De surfvibe van Canggu is één van de dingen die we erg kunnen waarderen. Een stoere babe of dude op een brommer met bord aan de zijkant voorbij zien rijden, gaat nooit vervelen. We neuzen graag door surfwinkels en ik heb al echt een heel tof wetsuitje op het oog. Kortom: Nick heeft niet voor niks z’n haren lang laten groeien, het wereldje spreekt ons erg aan.

Bart en Amber, zusje van Nick en haar vriend, komen naar Bali, super tof! We hebben nog geen familie op bezoek gehad en kijken uit naar hun komst. We spreken af bij ons favoriete ontbijttentje Motion, zij serveren zulke mooie zoete aardappelwafels met fruit dat je er een beetje van moet huilen. Een half uur te laat komen ze op hun net gehuurde brommer redelijk gedesoriënteerd aanrijden. Canggu heeft namelijk veel kleine straatjes, alles lijkt op elkaar, regelmatig loopt er zomaar één dood en de befaamde shortcut vind ik al helemaal vreselijk. Dit is de enige weg die twee delen van Canggu met elkaar verbindt en dat gezegd hebbende zou je verwachten dat er goed nagedacht is over een degelijke constructie. Brommers kunnen inderdaad zonder problemen over de shortcut, ook één auto gaat prima. Een auto en een brommer wordt echter al uitkijken voor beide partijen en er gaat echt een dik alarm af als twee auto’s elkaar willen passeren. Het komt dus regelmatig voor dat zowel verkeer van links als rechts niet meer kan rijden en gewoon naar elkaar gaat staan toeteren en stilstaan. De ene dappere brommer die er zó genoeg van heeft en de gok neemt om gewoon te rijden, neemt ook een groot risico uit de rijstvelden gevist te moeten worden (tip: check google “shortcut Canggu”). Je kan je de paniek en verwarring voorstellen als je net op je vers gehuurde Scoopy bent gestapt.

Iedereen blijft veilig op de weg en na het ontbijt spreken we af bij Old mans’. Wie kiezen, uiteraard zonder research te hebben gedaan, één van de 25 surfschooltjes uit, hijsen ons in wetsuits en krijgen een bord op het strand toegewezen. Surfen is cool maar doen alsof je peddelt en daarna op je bord springen op het zand tussen de handdoeken en de strandbedjes, is minder stoer. En dit lukte me trouwens niet eens. De Balinese surfmeneer bleef stug volhouden dat mijn linkerbeen voor op het bord moet. Na best wat snowboardlessen met mijn rechterbeen voor, voelde dit voor mij zeer onnatuurlijk. Nick was echter lekker aan het nep peddelen en siste: “Doe nou niet zo eigenwijs en gewoon eens wat hij zegt…”. Dus na nog wat individuele bijles zandsurfen had de leraar er genoeg vertrouwen in en nam ook mij mee het open water op, voor de zekerheid wel onder zijn hoede.

Alle vier kregen we onze privéleraar, heel fijn maar daardoor verloren we elkaar wel redelijk snel uit het oog. Met nog zo’n 300 andere beginnend surfers zag de zee er vrij druk en onoverzichtelijk uit. Maar goed, we gaan ervoor. Bord vast aan rechterpootje en hop de zee in. De golven die fijn zijn om op te surfen lijken nu wel erg ver weg, ik ben na 5 minuten peddelen eerlijk gezegd al redelijk buiten adem. Ook de tactiek om over een ongeschikte golf te komen door een soort push-up op het bord te doen, heb ik niet meteen onder de knie. Kortom: het duurt even voor ik aangekomen ben bij de geschikte golflijn. “Are you ready El…?” hoor ik van achteren en terwijl ik anders denk, roep ik hard en vol zelfvertrouwen “Yes!” terug. Ik begin met peddelen, rechterbeen op het bord, hupje, linkerbeen naar voren en….. wiebelend, half gebogen – half staand plons ik eigenlijk meteen de zee weer in. Bord zoeken, bikini tussen billen uitvissen en koers zetten richting surfleraar. Leuke eerste poging, geeft hij aan. De tweede keer moet ik erop letten langzamer op te staan en mijn lichaam laag te houden. Ok klinkt makkelijk, moet te doen zijn! Ja, weer een geschikte golf: peddelen, peddelen, langzaam, laag blijven en wel potverdorie verhip! Ik sta! Cool blijf ik meerdere meters staan, om mij heen kijkend naar de stumpers die van hun bord vallen. “Wooooehooooeeee”  hoor ik mijn enthousiaste leraar achter mij brullen.

Vanaf dat moment heb ik het echt te pakken, ik pak de ene na de andere golf  en surf zelfs een keer bijna het strand op. Dit was echter niet zo handig aangezien de stroming daar erg sterk was en ik daarna de grootste moeite had enigszins elegant uit zee te komen. Korte pauze, watertje drinken en daarna krijg ik een moeilijker bord om bochtjes maken te oefenen. Maar waar is de rest eigenlijk? Ik pak nog een golf en speur alle vermoeide surfkopjes af. Eej daar zie ik zowaar Bart een stuk staan op zijn bord, Amber is in geen velden of wegen te bekennen en uiteindelijk spot ik Nick verwoed peddelend zijn lange surfhaar uit zijn gezicht vegend. Ik zie hem veel op zijn bord zitten en weinig staan, maar hij houdt dapper vol. Als ik later op het strand aan hem vraag hoe het gegaan is, antwoordt hij: “Goed, veel mooie billen in stringbikini gezien”.

Elke Hofmans

www.reisbloggers.com

insta:@reisbloggers