Tag Archief van: #vrouwopeigenbenen#

Waarom een sterke vrouw (niet) om hulp vraagt

/0 Reacties/in /door

Wat is dat toch dat wij vrouwen het moeilijk vinden om om hulp te vragen wanneer we het zwaar hebben?

Voor mij is het inmiddels jaren geleden dat ik na 2 miskramen de keuze maakte om mijn wens voor een tweede verder onvervuld te laten. Dat klinkt simpel, maar dat was het niet. Ik had het er bij tijd en wijle knap moeilijk mee en zat helemaal niet lekker in mijn vel. Toch probeerde ik gewoon door te gaan.

Achteraf gezien had ik hulp toen goed kunnen gebruiken, maar op dat moment vond ik dat ik het zelf moest doen dus vroeg ik niet om hulp.
Door de jaren heen ben ik hierin (tijdens mijn opleiding tot psychosociaal therapeut, terwijl ik dat zelf totaal niet zag aankomen) stap voor stap geheeld. En nu zie ik veel vrouwen in hun eentje worstelen met hun pijn en verdriet rond miskramen en een (nog) onvervulde kinderwens. Maar ook buiten mijn expertise valt het me op dat veel vrouwen niet om hulp vragen als ze het moeilijk hebben.

Je vraagt niet om hulp omdat je sterk moet zijn

Je schuift het voor je uit en probeert het weg te stoppen. Omdat je vindt dat je sterk moet zijn. Omdat je er nu geen tijd voor hebt.
Maar vooral omdat je bang bent dat het verdriet je overspoelt als je er bij stil gaat staan. Dat je ‘instort’. Omdat je niet wilt huilen en jezelf ‘zwak’ vindt als je om hulp vraagt.
Dus hou je je emoties eronder.

Maar weet je, op deze manier maak je van je emoties een hogedrukpan. En door het weg te stoppen stop je ook een stuk van jezelf weg. Want ook je fijne emoties komen niet meer onder het deksel uit en zo ontneem je het jezelf om voluit te leven.
Je bent als het ware aan het autorijden met de handrem erop. Dan kom je wel vooruit, maar je moet het gas wel dieper intrappen. En dat kost je veel energie. Zoveel dat je er zelfs een burn-out van kunt krijgen.

Even terug naar die hogedrukpan. Als je er niet af en toe wat stoom uitlaat, knalt de deksel er ineens af en dan overspoelt het je inderdaad. Maar zo hoeft het niet te gaan.
Het helpt om er op momenten die je zelf kiest er wat stoom uit te laten, dat vermindert de druk. En als je niet weet hoe mag je daar hulp bij vragen. Alleen hebben we dát vaak niet geleerd.
Maar waarom zou je jezelf geen hulp gunnen? Het kan echt makkelijker en je hoeft er niet in je eentje mee te worstelen.

Om hulp vragen is geen zwakte

Het is normaal dat je niet alles zelf kunt. Je gaat toch ook naar de slager of de supermarkt voor je vlees en je boodschappen? Koopt schoenen in de winkel. Laat je haren knippen door de kapper. Omdat je dat zelf niet kunt. Hoe komt het dan dat je denkt dat je het zelf moet kunnen als het om je psychische gezondheid gaat?
Je hoeft niet alles zelf te doen en het hoeft ook niet in 1x perfect te zijn, je mag oefenen. Lopen hebben we ook allemaal geleerd met vallen en opstaan… en af en toe een helpende hand om aan te lopen.
Je bent niet ‘zwak’ als je om hulp vraagt. Het zien van waar je hulp bij kunt gebruiken is juist een hele sterke eigenschap.

Gun jezelf hulp

Heb jij een miskraam gehad of is je kinderwens [nog] onvervuld en heb je het daar soms moeilijk mee? Ik help je er graag bij, want je hoeft het niet alleen te doen.
Hier lees je alles over de manieren waarop ik je kan helpen om je pijn en verdriet te helen. Gun jezelf hulp, ook als je het moeilijk hebt op andere gebieden.
Je bent het waard.

Irene Otto

Ik ben Irene Otto en ik help vrouwen die een miskraam (of meerdere) hebben gehad of die hebben moeten kiezen om een zwangerschap af te breken, om die ervaring te helen.
Zodat je ervaart dat je er niet alleen voor staat, dat je weet hoe je kunt omgaan met alle emoties, met je omgeving en hoe je weer sterker door het leven kunt, zónder weg te hoeven stoppen wat je is overkomen en hoe het je raakt.

Website: www.praktijkjanna.nl
FB pagina: https://www.facebook.com/PraktijkJanna/
Twitter: https://twitter.com/Janna_PSB
Instagram: https://www.instagram.com/irene.otto/
Lees ook het artikel Een kind is geen kind? van Irene

Wake-up call

/0 Reacties/in /door

Wat een maand! Het nieuwe jaar is net begonnen, en ik heb zo mijn planning voor dit jaar. Aan het einde van het jaar had ik mijn beoordelingsgesprek en alles ging goed. Tot ik deze week een verrassend gesprek had met mijn leidinggevende.

Yup, het was even schrikken maar het feitelijk kwam het er op neer dat ik aan sommige dingen harder mocht trekken. Wat meer met mijn vuist op tafel en dat ik ook niet moest vergeten om te lachen. Mijn gedachten dwaalde af naar mijn vorige job. Die modus kende ik, het betekende vaak dat het bedrijf een andere koers ging varen.

Maar heel eerlijk gezegd was ik blij dat ik die modus even in de kast mocht laten. Ik kan namelijk best wel een harde tante zijn, iets wat soms noodzakelijk is, maar niet altijd even leuk voor mijn omgeving. Maar ik moet er aan geloven..het is weer tijd om de modus aan te wenden.

Mijn gedachten dwalen ook af naar de toekomst. Is het misschien zo dat deze harde tante vaker ten tonele moet verschijnen? En wil ik dat wel? Ik ben de laatste weken echt aan het kijken naar mijn karaktereigenschappen. Dat er een nieuw jaar is begonnen met nieuwe voornemens helpt ook wel mee.

Het is niet altijd even makkelijk als vrouw in een mannenwereld, zoals ik jullie al geregeld heb laten weten. De aankomende maanden ga ik de vraag of ik deze modus wel altijd wil voor mezelf, proberen te beantwoorden.

Maar eerst ga ik lekker met de meiden weg, een weekend ontspannen. Want het het eerste wat ik deed na mijn gesprek is het delen met mijn lieve, krachtige, slimme vriendinnen.

Keep you posted!

Xxx Jubes

Meer van mijn avonturen vind je terug op www.djoebs.nl

Sisterhood

/0 Reacties/in /door

Een paar blogs geleden vertelde ik al over een vrouw die ik twee jaar geleden heb ontmoet, en die mijn leven, carreerwise, op zijn kop heeft gezet. Deze vrouw is een van de sterkste zakenvrouwen die ik heb ontmoet en ze maakte me heel snel kenbaar dat de droom die ik voor me zag, weleens werkelijkheid zou kunnen worden.

Een paar weken geleden werd deze droom bevestigd. Ik heb een baan gekregen die nog 1 stapje verwijderd is van de baan waar ik het allemaal voor doe. Voor deze functie had ik vijf jaar uitgestippeld, het werden er drie.  Het grappige is dat een man mij jaren lang geleden heeft gewezen op het bestaan van de functie en hij gaf aan dat hij het voor zich zag dat ik dat ging doen. Ik was toen nog maar amper 17.

Het is grappig dat een man me erop wees, want de baan die ik ambieer is anno nu nog steeds weggelegd voor mannen. Vervelend genoeg zie ik zelf zo weinig vrouwen dat ik me er steeds meer van bewust wordt dat ik  vrouwennetwerken aanwend. Vreemd genoeg kies ik er zelf voor om deze netwerken aan te wenden buiten mijn carrière om. Klinkt vreemd he?

Ik heb deze week urenlang een discussie gevoerd met een vriend over feminisme. Ik ben er namelijk heilig van overtuigd dat als je telkens de nadruk gaat leggen om het feit dat vrouwen in de minderheid zijn op bepaalde posities, je misschien wel iets krijgt wat je niet wilt. Je krijgt, mijn inziens, een soort filantropische toezegging dat een x aantal vrouwen nu ook bepaalde positie willen bekleden. Dat wil je toch eigenlijk helemaal niet?

Ik kies er voor vrouwen op te zoeken buiten mijn werk om. Bij netwerkborrels die eigenlijk bedoeld zijn voor mama ‘s, terwijl ik nog geen mama ben. Met mensen die burn-outs hebben gehad, een geliefde hebben verloren, of op een andere manier die duistere kant van het leven hebben ervaren vormen voor mij een inspiratie. Een inspiratie dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, niet alles koek en ei. Want dit heb ik ook zelf ervaren.

Al die vrouwen samen vormen voor mij een band van liefde, genegenheid en respect. Een ongeschreven boekwerk over hoe je het leven als vrouw door komt. Een ongeschreven regel dat je elkaar als vrouw gewoonweg niet laat vallen. Want we leven in een wereld waar sommigen de regels van het sisterhood zijn vergete

 

Xxx Jubes

Meer van mijn avonturen lees je terug op www.djoebs.nl

Jasje, dasje…

/0 Reacties/in /door

De laatste tijd heb ik veel zakelijke besprekingen. Deels omdat ik me aan het oriënteren op de financemarkt en deels om mijn communicatieve skills up to date te houden. Eén ding is duidelijk als ik de gesprekken samenvat. Ik opereer duidelijk in een door mannen gedomineerde wereld.

Ik denk terug aan de golf van feminisme die we dit millennium toch echt wel voor de kiezen hebben gehad. De Beyonces en Eva Jineks van deze wereld zijn daar op zijn minst een voorbeeld van. Maar er is een gesprek wat bij mij maar blijft hangen. Het gesprek met die ene vrouw in de jungle van gesprekken met mannen.

Ik ontmoet haar in de business ruimte van een hip hotel. Ik ben wat verlaat, zoals ik haar tien minuten geleden heb gemeld aan de telefoon. Ze stelt me gerust. Ze is in een file terechtgekomen en zal ons gesprek ook niet op de afgesproken tijd halen.

Toch word ik geconfronteerd met een rood verhit hoofd en een klamme handdruk als ik haar ontmoet. Haar rode hoofd steekt af tegen haar gitzwarte haar en haar zachtroze mantelpak en ditto pumps. “Dat klopt. Hebben we zojuist besproken aan de telefoon”.

Ietwat verward neem ik met haar plaats aan een tafel en bestel een muntthee.  Zij bestelt een koffie en tovert een A4 notitieblok uit haar tas. Ik mijn mini-Moleskine. Ik maak geen aanstalten om aantekeningen te maken. Ik nip van mijn ietwat te hete thee.

Het doel vandaag is te netwerken. De dame in kwestie vertelt me over haar bedrijf wat ze een paar jaar geleden heeft opgezet. Ze heeft besloten het bedrijf op te zetten na te hebben gewerkt bij de grootste Amerikaanse bedrijven. Ze wijdt uit over haar twee kinderen. Aan de tafel naast ons kijken een aantal heren op, naar ons. Ik denk aan de stiltecoupé in de trein.

Ze wijdt uit over hoe ze haar kinderen weet te passen binnen haar drukke bestaan. Ze maakt een zenuwachtige indruk. De heren naast ons kijken weer op. Ze zoekt eigenlijk nog mensen om onder te brengen bij klanten. “Als ik jou verkoop…”

Ik onderbreek haar zin. Je verkoopt mij niet. “Jawel”. Weer de heren. “Ik denk dat je bedoelt te zeggen dat je me bij een klant zal onderbrengen?” “Nee”. De ogen van de heren priemen. Ik dwing mezelf de te hete thee te drinken om een pauze in te lassen. We laten dit onderwerp rusten.

Ik begin te vertellen over mijn eigen ambities, mijn genoten en huidige opleiding.  Ze is niet langer geïnteresseerd. Dat ik kinderloos ben laat ik in mijn eigen verhaal gewoon achterwege. We nemen afscheid en weten dat we elkaar nooit meer gaan zien.

Ik maak een stop op de damestoilet. Haarlak, deodorant. Girly stuff. Check. Roze mantelpakjes en ditto pumps. Check. Ambitieuze vrouwen. Check. Gezinsconstructies bepreken als je iemand nog niet zo goed kent. Doe maar niet. Zenuwpezerig gedrag? Achterwege laten.

Ik denk aan mijn mannelijke collega’s in hun gestreken blousen, hun jasje, hun dasje. De een met hier en daar kreukels in de pantalon, de ander met superfoute sokken. Sommigen zo bot als een hark. Sorry dames, ik ben nog even niet klaar om babystuff en werk met elkaar te combineren.

Dus jongens, bedankt voor mijn ietwat botte voorkomen, bedankt voor de props dat ik wel weet wat buitenspel is na zes jaar voetbal en die gesprekken over Marvel- films op de werkvloer…priceless. Dames, bedankt voor de gesprekken over de laatste koopjes bij de Primark, de ideale dagcreme en mijn verijdelde lijnpogingen. Ik kies een zwart mantelpak met gekleurde pumps. En misschien, heel misschien ben ik over een paar jaar wel klaar om babystuff op de werkvloer te bespreken.

 

Xxx

Jubes

Meer van mijn avonturen vind je terug op www.djoebs.nl

 

Gedicht: Vrouwen worden onderschat!

/0 Reacties/in /door

Vrouwen worden onderschat. Dit zelfgeschreven gedicht voor jullie, want vrouwen kunnen ook timmeren en aan een houten plank draaien. Wij zijn niet alleen die diëtiste, die huisvrouw of die hulpverleenster. Wij zijn méér! Mannen, jullie kunnen niet zonder ons! En dat wil ik uitroepen: we zijn allemaal gelijk. Samen zijn we allemaal vrouwen met een passie, op eigen kracht en op eigen benen!

Mijn gedicht:

 

Vrouwen worden onderschat,
ze zijn meer waard dan
alleen het troetelnaampje: “Schat!”

Weinig vrouwen aan de macht
nog minder in de politiek,
mannen zeggen vaak: “Vrouwen zijn te zwak voor kracht!”

Je ziet ons niet veel bij de politie,
in de bouw of bij de brandweer.
Als je ons daar opmerkt zeg je: “Wie is die?”

Jullie kunnen niet zonder ons vrouwen,
aanvaard ons want
jullie zullen van ons gaan houden!

Want wie staat er voor jullie klaar?
In de zorgsector of als schoonheidsspecialiste,
zeg me; wie is de baas daar?

Open je ogen en kijk,
secretaresse of onderwijzeres.
Iedereen is gelijk!

Winkel bedienen of beeldhouwen.
Verpleegkundige of stewardess,
wij zijn allemaal topvrouwen!

Mannen luister: ook wij zijn handig!
Want wij  staan op eigen benen,
wij vrouwen zijn zelfstandig!

 

Silvy

 

Workaholics

/0 Reacties/in /door

Zuid-Amerikaanse vrouwen hebben temperament. Tenminste, dat is de feedback die ik vaak krijg. Je bent een temperamentvolle business lady. Mijn sportleraar zei het altijd al. Temperament. Dat Zuid-Amerikaans temperament moet je absoluut niet verliezen. Ik sloeg er nooit zo’n acht op.

Kijk, als vrouw in een wereld met overwegend mannen met witte boorden en streepjes-stropdassen moet ik nou eenmaal sterk in mijn schoenen staan. Ik heb naast een designertas (sorry, tassentic) daarom ook maar standaard bewapend met een zwarte laptoptas van het merk ‘ik-ga-hier-dus-echt-geen-bulk-geld-voor-neerleggen-dat-besteed-ik-liever-aan-een designertas’.  Geeft niks.

Maandag was altijd mijn standaard thuiswerkdag. Op vrijdag nam ik mijn laptop mee, je weet wel die zwarte tas die ik net benoemde, en dan klapte ik hem standaard open op zondagmiddag. Even wat mailtjes wegwerken, wat calculaties doorvoeren, wat voorwerk doen. En daar zat ik dan op maandagochtend, met een sterke bak koffie en wolkje melk. De eerste telefoontjes kwamen dan binnen om een uur of half 8.

‘s Avonds tot elf uur inloggen voor die rapportage die naar het buitenland moest, de meeste mensen verklaren me voor gek. Of ik niet een workaholic ben? Ik durf de ware definitie eigenlijk niet zo goed te Googlen. Een beetje alsof je enge symptomen intikt en dan ineens op een populaire stoornis stuit. Niet aan mij besteed.

Een paar weken in Suriname merk ik hetzelfde op. Ik ben bij mijn tante. Ze vraagt me of ik haar haar wil invetten. Is iets Creools, regels van de sisterhood.  Terwijl ik bezig ben, toetst ze een nummer in haar telefoon. Er is een vrouw die onlangs bevallen is en de borstvoeding gaat moeizaam. Of er pronto iemand haar van babyvoeding kan voorzien van haar baby. Haar toon is resoluut. Vanavond nog. Het is half elf. Onlangs heeft ze een award gewonnen. Mijn andere tante heeft een bedrijf wat kleding maakt. Type serieuze zakenvrouw. Een bedrijf pal naast huis en aanwas op stipte tijden. Ze heeft ook al een award gewonnen.

En dan mijn nichtje, supermooi en hyperintelligent. Studeert Civiele Techniek alsof het niets is terwijl ze zich daarnaast bezig houd met projecten om de wereld beter te maken met een groep ditto sterke vrouwen. Zo even tussendoor. Ook al een award.

In stilte denk ik aan mijn studeerkamer, gevuld met boeken. (Nog) geen award, maar de award gaat wat mij betreft naar mijn familie die me tijdens mijn vakantie heeft voorzien van een bulk aan inspiratie, liefde en wijsheid. Of het temperament Zuid-Amerikaans is? Geen idee, maar ik ga het nog even lekker niet verliezen. Ik heb het nodig in deze mannenwereld. Workaholic? Ik zeg ,de definitie,voor mij: gepassioneerde zakenvrouw.  Ik ga dit jaar voor de “Workaholic van het Jaar” – award.

 

Xxx

Jubes

N.B. Meer van mijn avonturen lees je terug op www.djoebs.nl

Volg je droom als ondernemer!

/0 Reacties/in /door

 

Het moment dat ik mijzelf inschreef bij de Kamer van Koophandel weet ik nog zó goed!
Eindelijk, na al die jaren van twijfel, onzekerheid of welke belemmerende gedachte dan ook, had ik de stap gezet om in het diepe te springen.
Ik wilde niet meer luisteren naar de ‘wat als’, de ‘ja maar’ en de ‘hoe dan’ stemmetjes.
Ik dacht, mocht het mij echt niet lukken dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Zodat ik achteraf niet kon zeggen, had ik maar.

Na de middelbare school was ik van plan om mijn middenstandsdiploma te gaan halen (dat had je toen nog in die tijd). Maar ik weet niet meer wat er tussen kwam, maar het kwam er niet van.

Dus belandde ik op de arbeidsmarkt, want dat was toch wel het veiligste om te doen, met zo min mogelijk risico. Nu bijna 20 jaar later, en met verschillende uiteenlopende functies achter de rug en die ik deels nog heb, heb ik zoveel geleerd.
Voorheen dacht ik weleens; wat heeft deze baan/functie nu voor nut of wat valt er hier nu uit te leren. Maar als ik terugkijk hadden ze (bijna) allemaal 1 ding gemeen. En dat was: de klant. Hoe verleen ik service, tevredenheid en klantvriendelijkheid aan de klant.

Toen ik in een periode van werkloosheid terecht kwam, een ideaal moment voor zelfreflectie, de balans op te maken en te besluiten welke richting in te gaan, gebeurde er iets moois.
Ik kocht een tijdschrift in de winkel, sloeg deze open en las deze woorden: ‘Volg je Droom’.
Het was alsof deze woorden er voor mij alleen geschreven stonden.
Als ik thuis naar een tv commercial keek hoorde ik de woorden: ‘waar wacht je nog op, zet die stap’!
Als ik op straat liep kwam ik een super groot billboard tegen waarop stond: ‘Go for It!
En een quote die ik las die mij nog steeds inspireert van Paulo Coelho: ‘Schepen zijn het veiligst wanneer ze in de haven liggen, maar dan zijn schepen niet voor gebouwd’. Dit gebeurde allemaal in een tijdsbestek van een paar weken. Okay, okay, i get the message dacht ik nog lachend.

Zo ver als mijn geheugen terug gaat is creativiteit echt mijn ding. Nieuwe dingen bedenken, creëren, te up-cyclen. Ik vind het heerlijk, de ideale ontspanning voor mij.
Dus ik besloot de stap te wagen en schreef mijzelf in bij de Kamer van Koophandel. Het moment dat ik naar buiten liep was ik zo trots op mezelf! Ik voelde mij ineens 10 cm groter.

Wat ik hiermee wil zeggen is, soms loopt het leven niet als gepland. Maar dat is niet erg. Zoals ik vroeger dacht, het waren verloren jaren, kan ik nu zeggen, ik heb zoveel geleerd! Vooral over mezelf, maar ook over de klant. Ik ben er nog niet, maar ik heb ook niet stilgestaan. En dat telt. Elke vooruitgang telt. Mocht je in dezelfde situatie zitten, of je kunt je er (deels) in herkennen, dan wil ik tegen je zeggen: Go for It! Je hebt meer achter je staan dan je denkt!

 

Angela Amting is eigenaresse van haar bedrijf FifiStyle. Een online webshop met Afrikaanse geïnspireerde sieraden, kleding, en accessoires. www.facebook.com/fifistyle1

Welk excuus gebruik jij als startende ondernemer om niet zichtbaar te zijn?

/0 Reacties/in /door

Ik ben opnieuw begonnen met het lezen van het boek ‘Playing Big’ van Tara Mohr. Ik had het boek vorig jaar niet helemaal uitgelezen en ik begon weer bij het hoofdstuk ‘verstoppen. Ik spreek de laatste tijd veel mensen die zich verstoppen en zich verschuilen achter excuses. Om niet zichtbaar te hoeven zijn, om niet te starten om niet te doen wat nodig is.

 

Ik wil daar niet over oordelen want het is de realiteit van de ander. Ik wil de ander wel graag laten inzien dat er een andere realiteit bestaat. En de realiteit van een excuus is niet de werkelijke realiteit.

 

Is het herkenbaar voor je?

Welk excuus gebruik jij als startende ondernemer?

Ik heb een paar mooie voorbeelden van mezelf.

 

Excuus 1: eerst dit en dan dat

maanden bezig zijn met je website, een programma schrijven of denken dat je eerst alle kennis in huis moet hebben voor je kunt starten.

Als ik mijn toenmalige plan van aanpak had gevolgd en ik was eerst afgestudeerd, teksten had geschreven  voor mijn website etc voor ik écht was begonnen, had ik een gigantische leuke opdracht laten schieten. En ik heb gekozen om deze opdracht aan te nemen, mijn afstudeerscriptie te verschuiven en tussendoor te schrijven aan mijn websiteteksten.

Voor anderen is het vaak duidelijk dat het om uitstel-gedrag gaat. Maar voor jezelf is dat heel moeilijk te zien.

Welke actie kun jij nemen om NU echt aan de slag te gaan.

 

Excuus 2: je plan op papier

Het uitdenken van wat je precies gaat doen in je bedrijf is een leuke klus. Je gaat aan de slag door je ideeën op te schrijven en na een tijdje loop je vast. Je vindt dat je dit zelf moet kunnen en vergeet anderen om hulp te vragen bij je brainstorm-proces. Het is veilig. Je blijft zelf in een kringetje ronddraaien waardoor je steeds meer spoken, en de bomen niet meer door het bos ziet. Iemand of meerder mensen om hulp vragen is eng want je stelt jezelf kwetsbaar op. De ander heeft echter  een andere kijk op jouw plan en kan zich vaak beter verplaatsen in de klant dan jij. Neem deel aan een intervisie- of mastermindgroep

Welke mensen om je heen kun jij om hulp vragen?

 

Excuus 3: de zaken veel te ingewikkeld maken en eindeloos bij willen schaven.

Het is nog niet goed genoeg.

Jij vind jezelf niet goed genoeg.

Toen ik als coach startte voelde ik mij niet goed genoeg om mezelf als een volwaardig coach te zien. Ik ging na 2 jaar opleiding en heel veel praktijk-uren en betalende klanten allemaal workshops volgen om mezelf beter te voelen en te vinden. Want als ik niet van alle markten thuis ben, komt er niemand. Dat was mijn realiteit op dat moment. Dat was niet waar, dat weet ik nu. Toen zat ik er middenin en zag het niet.

 

Ik zie het heel veel startende ondernemers doen. Ze voelen zich niet goed genoeg en gaan zichzelf of hun websiteteksten bijschaven. Want het moet perfect zijn, anders komt er niemand.

 

Wat je ondertussen uitstraalt, daar sta je niet bij stil. Je straalt onzekerheid uit.

 

Weet dat je klanten minder weten dan jij. Anders komen ze niet naar jou. Je kunt jouw klanten meenemen tot het punt waar jij nu bent. Mensen die verder zijn in dit proces, komen niet naar jou.

Ze komen voor jouw waarde, voor jou als persoon, voor jouw energie. Ze komen niet voor jouw onzekerheid. Straal jij twijfel of onzekerheid uit? Dan komen er geen klanten.

 

Vind jouw waarde. Je bent goed genoeg als persoon en als professional. Ga aan de slag en werk aan je vertrouwen.

 

Excuus 4: het weglaten van je eigen verhaal

Daar ben ik heel goed in. Ik ben, bijvoorbeeld op netwerkbijeenkomsten,  heel geïnteresseerd in anderen, in het verhaal van anderen. En dus vraag ik altijd wat de ander doet en vraag daar op door. Ondertussen vergetend iets over mezelf te vertellen. Aan het eind van de avond heb ik mezelf niet genoeg laten zien.

 

Een ander voorbeeld: ik organiseerde in april het starterscafe in de regio Roermond. Ik vroeg 2 mensen om een presentatie te houden. Waar bleef ik zelf? Ik heb mezelf gebombardeerd tot facilitator om zelf maar niet in beeld te hoeven. Zodat ik op de achtergrond kon blijven. Het was een hele fijne middag maar er knaagde toch iets. De volgende bijeenkomsten in mei en juni heb ik zelf het voortouw genomen en mezelf laten zien, de hele middag. En wat waren deze middagen feestjes!

 

Hoe kun je zichtbaar zijn als ondernemer?

Ik geef op dinsdagavond 26 juli een gratis online training ’20 sleutels om zichtbaar te zijn als startend ondernemer’. Meer informatie hierover vind je hier HIER

 

 

Ik ben Edith Helwegen, 43 jaar, woon samen met Eric in Midden Limburg. 7,5 jaar
geleden heb ik Serenity Coaching opgericht. Ik ben super blij dat ik deze stap naar
het ondernemerschap heb genomen. Ik ben intuïtieve ondernemerscoach. Mijn visie is
dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen leven en dat je je eigen leven
(inclusief je onderneming)  kunt creëren zoals jij dat heel graag wilt. Mijn missie
is om startende professionals op te leiden tot ondernemer zodat ze rust en
vertrouwen hebben in het ondernemerschap en hun droomonderneming kunnen creëren.
Professionals zijn heel erg goed in hun vak maar missen kennis over het
ondernemerschap. Ik help hen om deze vaardigheden te ontwikkelen en tegelijkertijd
alle blokkades te helen die op hun pad komen.