Een tijdje terug zag ik een bericht langskomen ‘Paus: abortus is geen mensenrecht’ en het bleef me bezighouden. Het raakt mij, als vrouw, maar ook vanuit mijn achtergrond als hulpverlener aan vrouwen die een miskraam hebben meegemaakt én vrouwen die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken.
Mijn eerste reactie is: Geen mensenrecht? Dus vrouwen worden niet gezien als volwaardige mensen?

Mag je als vrouw niet beschikken over je eigen leven?

Ook van de naam ‘pro-life’ voor de anti-abortusbeweging word ik eerlijk gezegd een beetje onpasselijk. Het is in mijn ogen discriminerend en vrouwonvriendelijk.
Impliciet wordt er geïnsinueerd dat je tegen het leven bent als je voor abortus kiest. De vrouwen die voor deze keuze komen te staan worden weggezet als hard en liefdeloos, soms valt zelfs het woord moord… Het leven van de vrouw in kwestie telt dan plotseling niet als leven?

Je kiest niet zomaar voor abortus

Het is echt geen lichte beslissing. Een abortus ondergaan is geen kies trekken, het is een verschrikkelijk dilemma. Of je nu ongepland zwanger bent geworden of dat je kindje heel welkom was en je er door prenatale diagnostiek achter komt dat je kindje een niet met het leven verenigbare aandoening heeft, het is al zwaar genoeg dat je voor de keuze komt te staan.
Iedere vrouw moet deze keuze zelf kunnen maken. In vrijheid en zonder dat het haar gezondheid of zelfs haar leven in gevaar brengt als ze tot het besluit komt dat ze deze zwangerschap wil afbreken.

Het is háár keuze, een keuze die ze nooit meer zal vergeten, die ze de rest van haar leven met zich meedraagt. Voor welke optie ze ook kiest. Of dat nu is om dit kind op de wereld te zetten of niet. De keuze heeft gevolgen voor de rest van je leven.
Een abortus raakt je diep, in je vrouw-zijn, en daar heb je je mee te verhouden in de rest van je leven.
Veel vrouwen kampen al met een schuldgevoel over hun keuze, daar mogen ze bij geholpen worden in plaats van op de stoep van een kliniek te worden aangesproken door mensen die een andere mening zijn toegedaan.

Leg je standpunt niet op aan een ander

Ik denk ook niet dat je kunt zeggen dat jij ‘dat nooit zou doen’. Iedere situatie is anders en verschillende vrouwen zullen in een vergelijkbare situatie verschillende keuzes maken. Je weet pas echt hoe het is om de keuze te moeten maken als je er zelf voor komt te staan.
Door zo hard te oordelen over abortus bereik je alleen maar dat de vrouwen die het treft in een isolement terechtkomen. Zich onbegrepen voelen. Waarom moet je een vrouw op een heel kwetsbaar moment aanvallen? Waar is dat voor nodig? Wat denk je daarmee te bereiken?

En ja, ik spreek me hard uit. En wie mij een beetje kent weet dat ik dat niet snel doe. Maar dit moet me echt van het hart. Natuurlijk mag iedereen hierin zijn eigen visie hebben, maar leg jouw standpunt alsjeblieft niet op aan een ander.
Waar het mij om gaat is dat de KEUZE vrij moet zijn.

Is jouw zwangerschap misgelopen en zoek je naar handvatten om daarmee om te gaan? Vraag dan mijn e-boek “Een miskraam. En nu? 7 inzichten die je verder helpen” aan voor informatie en tips.
En heb je een abortus ondergaan en wil je daarover praten? Neem gerust contact met me op.

Ik ben Irene Otto en ik help vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

• Website: www.praktijkjanna.nl
• Facebook-pagina: Praktijk Janna
• Instagram: Irene Otto

Lees ook het artikel Hoe we samen het taboe rond miskramen kunnen doorbreken van Irene

Niet lang geleden bezochten wij als gezin de eerste open dag voor een middelbare school voor onze zoon. Hij zit momenteel in groep 8 en mag komend schooljaar naar de brugklas. We mochten een gastles bijwonen en zoonlief gaf aan wel interesse te hebben in de biologieles. Het bleek over regenwormen te gaan en de leraar die overigens enorm enthousiast was, liet op een gegeven moment op het plaatje zien waar de geslachtsorganen waren van de regenworm. Hij noemde het gewoon bij de naam dus meneer vertelde: hier ligt de anus, de penis of de vagina.

Ik had verwacht dat er gelachen zou worden in de klas maar het viel mij enorm mee. Dus zette mij dit aan het denken. Was het zo stil omdat deze kinderen gewoonweg niet (meer) lachen om deze woorden? Of lag het aan het feit dat deze kinderen weinig wisten over de geslachtsorganen? En had ik wel genoeg gesproken met mijn zoon over dit onderwerp?

Sinds enkele maanden mag ik deel uitmaken van de werkgroep Seksualiteit bij de GGD waar ik werk. Als stafpedagoog houd ik mij voornamelijk bezig met de opvoeding en seksuele opvoeding is hier uiteraard een belangrijk onderdeel van. Daarnaast geef ik ook vrij vaak opvoedcursussen aan onder andere ouders van peuters en de laatste tijd komt de seksuele opvoeding vrij vaak ter sprake. De ouders die mij kennen van een cursus weten dat ik gemakkelijk praat over seksualiteit. Los van het feit dat mijn ouders er niet geheimzinnig over deden, werk ik bij een GGD. Werken bij een GGD betekent dat je erg open-minded moet zijn. Inmiddels zijn wij zover dat mijn zoon zo goed als alles weet over de aankomende puberteit. Ook onze dochter (9) namen wij mee in het gesprek want zij heeft klasgenootjes en vriendinnetjes die al borsten beginnen te krijgen. Maar hoe ga je het gesprek aan met je kind? En wat is een goede leeftijd om te starten? En hoeveel moet je vertellen? In deze blog een aantal tips.

• Seksuele opvoeding begint al bij de geboorte. Op een gegeven moment zullen jongetjes zodra het ze even lukt en de luier uit is, direct grijpen naar hun penis. Het beste is om je er niet druk om te maken en je te verplaatsen in je kind. Je kan er als kind namelijk niet om heen dat er wat hangt tussen je benen dus grijpen maar! Het komt zelden voor dat kindjes te hard trekken dus echt pijn doen ze zichzelf niet.
• Kinderen zijn van nature nieuwsgierig. Aangezien de seksuele opvoeding al op hele jonge leeftijd begint, is het ook goed om alle vragen van je kinderen te beantwoorden. Neem je kind ook mee als je gaat douchen of naar de wc gaat. Gaan ze vragen stellen? Zeker weten! Maar kinderen zijn ook tevreden als ze een antwoord krijgen en zullen hun ervaringen niet delen op social media, dus dat scheelt. Daarnaast ben je niet de enige ouder wiens kind lacht bij het zien van je borsten, schaamhaar, vagina of penis. Iedereen heeft ze dus het is een mooie start om uit te leggen dat dit bij het lijf hoort.
• Lees boeken met je kinderen. Er zijn veel (prenten)boeken in de bibliotheek te leen en Rutgers heeft hele leuke en gratis down te loaden folders over de seksuele ontwikkeling.
• Seksuele opvoeding heeft niet alleen te maken met de geslachtsorganen maar ook met het aanleren van grenzen bij kinderen. Het is belangrijk dat kinderen weten waar de grenzen liggen en niet alles mag of wenselijk is. Als ouders kunnen jullie je kinderen hier goed bij begeleiden.
• Kunnen jonge kinderen masturberen? Dit is een vraag die ik regelmatig te horen krijg. Het komt voor dat jonge kinderen, soms wel 2 of 3 jaar, het een prettig gevoel vinden om met hun kussen of knuffel te wrijven tegen hun geslachtsdeel of in de boodschappenwagen van een supermarkt erg zitten te zwaaien met hun beentjes. Kinderen kunnen hier bijvoorbeeld rode wangen van krijgen. Wat moet je er als ouders mee? In ieder geval niet verbieden. Je kan je kind wel vertellen dat het prettig is om dit in de eigen slaapkamer te doen en niet waar anderen bij zijn. Dit hoort bij de seksuele ontwikkeling en normaliter houdt het vanzelf op als kinderen naar de basisschool gaan.
• Rond de leeftijd van 9/10 jaar is het fijn om te beginnen te praten over de komende puberteit. Het ene kind stapt er later in dan het ander kind maar meisjes van 9 kunnen al borsten beginnen te krijgen en als ze 10 zijn kunnen ze al ongesteld worden. Daarnaast is het zo dat kinderen in groep 7 vaak door de jeugdverpleegkundige van de GGD worden gezien waarbij ze ook vaak een pubergids meekrijgen en gesproken wordt over de puberteit. Het is dan altijd fijn als ze niets nieuws te horen krijgen van een vreemde GGD-er en het gesprek al heeft plaatsgevonden met de ouders. Vind je het moeilijk om over dit soort zaken te praten? Dat is begrijpelijk. Rugters heeft een aantal folders over de puberteit en in de bibliotheek zijn ook goede boeken te vinden. Geef aan je kind aan dat hij of zij mag aangeven of hij het fijn vindt om met je erover te praten en geef ook aan dat je het boek in zijn/haar kamer zal laten zodat ze er zelf in kunnen bladeren als ze willen. Probeer er niet geheimzinnig over te doen anders krijgen ze het gevoel er niet over te kunnen praten met jullie.
• Tijdens de puberteit gebeurt er van alles met je kind. De hormonen gieren door het lijf en het kan een verwarrende tijd voor de jongeren zijn. Zo kunnen ze zich opeens heel verdrietig voelen, kunnen ze erg moe zijn en veel willen slapen of kunnen ze opeens twijfelen aan hun seksuele geaardheid. Sta open voor gesprekken en stap ook in de belevingswereld van je kind. Neem hun zorgen serieus en vraag hoe je kan helpen/steunen.
• Is je kind mogelijk al toe aan zijn of haar eerste seksuele ervaring? Als ouder kan het lastig zijn om hierover na te denken maar seks is natuurlijk en ooit zullen onze pubers ook hun eerste seksuele ervaring hebben. Je hoeft als ouder uiteraard niet in details te treden maar het is fijn als je kind weet dat hij/zij altijd bij je terecht kan en met jou kan praten over veilige seks. Er zijn veel websites voor jongeren waar ze vragen kunnen stellen over seks, seksualiteit of andere onderwerpen, wellicht kan je samen zoeken naar welke mogelijkheden er zijn zodat je puber weet waar je vragen kunt stellen. De website van Sense geeft betrouwbare informatie.

De puberteit en praten over de seksuele opvoeding kan ook leuk zijn. Dat het spannend is voor sommige ouders is begrijpelijk, vooral als je zelf niet zo opgevoed bent. Maar ook dit is onderdeel van de opvoeding en als ouders hebben wij een hele belangrijke rol en zien onze kinderen ons als voorbeeld.

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl. Op de Parenthing Facebook pagina  worden ook regelmatig opvoedartikelen geplaatst.  

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen, maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Minimaal 3 keer per maand plaats ik een nieuwe blog op mijn site http://ikbenouder.nl  of op de Facebookpagina opvoedblogsikbenouder.  

November en december: enorme stress maanden. Tenminste, dat is wat ik van veel ouders hoor. Wat ik verder ook hoor van ouders:

• Mijn kind is extra druk;
• Opeens plast mijn kind weer in bed;
• Mijn kind is opeens erg bang voor het donker;
• Overal waar ik naartoe ga, loopt mijn kind mij achterna.

Bovenstaande opmerkingen van ouders zijn heel herkenbaar. En ook niet alarmerend. Want vanaf november worden het ook opeens drukke maanden en waar wij als volwassenen onze emoties over het algemeen goed kunnen reguleren, kunnen kinderen dat nog helemaal niet. En zie je dat ze moeilijker om kunnen gaan met alle prikkels die er momenteel om hun heen draaien. Het is ook veel. En het is allemaal zo beladen en spannend. Maar intussen willen wij als ouders wel dat de rust zo snel mogelijk terugkeert. Hoe doe je dat? In deze blog wat december survival tips!

• Een goede voorbereiding is het halve werk.

Het kan enorm schelen als je niet op het allerlaatst van alles moet plannen. Niet alleen jij maar ook je kinderen worden er onrustig en druk van. Daarnaast is het fijn om alles lekker op tijd af te hebben zodat je meer met je kinderen kan doen in deze al zo drukke maand.

• Maak zoveel mogelijk visueel.

Wij, de grote mensen, weten precies hoeveel dagen nog tot pakjesavond of Kerst. Maar kinderen hebben nauwelijks tot geen notie van de tijd en hoeveel dagen het nog duurt voor de cadeautjes onder de kerstboom open mogen. Werk daarom zoveel mogelijk met een (zelfgemaakte) kalender. Op www.gratisbeloningskaart.nl zijn er leuke kaarten te vinden die je gratis kunt downloaden.

• Hou vast aan je dagelijkse rituelen.

Hoe moeilijk het ook is in deze drukke maanden, het is voor kinderen erg fijn als ze weten waar ze aan toe zijn en dat hun dagelijkse normale activiteiten gewoon doorgaan. Dit geeft kinderen rust en zorgt er daarom ook weer voor dat ze zich veilig voelen.

• Maak keuzes.

Vooral voor de jongere kinderen zie je dat én thuis, én op school, én op de BSO, én op zwemles van alles wordt georganiseerd. Leuk allemaal maar het kan ook teveel voor kinderen zijn. Teveel prikkels zorgt ervoor dat onze kinderen druk gedrag gaan vertonen, of extra boos of verdrietig kunnen worden. Maak daarom keuzes in waar je wel en niet naartoe gaat. Vooral voor de jongere kinderen kan 1 Sintfeestje, of 1kerstviering al meer dan genoeg zijn.

• Accepteer dat kinderen drukker kunnen zijn.

Teveel prikkels moeten er ook weer uit bij onze kinderen. En dat uit zich vaak in moeilijk in slaap vallen, meer huilen, bang zijn in het donker of bang om alleen gelaten te worden. Maar ook weer in bed plassen of verlatingsangst hebben. Als de rust is teruggekeerd, meestal medio januari, worden kinderen ook weer rustiger en kan je weer aan de slag met bijvoorbeeld zindelijkheidstraining.

• Geniet van deze mooie tijd.

Ondanks alle drukte, kunnen de decembermaanden toch hele mooie maanden zijn. Probeer zoveel mogelijk te genieten van alle leuke kersttekeningen die je kinderen maken en betrek ze zoveel mogelijk bij het versieren van het huis, of de kerstboom. Dit zorgt voor een boost in het zelfvertrouwen bij onze kinderen.

Resteert mij om jullie mooie dagen te wensen en om van elkaar te genieten!

Wil je meer opvoedtips of opvoedadvies? Dit kan door een mail te sturen naar info@parenthing.nl

Op de Parenthing Facebook pagina worden ook regelmatig opvoedartikelen geplaatst.

Ik ben Vanessa. Moeder, zus(je), dochter, tante, vriendin, vrouw, orthopedagoog en werknemer van.. Daarnaast ben ik net mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb 1 studerende en 2 jonge kinderen en houd van schrijven. Mijn kinderen maar vooral het leven maken dat ik mij geïnspireerd voel om- vooral op een luchtige manier- verhalen te schrijven. Ieder weekend plaats ik een nieuwe blog op mijn website: http://ikbenouder.nl

“Ze heeft er gewoon geen zin in, op haar eigen manier vindt ze het gewoon makkelijker.” Aldus de groep 2 juf van mijn dochter.

Het is al weer een tijdje geleden gebeurd, maar toch voelt het alsof het gisteren was. Mijn haren gingen rechtovereind staan en mijn dochter stond beteuterd naast me. Kijkend van de juf naar mij en weer terug. Het ging over de manier van het vasthouden van een pen bij het schrijven. Dat deed dochter niet volgens het schrijfprotocol. Het was een week voor de zomervakantie maar gelukkig was er hoop: ik kon een gum-achtig blokje van de juf lenen dat precies om een pen paste. Waardoor je maar op één manier de pen kon vasthouden. Zo konden wij de hele vakantie samen oefenen met schrijven. Zes weken lang.

Wat me nou het meest tegenstond van deze situatie? Niet dat blokje. En ook niet eens de toon van de juf, of de schrijfregels. Ik snap best dat het handig is dat kinderen op een bepaalde manier leren schrijven. Wat me echter irriteerde, was dat werd gezegd dat ze er ‘geen zin in had‘. Hoe kon juf dat weten? Wat was dat voor conclusie, naar aanleiding van het schrijfgedrag van mijn dochter?

Observatie en interpretatie

In mijn trainingen hebben we het vaak over het verschil tussen observeren en interpreteren. Het moge duidelijk zijn: observeren is wat je feitelijk ziet en interpreteren is wat je invult over die feitelijke situatie. Het woord interpretatie komt van het Franse interprète, wat “tolk”, maar ook “vertolker” betekent. In feite vertaal je het dus gedrag.

Terug naar de situatie. Wat we observeren: bij het schrijven klemt dochter haar pen tussen wijs- en middelvinger. En de juf houdt haar pen tussen het puntje van haar wijsvinger en duim vast. We observeren overigens ook dat 26 van de 28 kinderen in de klas de pen net zo als juf vasthouden. Wat juf interpreteert: dochter heeft geen zin om de pen net zoals zij vast te houden. Is dat waar? Zou kunnen! Maar is dat de enige mogelijke waarheid? Dacht het niet. Misschien vindt dochter het lastig, of heeft ze een blaar op een vinger waardoor het pijn doet als ze de pen net als juf vasthoudt.

Laten we ervan uit gaan dat de juf mijn dochter wilde helpen. Haar intentie was vast goed. Maar doordat ze misgokte bij de interpretatie waarom mijn dochter haar pen zo vast hield (‘je hebt er geen in zin’), was dochter niet meer ontvankelijk voor de goedbedoelde tip, het schrijfblokje. Dat ding lag namelijk niet voor niets de hele zomervakantie in een hoekje.

Kijk en stop

Conclusie? Als je iemand goed bedoeld wilt helpen met iets dat volgens jou handiger kan, is het belangrijk eerst te kijken wat diegene doet. Kijk, beschrijf wat je ziet en stop. Herkent de ander dat? Als het feitelijk is beschreven, zou dat moeten. Is dat niet zo? Probeer je het nog een keer. Zorg dat er niet op voorhand wrijving ontstaat over de reden waaromiemand iets doet. Daar heb je het daarna pas over.

We zijn ondertussen behoorlijk wat jaren verder en mijn dochter zit in drie Havo. Ze schrijft nog steeds niet übernetjes maar voor de vakantie kwam ze thuis met een geweldig opstel. Ik zou niet weten hoe ze daarbij haar pen heeft vastgehouden. Mag jij raden of me dat interesseert. Vul maar in, voor een keertje.