De laatste tijd heb ik veel zakelijke besprekingen. Deels omdat ik me aan het oriënteren op de financemarkt en deels om mijn communicatieve skills up to date te houden. Eén ding is duidelijk als ik de gesprekken samenvat. Ik opereer duidelijk in een door mannen gedomineerde wereld.

Ik denk terug aan de golf van feminisme die we dit millennium toch echt wel voor de kiezen hebben gehad. De Beyonces en Eva Jineks van deze wereld zijn daar op zijn minst een voorbeeld van. Maar er is een gesprek wat bij mij maar blijft hangen. Het gesprek met die ene vrouw in de jungle van gesprekken met mannen.

Ik ontmoet haar in de business ruimte van een hip hotel. Ik ben wat verlaat, zoals ik haar tien minuten geleden heb gemeld aan de telefoon. Ze stelt me gerust. Ze is in een file terechtgekomen en zal ons gesprek ook niet op de afgesproken tijd halen.

Toch word ik geconfronteerd met een rood verhit hoofd en een klamme handdruk als ik haar ontmoet. Haar rode hoofd steekt af tegen haar gitzwarte haar en haar zachtroze mantelpak en ditto pumps. “Dat klopt. Hebben we zojuist besproken aan de telefoon”.

Ietwat verward neem ik met haar plaats aan een tafel en bestel een muntthee.  Zij bestelt een koffie en tovert een A4 notitieblok uit haar tas. Ik mijn mini-Moleskine. Ik maak geen aanstalten om aantekeningen te maken. Ik nip van mijn ietwat te hete thee.

Het doel vandaag is te netwerken. De dame in kwestie vertelt me over haar bedrijf wat ze een paar jaar geleden heeft opgezet. Ze heeft besloten het bedrijf op te zetten na te hebben gewerkt bij de grootste Amerikaanse bedrijven. Ze wijdt uit over haar twee kinderen. Aan de tafel naast ons kijken een aantal heren op, naar ons. Ik denk aan de stiltecoupé in de trein.

Ze wijdt uit over hoe ze haar kinderen weet te passen binnen haar drukke bestaan. Ze maakt een zenuwachtige indruk. De heren naast ons kijken weer op. Ze zoekt eigenlijk nog mensen om onder te brengen bij klanten. “Als ik jou verkoop…”

Ik onderbreek haar zin. Je verkoopt mij niet. “Jawel”. Weer de heren. “Ik denk dat je bedoelt te zeggen dat je me bij een klant zal onderbrengen?” “Nee”. De ogen van de heren priemen. Ik dwing mezelf de te hete thee te drinken om een pauze in te lassen. We laten dit onderwerp rusten.

Ik begin te vertellen over mijn eigen ambities, mijn genoten en huidige opleiding.  Ze is niet langer geïnteresseerd. Dat ik kinderloos ben laat ik in mijn eigen verhaal gewoon achterwege. We nemen afscheid en weten dat we elkaar nooit meer gaan zien.

Ik maak een stop op de damestoilet. Haarlak, deodorant. Girly stuff. Check. Roze mantelpakjes en ditto pumps. Check. Ambitieuze vrouwen. Check. Gezinsconstructies bepreken als je iemand nog niet zo goed kent. Doe maar niet. Zenuwpezerig gedrag? Achterwege laten.

Ik denk aan mijn mannelijke collega’s in hun gestreken blousen, hun jasje, hun dasje. De een met hier en daar kreukels in de pantalon, de ander met superfoute sokken. Sommigen zo bot als een hark. Sorry dames, ik ben nog even niet klaar om babystuff en werk met elkaar te combineren.

Dus jongens, bedankt voor mijn ietwat botte voorkomen, bedankt voor de props dat ik wel weet wat buitenspel is na zes jaar voetbal en die gesprekken over Marvel- films op de werkvloer…priceless. Dames, bedankt voor de gesprekken over de laatste koopjes bij de Primark, de ideale dagcreme en mijn verijdelde lijnpogingen. Ik kies een zwart mantelpak met gekleurde pumps. En misschien, heel misschien ben ik over een paar jaar wel klaar om babystuff op de werkvloer te bespreken.

 

Xxx

Jubes

Meer van mijn avonturen vind je terug op www.djoebs.nl