Flashback!
Flashback Flashback Flashback Flashback Flashback Flashback
Onlangs zag ik een film genaamd Nappily ever after. Veel ladies in mijn omgeving spraken over deze film. Op een voor mij rustige, vrije woensdag, heb ik deze film opgezet. Rustig, want ik had geen enkele verplichting, behalve mezelf te verzorgen, loved it! Nog net niet met chips en een wijntje op de bank. Naar wat ik hoorde over de film, sprak de film mij wel aan. Klonk leuk dus had er zin in.
Een flashback gedurende de film. Vroeger, eind jaren 70 op de middelbare school. Kwam daar terecht in het derde leerjaar HAVO. Een klas met voor mij “volwassen tieners”, afgewisseld met wat men tegenwoordig NERDS noemt. Daar zat ik als wereld vreemde 17 jarige tussen. Meer oog hebbend voor mijn omgeving en mijn ogen uitkijkend, dan dat ik mij bezighield met de boeken die eigenlijk mijn interesse hadden moeten hebben. Tot grote ergernis van mijn vader (oud onderwijzer) werden dit 6 lange jaren op de HAVO, vanaf de 3e klas wel te verstaan. Uiteindelijk heeft het volwassen onderwijs mij redding gebracht. Toen zag ik het licht waar denk ik voor mijn ouders en zeker mijn vader het licht al uit was gegaan. Nee, de universiteit zat er niet in.
Zoals in iedere klas zaten ook in “mijn” klas (3e & 4e) types die er boven uit staken. Vanwege hun prestaties en resultaten, maar zeker ook die spijbelden, zich stoer presenteerden, een grove/grote bek (sorry) opzetten waar en wanneer zij dat nodig vonden. Ook types die hele andere interesses dan school en hele andere bezigheden hadden. Bezigheden die met school niets te maken hadden. Ik hoorde niet bij de laatste groepen, zat er een beetje tussen in. Keek mijn ogen uit en probeerde denk ik er toch een beetje bij te horen. Zo deed ik verwoede pogingen bij het groepje populaire meisjes te horen. De meisjes, de hotties, bijvoorbeeld make up, roken en jongens. De meisjes waren populair in de ogen van de evenzo hotte jongens. Hot waren ze eigenlijk niet, maar het waren de jongens die rookten, vriendinnetjes hadden, spijbelden, kwamen op de scooter naar school, als ze al kwamen. Maar eerlijk is eerlijk 1tje vond ik echt wel HOT, God knows why. Hij heette RvB. RvB kwam op de scooter, rookte stoer, grote bek, spijbelen noem het maar op. Overigens bleken de scooter(s) waarmee hij kwam vaak ook niet van hem te zijn. Goed, ik vond hem stoer en aangezien ik achter de hotte meisjes aanliep, kwam ik hem nog wel eens tegen. Ik zie hem nog zo staan bij de ingang van de school. Samen met andere “fans” hing ik aan zijn lippen, wanneer hij stoere verhalen vertelde. Hij “had” ook het populaire meisje, de half Italiaanse R.R, slank, lang met lange blonde haren. Ze waren de King en de Queen van de klas, nee van de school. Een stel! Volgens mij deden ze “HET” ook. Voor mij had RvB geen aandacht. Nee niet echt. Nou eigenlijk wel. Was ik er blij mee? Nee, nee, niet echt. Maar ik liet het maar gebeuren. Durfde er niet tegen in te gaan, want tja het was RvB! Ik was “zijn” schaamhaarkop. Zo noemde hij me. SCHAAMHAARKOP!!!!! Lees geen, weinig haar op mijn hoofd. Had niet de lange haren van “zijn” R.R. Kwetsend, ontzettend. In deze tijd verschrikkelijk. Heb ermee gedeald, de jaren we samen op school zaten. Totdat hij op een bepaald moment niet meer verscheen. Inmiddels heb ik begrepen dat hij waarschijnlijk het eeuwige voor het hiernamaals heeft verwisseld.
Ik werd dus gepest om die paar haartjes op mijn hoofd. Nu ben ik een mooie vrouw, nog steeds met een paar haartjes, maar ik voel mij alles behalve een schaamhaarkop. I’m not perfect, but love my bald head!
Ik zie ik zie wat jij niet doet
“Ze heeft er gewoon geen zin in, op haar eigen manier vindt ze het gewoon makkelijker.” Aldus de groep 2 juf van mijn dochter.
Het is al weer een tijdje geleden gebeurd, maar toch voelt het alsof het gisteren was. Mijn haren gingen rechtovereind staan en mijn dochter stond beteuterd naast me. Kijkend van de juf naar mij en weer terug. Het ging over de manier van het vasthouden van een pen bij het schrijven. Dat deed dochter niet volgens het schrijfprotocol. Het was een week voor de zomervakantie maar gelukkig was er hoop: ik kon een gum-achtig blokje van de juf lenen dat precies om een pen paste. Waardoor je maar op één manier de pen kon vasthouden. Zo konden wij de hele vakantie samen oefenen met schrijven. Zes weken lang.
Wat me nou het meest tegenstond van deze situatie? Niet dat blokje. En ook niet eens de toon van de juf, of de schrijfregels. Ik snap best dat het handig is dat kinderen op een bepaalde manier leren schrijven. Wat me echter irriteerde, was dat werd gezegd dat ze er ‘geen zin in had‘. Hoe kon juf dat weten? Wat was dat voor conclusie, naar aanleiding van het schrijfgedrag van mijn dochter?
Observatie en interpretatie
In mijn trainingen hebben we het vaak over het verschil tussen observeren en interpreteren. Het moge duidelijk zijn: observeren is wat je feitelijk ziet en interpreteren is wat je invult over die feitelijke situatie. Het woord interpretatie komt van het Franse interprète, wat “tolk”, maar ook “vertolker” betekent. In feite vertaal je het dus gedrag.
Terug naar de situatie. Wat we observeren: bij het schrijven klemt dochter haar pen tussen wijs- en middelvinger. En de juf houdt haar pen tussen het puntje van haar wijsvinger en duim vast. We observeren overigens ook dat 26 van de 28 kinderen in de klas de pen net zo als juf vasthouden. Wat juf interpreteert: dochter heeft geen zin om de pen net zoals zij vast te houden. Is dat waar? Zou kunnen! Maar is dat de enige mogelijke waarheid? Dacht het niet. Misschien vindt dochter het lastig, of heeft ze een blaar op een vinger waardoor het pijn doet als ze de pen net als juf vasthoudt.
Laten we ervan uit gaan dat de juf mijn dochter wilde helpen. Haar intentie was vast goed. Maar doordat ze misgokte bij de interpretatie waarom mijn dochter haar pen zo vast hield (‘je hebt er geen in zin’), was dochter niet meer ontvankelijk voor de goedbedoelde tip, het schrijfblokje. Dat ding lag namelijk niet voor niets de hele zomervakantie in een hoekje.
Kijk en stop
Conclusie? Als je iemand goed bedoeld wilt helpen met iets dat volgens jou handiger kan, is het belangrijk eerst te kijken wat diegene doet. Kijk, beschrijf wat je ziet en stop. Herkent de ander dat? Als het feitelijk is beschreven, zou dat moeten. Is dat niet zo? Probeer je het nog een keer. Zorg dat er niet op voorhand wrijving ontstaat over de reden waaromiemand iets doet. Daar heb je het daarna pas over.
We zijn ondertussen behoorlijk wat jaren verder en mijn dochter zit in drie Havo. Ze schrijft nog steeds niet übernetjes maar voor de vakantie kwam ze thuis met een geweldig opstel. Ik zou niet weten hoe ze daarbij haar pen heeft vastgehouden. Mag jij raden of me dat interesseert. Vul maar in, voor een keertje.