De media is er namelijk niet meer alleen op papier. Dus worden onze kinderen, ook degenen die nog niet kunnen lezen, ermee geconfronteerd. Tegenwoordig wordt zelf op het Jeugdjournaal uitgebreid aandacht besteedt aan alle terroristische daden. Gelukkig wel op een gecensureerde manier maar wat veel ouders én scholen zich niet realiseren is dat het Jeugdjournaal bedoeld is voor leerlingen van de bovenbouw. Ja, dat klopt, de bovenbouw. En helaas is het geen uitzondering dat kinderen al in groep 3 geconfronteerd worden met het Jeugdjournaal. Wees dus alert in wat je kind te zien krijgt; niet alleen thuis maar zeker ook op school.

Maar hoe ga je in gesprek met je kind als er weer iets vreselijks is gebeurd in de wereld? Ga je gesprek wel aan? Het antwoord is ja, want het Jeugdjournaal is niet de enige mediakanaal die het heeft over wat er allemaal gaande is. Als je in de auto zit met je kinderen en er is weer een uur om, dan is het één van de eerste onderwerpen die op het nieuws besproken wordt. Het is dus goed om met je kinderen erover te praten maar er zijn wel een aantal aandachtspunten. Bij deze een aantal tips op een rij:

• Houd rekening met de leeftijd van je kinderen, tegen je tienjarige praat je toch anders dan tegen je vierjarige. Vanaf een jaar of zes zijn kinderen zich bewuster van wat er allemaal speelt om hen heen en kan je aan hen vragen wat zij hebben gehoord en hoe zij erover denken. Dit zijn mooie startmomenten om het met je kind erover te hebben. Met je puber kan je juist samen naar het nieuws kijken en het er dan samen over hebben
• Wees eerlijk naar je kinderen toe, als zij met vragen komen, probeer dan (leeftijdsafhankelijk) antwoord te geven op hun vragen. Als je kind je de vraag stelt of ook in Nederland een aanslag gepleegd kan worden, zeg dan geen ‘nee’. Want eerlijk is eerlijk, wij weten het gewoon niet. Let wel op de leeftijd van je kind, peuters kunnen niet zoveel met deze informatie en kunnen er direct wat groters van maken in hun hoofdje
• Let goed op wanneer en waar je over hetgeen er gebeurd is, spreekt. Vlak voor het naar bed gaan zijn niet de juiste momenten om over dit soort onderwerpen te praten
• Kinderen nemen snel angsten van ouders over. Het is begrijpelijk dat je als ouder je erg veel zorgen maakt, realiseer je je echter dat je kinderen deze angsten ook direct overnemen. Het is echter wel goed om aan kinderen te laten zien dat je als ouder ook gevoelens hebt en dus verdrietig bent van wat er gebeurd is
• Wees voorzichtig in je uitspraken. Kinderen kijken op tegen jullie als hun ouders en nemen daarom ook alles over wat jullie zeggen.

Heb je naar aanleiding van deze blog nog vragen, schroom niet om mij een vraag te stellen. Dit kan door mij een mail te sturen (vloanjoe@hotmail.com).

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

Als je hoort dat je vriendin een miskraam heeft gehad en jij er zelf geen ervaring mee hebt kan het lastig zijn om de goede dingen te doen of te zeggen.
Je wist misschien niet eens dat ze een kinderwens heeft en het is toch een intiem onderwerp waar je niet makkelijk over praat…
Je wil haar wel troosten en opbeuren, maar hoe doe je dat? Ik geef je graag een paar tips.

1. Probeer haar verdriet niet weg te nemen

Wanneer we iemand verdrietig zien willen we dat verdriet vaak wegnemen en hebben we de neiging om goedbedoelde opmerkingen te maken als: ‘Het komt goed’, ‘Je bent nog jong’, ‘Je kunt er nog genoeg krijgen’ of ‘Het was nog maar pril’. Je zegt daarmee eigenlijk dat ze niet verdrietig moet zijn en dát helpt niet.
Het was haar kindje dat in haar groeide en nu is het er niet meer en daar heeft ze verdriet van.
Je hoeft niet per sé iets te zeggen om haar te troosten. En je mag ook gerust zeggen dat je niet weet wat je zeggen moet, of dat je daar stil van wordt. Een arm om haar heen en een warme knuffel zegt veel meer dan woorden.

2. Er staat geen tijd voor wanneer het weer over moet zijn

Wanneer je zwangerschap is misgelopen rouw je om het verlies van het kindje dat je verwachtte. En hoe lang je daar voor nodig hebt en hoe je dat ervaart is voor iedereen anders. Ga er maar vanuit dat je vriendin haar best doet, maar vul alsjeblieft niet voor haar in wanneer het over zou moeten zijn. Een misgelopen zwangerschap raakt je diep, het is een ervaring die je nooit vergeet.
En soms steekt het verdriet juist na een tijdje weer de kop op. Bijvoorbeeld als iemand in haar omgeving een zwangerschap aankondigt of als bij haarzelf een nieuwe zwangerschap uitblijft. Maar ook als haar uitgerekende datum dichterbij komt daar kan ze weer verdrietig om zijn. Het confronteert haar weer met wat had kunnen zijn en dat kan pijn doen.
Denk ook niet dat een nieuwe zwangerschap het verdriet om de miskraam kan doen vergeten. Een nieuwe zwangerschap is vaak juist extra spannend als het al eens is misgegaan.

3. Vraag je vriendin er na een tijdje gerust nog eens naar

We hebben vaak de neiging om beladen onderwerpen te vermijden. Om voor elkaar in te vullen wat de ander zal denken.
Zo denk jij misschien dat je er maar beter niet meer over kunt beginnen als het weer goed met haar lijkt te gaan.
En vraagt zij zich af of iedereen het alweer vergeten is omdat niemand het er meer over heeft…

Het is niet raar als je na een tijdje nog eens vraagt hoe het nu echt met haar gaat. En als ze dan moet huilen: bedenk dan dat jij haar niet verdrietig maakt. Het verdriet is er soms, je geeft haar de ruimte om het eruit te laten en dat kan haar juist lucht geven. Want delen is helen.

En wil je haar praktische tips geven om haar te ondersteunen?
Op www.praktijkjanna.nl kan ze allerlei artikelen lezen en het e-boek “Een miskraam, en nu? 7 Inzichten die je verder helpen” aanvragen.
Heb jij wel eens met een vriendin te maken gehad die een miskraam heeft gehad? En hoe zijn jullie daarmee omgegaan?

Irene Otto

Ik ben Irene Otto en ik help vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

Website: www.praktijkjanna.nl
FB pagina: https://www.facebook.com/PraktijkJanna/
Twitter: https://twitter.com/Janna_PSB

Lees ook het artikel Een miskraam is niet niks van Irene

Als ouders bij mij om opvoedadvies vragen, bijvoorbeeld via het opvoedspreekuur of omdat zij meedoen aan een opvoedcursus waar ik de trainer van ben, dan hopen ze een klein uurtje later met een opvoedrecept weer de deur uit te stappen.

Helaas werk ik niet zo. Op mijn werk, werken wij met een uit Australië afkomstige opvoedmethode die bewezen effectief is. Waar ter wereld deze opvoedmethode ook gebruikt wordt (en dat zijn in veel landen), overal wordt ervoor gezorgd dat er weer onderzoek verricht wordt hoe deze methode het doet in dat land.

Een van de principes van deze opvoedmethode Positief Opvoeden is dat het als opvoeder belangrijk is om doelen te stellen. Oftewel, wat wil je graag veranderen aan jezelf of aan je kind? Om gedrag te (willen) veranderen is het van belang om doelen te stellen. Hetzelfde geldt met andere veranderingen in je leven die je graag wilt doorvoeren. Wil je bijvoorbeeld afvallen, is het belangrijk om met een plan te komen. Aan een plan kan je je houden. Wil je van A naar B reizen, is het wel belangrijk om een plan te hebben hoe je daar komt. Anders dwaal je doelloos rond. Dit geldt dus ook voor het opvoeden. Wil je dus op een andere manier gaan opvoeden, of wil je dat je kind minder gaat zeuren, dan zal je doelen moeten gaan opschrijven.

Om te kijken in hoeverre je je doel gaat behalen, is het wenselijk om het gedrag van je kind(eren) én jezelf te volgen. Het gedrag van jezelf en/of je kind volgen maakt je namelijk bewust en schetst een beeld van de situatie. Een voorbeeld: sommige kinderen vallen moeilijk in slaap en komen steeds uit bed. Ouders hebben soms het gevoel dat zij wel een uur bezig zijn om hun kind steeds weer terug naar bed te brengen. Als je het gedrag volgt van je kind dan kan je wellicht tot de conclusie komen dat het helemaal niet een uur duurt maar 20 minuten. Het lijkt wel zo lang maar het duurt geen uur. Een ander voorbeeld: een vader merkt op dat als hij boodschappen gaat doen met zijn peuter, zijn zoon altijd een driftbui krijgt in de supermarkt. Nadat hij het gedrag van zijn kind een week geobserveerd heeft, komt hij tot de conclusie dat zijn zoon alleen een driftbui krijgt als hij rond een uur of 13.00 naar de winkel gaat. Dat is eigenlijk net voor zijn dutje. Niet zo een goed moment om met zijn peuter boodschapjes te gaan doen dus.

Een moeder geeft tijdens mijn cursus aan dat ze vaak tegen haar kindjes schreeuwt en dit eigenlijk helemaal niet wilt. Dit was niet de voorstelling die zij voor zichzelf had als moeder. Bij het stellen van doelen geeft zij aan dat zij haar manier van communiceren wilt veranderen. Dit wordt voor de komende weken haar doel. Ze krijgt huiswerk mee en moet haar eigen gedrag observeren. Na een week wordt haar veel duidelijk. Namelijk dat ze een kort lontje tegenover de kindjes heeft als ze een zware dag op het werk heeft gehad en moe is. Op de dagen dat ze vrij heeft, is ze veel rustiger in het communiceren naar haar kinderen toe. Nu zij dus meer inzicht heeft gekregen in de ‘gevaren-zones’ kunnen wij aan de slag met het veranderen van haar huidige manier van communiceren.

Er zijn verschillende manieren om het gedrag van kinderen en jezelf te observeren:

• Zo kan je ouderwets turven hoe vaak bepaald gedrag voorkomt. Een scoringslijst is geschikt voor gedrag wat een duidelijk begin en eind heeft en niet meer dan tientallen keren per dag voorkomt. Bijvoorbeeld als kindjes schelden of woorden zeggen die niet mogen.
• Maar je kan ook een gedragsboek bijhouden. Een soort dagboek waarbij je opschrijft wat er gebeurde- bijvoorbeeld schreeuwen, gillen en rollen op de grond-, wanneer en waar het voorval plaatsvond, wat er daarvoor gaande was, en wat er daarna gebeurde. Je bent iets meer aan het opschrijven dan het turven maar het resultaat is dat je een patroon zult gaan herkennen.

De meeste ouders kiezen voor het bijhouden van een gedragsboek. Het is wat meer werk maar geeft ook meer inzicht.

Ik nodig jullie uit om ook een gedragsboek of een scoringslijst bij te houden gedurende een week. Er zal veel inzichtelijk worden en er zullen ongetwijfeld een aantal ‘aha-momenten’ gaan komen.

Tot slot een aantal tips:

• Zorg ervoor dat je het gedrag gedurende een week volgt.
• Zorg voor een notitieblok die je overal waar je naartoe gaat, meeneemt. Ook als je boodschappen gaat doen of op familiebezoek gaat.
• Verander je opvoedmanier gedurende deze week niet; ga vooral gewoon door met hoe je altijd opvoedt.

Je zult zien dat er wat puzzelstukjes in elkaar zullen vallen. Door inzicht te krijgen hoe je opvoedt- hoe confronterend het ook kan zijn- kan je ook handvatten aangereikt krijgen om eventueel anders naar bepaalde (opvoed)zaken te gaan kijken.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, vriendin, vrouw en werknemer van.. Ik heb 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl