Vallen en Opstaan naar STAAN en OP- VALLEN

We kennen allemaal deze bekende uitspraak. Het leven bestaat uit vallen en opstaan. Om mijn 1e ervaring , over deze uitspraak, met jullie te delen moet ik jullie meenemen naar het jaar:  1968

 

Een mooi jaar want het was mijn 5e verjaardag. Ik had een prachtige roze kanten prinsessenjurk aan. Gekregen van mijn peetmoeder uit Nederland. Ik stond die dag in het middenpunt van de belangstelling. Want in Suriname is de gewoonte als je jarig bent en ook nog een rond getal wordt je een feestje krijgt.

Maar op die dag gebeurde er tegelijk ook iets heel bijzonders, iets waar ik pas op latere leeftijd zou beseffen wat voor emotionele impact het op mijn leven zou hebben. En een enorme wissel door mijn leven, carrière en privébeslissingen zou trekken.

 

Mijn jongste broertje werd geboren. Ik heb vanaf dat moment het gevoel gehad, althans dat was het in mijn beleving, dat mijn verjaardag over was. Dat ik het had weggegeven. Ik meen mij te herinneren dat een ieder die op die dag nog kwam alleen nog maar oog had voor mijn broertje.

 

Ik ben geboren in Suriname, kom uit een gezin van tien kinderen. Wat ik mij als kind toen niet gerealiseerd had, was dat er thuis twee culturen waren. Mijn vader, komt uit het binnenland van Suriname, is Aucaner en mijn moeder is stadscreool, waarvan ze een deel van haar jeugd op de Nederlandse Antillen heeft doorgebracht. Op Curaçao.

 

Als dertien jarige zat ik op atletiek. Een mooie tijd met een prachtige droom om internationaal te kunnen doorbreken. Ik was goed op de 50 m en 100m sprint. Ik had al meerdere medailles gewonnen en deed mee aan de Inter Guyaneese spelen. Een ware bekroning. Mijn toekomst zag er rooskleuring uit. Ik had een droom.

 

Maar op 17 jarige leeftijd spatte deze droom als een luchtbel uit elkaar. Ik werd jong moeder. Mijn leven viel als een pakje kaarten in elkaar. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Mijn moeder wilde dat ik het liet verwijderen, omdat ik mijn toekomst op het spel zetten. Maar bij de dokter aan gekomen, bleek het niet meer mogelijk, omdat ik al op één week na 6 maanden in verwachting was. Daar sta je dan, en rijst de vraag: Wat nu?

 

In deze periode werd mij pas duidelijk dat ik in twee culturen ben opgevoed. De cultuur van mijn vader zegt dat het geen probleem is om zwanger te worden op een jonge leeftijd. Ik heb zelfs nichten die op 14 jarige leeftijd gehuwd zijn. Dan 17 jaar is toch helemaal niet zo jong toch?

Maar de cultuur van mijn moeder zegt, nee, je bent te jong en dus een schande voor de familie. En omdat mijn moeder het thuis voor het zeggen had, was de toon bepaalt. Ik mocht gaan. Ik kwam op straat terecht.

Het begin van mijn periode van vallen en opstaan is aangebroken.

Maar ik was vastbesloten om te laten zien dat ik niet die mislukkeling was, niet de afgevallene waar een ieder zich van had afgekeerd. Ik had me voorgenomen om mijn school af te maken. Ik zat toen op het Christelijk Pedagogisch Instituut.

 

Ik heb door vallen en opstaan, met mijn zoon op mijn ene arm en het boek in mijn andere arm mijn schoolopleiding tot kleuterleidster afgerond.

In de regel gold toen in Suriname dat je pas na de opleiding ervaring gaat opdoen, en dat je twee jaar in het binnenland of een van de districten moest gaan werken. Terwijl ik bezig was met de voorbereidingen om naar het binnenland te gaan, werd mijn zoon ziek. En omdat hij steeds ziek was en opgenomen moest worden in het ziekenhuis, moest ik stoppen en kon ik niet verder in het onderwijs. Weg de droom om een carrière in het onderwijs op te bouwen.

 

Ondertussen was het leven bij de ouders van de vader van mijn zoon een ware hel. Want ja als je ouders je op straat hebben gezet met een zwangerschap moet je wel een slecht mens zijn. Werd mij steeds naar het hoofd geslingerd. En ja, zei de moeder, mijn zoon is nog te jong om vader te worden hij had er niet om gevraagd. Hij mocht uit gaan en moest ik maar zien hoe ik ging redden. Geen inkomen, geen school en geen werk. Mijn best doen om erbij te horen, heeft mij niets opgeleverd.

Maar ik had een drive. Opgeven ken ik niet. Dus wat doe ik weer, ik ben gevallen, opgestaan het stof van mijn lijf afgeslagen en weer doorgaan. Opzoek naar andere mogelijkheden. En die mogelijkheden en kansen kwamen in het jaar ik kreeg via een kennis een woning van haar tante die in Nickerie woonde. Maar ondertussen raakte ik in verwachting van de tweede. Ondanks deze ontwikkelingen zag ik weer een lichtpuntje. Daarvoor neem ik jullie mee naar het jaar:

 

1986: Het Nationaal Leger in Suriname.

 

Ik was toen al moeder van 2 kinderen. Via een oude medestudent, kreeg ik een tip dat het leger opzoek was naar vrouwen die in dienst wilden. Maar je mocht geen kinderen hebben, omdat het om een interne elementaire opleiding ging van 9 maanden. Je vertrekt voor 9 maanden van huis.

Nu zag ik dit als een kans, maar de kinderen kon ik niet meer wegstoppen. Ik wilde dit heel graag en ben toen naar mijn ouders gestapt en heb om hulp gevraagd.

Mijn vader heeft het toen eindelijk voor mij opgenomen en heeft de kinderen in huis opgenomen. De deur naar een nieuwe droom en toekomst was geopend.

De bekende spreekwoordelijke gezegde, door vallen en opstaan heb ik na negen maanden, van huis te zijn geweest en geen contact met thuis gehad, de elementaire trainingen en opleiding gehaald. Zelfs een gebroken enkel in gips verband en lopen op twee krukken, heeft mij niet kunnen doen stoppen om dit doel te behalen.

Maar was dit mijn droom?

 

Een mooie leerrijke tijd. Tijdens mijn 2e jaar in het leger werd ik geselecteerd om naar de officiersopleiding te gaan. Ik was een voorbeeld figuur. Een rolmodel. Ik was de eerste vrouwelijke militair op de motorfiets en vrachtwagenchauffeur. Niets was mij teveel of te moeilijk. Ik had als motto, als jij het kan dan kan ik het ook.

Maar tijdens deze geweldige mooie periode gebeurde er weer iets bijzonders. Ik leerde de vader van mijn jongste zoon kennen en raakte verliefd.

Maar omdat het gevoel dat iets niet voor mij was en er niet bij mogen horen, afwijzing en het niet waard zijn om iets te hebben, heeft mij gedreven om geen nee te zeggen tegen een verzoek die op een gegeven moment aan mij werd gedaan. Ik heb toen om eindelijk erkenning te willen krijgen, door een ondoordacht besluit, mijn eigen droom en carrière om zeep geholpen. En ben ik toen het land uitgegaan, weg carrière, weg rolmodel en weg droom. Ik heb mijn kinderen bij mijn ouders en jongste zus achtergelaten

Ik neem nu een vlucht met jullie naar het jaar:

 

1992 Nederland

November 1992 kom ik in Nederland aan. Ik ben een nieuw leven begonnen. Je raad het al. Vallen en opstaan. Ik wist dat ik niet bij de pakken kon gaan neerzitten, want ik had een andere missie, ik moest zo snel als mogelijk mijn drie kinderen laten overkomen. Zo’n doorzetter als ik ben, na vele flut baantjes in de schoonmaak, horeca en oppas aan huis, kreeg een baan bij de marechaussee op Schiphol. Ik heb toen een woning gekocht, en ben toen weer een nieuwe opleiding gestart. De details over die periode zal ik jullie besparen. Vernederingen, misbruik, overvallen, beledigingen, labels uit het verleden en huiselijk geweld, waren aan de orde van de dag.  Het huiselijk geweld was zo erg, waarbij de arts zei uw knie is zodanig beschadigd dat u niet meer goed zal kunnen lopen. Ik denk niet dat ik toen geregistreerd heb wat de dokter had gezegd. Gelukkig maar. Want ik heb niet opgegeven tijdens mijn herstel periode en ben weer helemaal genezen aan mijn knie. Ik loop zelfs weer op hakken.

 

Maar ik had een nieuwe droom. Een droom met een groter doel. Mijn drie kinderen zo snel als mogelijk naar Nederland halen. En je raad het weer. Door vallen en opstaan, heb ik dat binnen 3 jaar gerealiseerd. Op 31 januari 1996 komen mijn drie kanjers aan in Nederland.

Maar het emotionele gat dat is ontstaan, haal je met geen mogelijkheid in, niet met een koophuis, niet met vakanties en ook niet met merkkleding.

Je kunt alleen maar hopen dat je voldoende veiligheid en vertrouwen kunt bieden. Ik verviel terug in mijn oude patroon en please gedrag.

Hard werken, blijven leren, nieuwe auto kopen, en kleding, niets had enige waarde voor me. Ik raakte toen ook alles weer kwijt.

 

2011

Ik leer weer iemand kennen en al snel in juni 2012 trad ik in het huwelijk. Ik was er heilig van overtuigd dat wat mij nu overkwam aan het feit lag dat ik alleen was. Ik was heel stellig dat dit mijn nieuwe droom was en dat er een verandering in mijn leven zou plaatsvinden. Dit was het dan, dacht ik. Had ik eindelijk mijn droom gevonden.

Kort na het huwelijk, precies twee weken in juni 2012 komt mijn moeder te overlijden. Tijdens de verwerking van dit verdriet, deed mijn man het voorstel om naar Suriname te verhuizen. Ik zou volgens zijn beleving, mijn droom in Suriname vinden. Terug naar mijn roots. Ik heb toen geen moment nagedacht, heb huis en haard verkocht, ontslag genomen en in oktober 2013, inboedel verscheept en ben ik vertrokken naar Suriname.

Was dit mijn droom?

Dat wist ik niet. Wat ik wel wist en ook ben gaan geloven was, dat mijn oude vastgeroeste denken, de patronen die zich steeds herhaalden en de problemen die ik op mijn pad tegenkwam, alleen in Suriname opgelost konden worden.

 

2013 Suriname

Ik begin een nieuw leven, start een advies en trainingsbureau, en richt Stichting Be The Change You Seek op. Alles gaat mij voor de wind. Althans dat leek maar zo. Binnen het huwelijk waren er wat barsten ontstaan.

Maar de doorzetter in mij gaf niet op. Je weet wel vallen en opstaan.

Wat een aha moment was in deze periode, kwam op het moment dat ik in 2015 met een nieuwe opleiding Post HBO coach- counselor ben gestart.

Wat nog duidelijker werd, was een patroon die zich steeds herhaalde. Ik leefde wel in de ontkenning en stond er niet voor op om er aan toe te geven.

Ik ontdekte een deel van mij ware aard. Dat ik koppig ben, een doorzetter en niet wijk van een doel die ik gesteld heb. Dus was ik vast besloten om van de situatie zoals het zich op dat moment voor deed, ondanks alle tegenslagen, toch het beste van te maken.

 

Maar al snel kwam ik er achter dat ik alleen maar gaf en niets voor terug kreeg, of was ik het die mezelf niet voldoende op waarde schatte?

Het gevoel van mezelf niet op waarde schatten bleef sudderen totdat ik in januari 2016 de knoop doorhakte en het besluit nam terug te keren naar Nederland. De barsten in het huwelijk werden scheuren en hebben uiteindelijk geleid tot een echtscheiding.

 

2016 Nederland

In juni 2016 ben ik teruggekeerd naar Nederland. In Nederland aangekomen was het een tijd van bezinning en reflectie. Met een koffertje en kleren, zonder eigen woning en inkomen, kon ik bij mijn jongste zoon op zijn studentenflat logeren. De zoektocht naar een nieuwe woonruimte heeft ertoe geleid dat ik mij moest inschrijven bij het Leger des Heils afdeling dak en thuislozen. Ik kwam niet in aanmerking voor een uitkering, omdat ik toen nog gehuwd was en mijn nu huidige ex- man een koopwoning op zijn naam had staan en dus vermogen had. Ik kon niet in dat huis gaan wonen, want hij had al een regeling met zijn oudste zoon voor de overdracht/ overname. Maar gedurende dit alles, is in september 2016 de vervolg studie Post HBO coach- counselor gestart. Het volgende dat mij toen duidelijk werd, was dat alles wat mij was overkomen niets te maken had, met de plaats, of het land waar ik mij op dat moment bevond. Ik zocht steeds naar erkenning en waardering, buiten mezelf in mensen en situaties. Ik was opzoek naar goedkeuring. Ik wist dat er iets moest veranderen, maar wat?

Deze bewustwording dat er iets moest veranderen, kwam als een donderslag bij heldere hemel.

 

Veranderd gedrag:

Je weet wat er gezegd wordt. Je kunt niet een ander resultaat willen en het zelfde blijven doen. Om te willen veranderen moet je eerst toegeven dat er iets niet goed is of verkeerd gaat. Ik wist dat ik de spoken en demonen die ik tegen ben gekomen op mijn pad, die waren die ik voor een deel zelf in leven had geroepen, omdat ik was gaan geloven dat ik niets waard was. Dat ik het niet verdiende om iets te mogen hebben. Ik kwam er achter dat mijn 5e verjaardag de toonzetter was geweest. Pas toen ik tot dit besef kwam, heb ik mezelf en het kind in mijn gekoesterd, omarmd en geknuffeld, is er pas een verandering opgetreden.

Met dit besef ben ik toen opzoek gegaan naar een rolmodel. Wat ik voor mezelf wel helder had, het moest iemand zijn die mij niet kent, iemand buiten mijn kringen.

En die heb ik ook gevonden. Door veel inspiratie op te doen, begeleiding heb ik met 2 tienen, 3 negens en een zes, mijn examen afgerond, en kan ik met trots zeggen:

 

Maritsa Vaarnold you find your dream.

Gezinscoach- counselor.

Klik voor het interview van Maritsa Vaarnold hier.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie