“Ik wil mijn naam kwijt.”

was niet iets dat ik letterlijk in mijn hoofd had. Maar daar kwam het wel op neer. Ik kreeg het idee niet uit mijn hoofd.

Als ervaren blogger schreef ik veel teksten op mijn witte vellen Word papier, en het neertypen van woorden is meestal geen probleem. Maar als ik onderaan mijn artikel wou afronden met mijn naam, dan kwamen er altijd twijfels.
“Ik wil daar mijn naam niet onder zetten.” Niet omdat ik niet fier ben dat het uit mijn handen komt. Maar wel omdat als ik mijn naam daar neerzet er ook meteen een gezicht en een heel profiel gaat bijhangen… En net dat wil ik niet!

 

Wie kijkt mee? Iedereen!

Ik wil niet dat mijn buurvrouw mee gluurt over het muurtje, of de mede mama’s op school weten wat er mis is met mijn kinderen. Ik wil niet dat vrienden of collega’s op het werk mijn echte emoties en meningen kennen. En ik wil al zeker niet dat mijn familie, laat staan mijn schoonouders, beseffen wat ik echt voel en meemaak in het leven.

Ze mogen me kennen, maar ze moeten hun geen zorgen maken. Ik hoef geen ongeruste telefoontjes omdat ze zich zorgen maken dat ik van een brug zal springen. (Dat zal ik echt niet gaan doen!)
En ik hoef al helemaal geen bemoeierige mensen die stiekem mee kijken van op mijn schouder om zo achter mijn rug om te kunnen roddelen. Maar wat ik het meeste kan missen zijn lezers die op mijn handen tikken en die zeggen dat ik het anders moet doen, omdat het niet gepast is.
Kritiek leveren is gemakkelijk, rustend op vooroordelen, gegrond op te weinig kennis. Diep in iemand zijn hoofd kijken, de muur doorbreken en echt in iemand zijn ziel kunnen kijken, en zo echt die persoon zijn gevoelens en gedachten begrijpen, dat is voor sommige pottekijkers veel moeilijker!

 

Ik had dus verschillende teksten in een stoffige map op mijn computer staan, die schreeuwden om gelezen te worden. Maar je vertelt de vrouw van je beste vriend toch niet dat haar ruziemakende collega gelijk heeft, omdat die stiekem een affaire heeft met je beste vriend? Je gaat toch geen problemen van je team online gooien terwijl je baas alles kan meelezen? En je zou toch ook niet willen dat je grootmoeder het geheim ontdekt dat een van haar kinderen een miskraam gehad heeft? Of misschien is het ook verstandig om het offline te laten dat je als getuige er niet achter stond dat dat prille nieuwe koppel ging trouwen.

 

De gemakkelijkste weg nemen daar hou ik niet van, en bij de pakken blijven zitten is al zeker niets voor mij. Het borrelde al langer om een nieuw blogadres te maken. En na maanden brainstormen en gevoelsborden te maken, knipte ik het lint door!

 

“Anoniem Jezelf”

een naam die je meteen het concept doet vermoeden. Geen herkenbare profielfoto’s, geen stiefvader die weet dat jij je bent, en ook al geen ongenodigde commentaren. Stel het je voor: schrijven in volledige vrijheid!

Dat kan bij anoniem jezelf! Samen met drie andere vrouwen heb ik een team opgericht, wij schrijven onder een pseudoniem en we voelen ons daar goed bij. Eindelijk zijn wij onze naam kwijt, zo kunnen wij ons hart ongeremd luchten, onze mening schreeuwend uiten, en onze emoties bloot op tafel gooien.

 

Ook jij kan meeschrijven:

Iets vertellen uit jouw leven dat zo ingrijpend is dat het je als mens veranderd heeft? Wil je iets delen dat je karakter gevormd heeft en dat nu nog aan je persoonlijkheid knaagt? Heb je het gevoel dat niemand je hoort, dat niemand je begrijpt of maar de moeite neemt om naar je te luisteren?

Bij “Anoniem Jezelf” ben jij welkom! Want iedereen is het waard om gehoord te worden! Al zit je in een rolstoel, ben je ongeneeslijk ziek, draag je een handicap met je mee of ben je gewoon blond in plaats van krullend bruin. Iedereen is uniek, en een mooi mens op zijn eigen wijze!

Wees jezelf: mijn duidelijke boodschap! Onder een pseudoniem vrij kunnen schrijven.

 

Interesse? Voel je het kriebelen? Lees dan vlug meer informatie op:

https://anoniemjezelf.wordpress.com/schrijf-mee/

 

Veel liefs, Coco