Tag Archief van: #volgjedroom

Straal op jouw manier!

 

Sociale media vol met persoonlijke foto’s, van vakantiekiekjes tot fiere 1 september schooltassen… We laten alles online zien aan anderen. Als je collega of vriendin vraagt hoe je reis of eerste schooldag was, dan antwoord je met een glimlach. ALS ze het je al in je gezicht vragen, want alles staat toch al op het net te lezen?

“Hoe gaat het met je?” Is een vraag die tegenwoordig onderschat wordt. Want durven we daar nog eerlijk op te antwoorden?

 

Maskers en filters worden gebruikt om er perfect uit te zien. Er wordt ons een beeld voorgeschoteld van hoe alles zou moeten zijn. Maar wat is perfect? Die perfectie kan voor jou iets helemaal anders betekenen, dan voor iemand anders. Er zijn zoveel mensen die met de massa meelopen, de laatste trends willen na apen, en er alles aan doen om in het juiste hokje te passen. Maar is dat wel altijd zo aangenaam?

Ik ben Coco, en ik pas niet in één vakje. Vandaag spring ik zo, en morgen dans ik op een andere manier. Ik heb een mening en ik laat die horen. Omdat ik daar recht op heb. Ik mag zijn wie ik ben, ik mag mezelf zijn! En jij ook! Samen zijn we allemaal uniek, en we stralen op onze eigen manier!

 

Liefs, Coco

 

 

Lees en schrijf mee op onze blog:

Laat zijn leven jou inspireren!

Geloof dat elke droom kan uitkomen!

Mission posible!

 

Vergeet Belgiums of Britian’s Got Talent met Simon Cowell even. Onthoud enkel het ongeloof, en de verwondering. De opengevallen monden voordat ze enthousiast en vol respect de woorden: “I wasn’t expecting that…!!!” uitroepen.

Niet zomaar het eerste filmpje uit de dozijnen amazing movies on YouTube, maar één hele bijzondere ontdekking van een unieke persoonlijkheid: Duffley Christopher. Te vroeg geboren in slechte omstandigheden, maar geadopteerd door een liefhebbende familie. Autistisch, maar wat een karakter! Blind, maar wat een doorzettingsvermogen om te doen en te zijn wie hij wil!

This is me!

 

In dit filmpje is hij pas 10 jaar! Niemand zag dit aankomen… Tot hij begint te zingen en een welverdiende staande ovatie krijgt!

 

Open the eyes of my heart…

 

Zijn verhaal laat echt zien dat je met een liefdevolle omgeving veel kan bereiken. Hij is “anders” en toch wordt hij aanvaard en vind iedereen hem “mooi” zoals hij is!

Ik vind het zo inspirerend, aansluitend bij mijn eigen visie. Iedereen is uniek, en mooi op zijn eigen manier met zijn eigen karakter en uiterlijk! Met z’n eigen stoornis of handicap, ook zij kunnen stralen en dat negatieve omdraaien tot iets prachtigs positief! Dat is inspirerend!

Geef niet op! Geloof in jezelf, geloof in de wereld om je heen, je kan iets bereiken! Het is oké om jezelf te zijn.

 

Nog een laatste blik op Duffley Christopher, als tiener vandaag. Ik vind zijn stem prachtig, het heeft iets rustgevend en inspirerend:

 

Meer lezen over Christopher’s story? Dan kan je hem hier volgen: http://www.christopherduffley.com/
Mission Posible, laat zien dat alles mogelijk is voor ons allemaal!

 

 

Artikel opgesteld door: Coco

https://anoniemjezelf.wordpress.com/

 

Wat als jij jouw naam kwijt wil?

 

“Ik wil mijn naam kwijt.”

was niet iets dat ik letterlijk in mijn hoofd had. Maar daar kwam het wel op neer. Ik kreeg het idee niet uit mijn hoofd.

Als ervaren blogger schreef ik veel teksten op mijn witte vellen Word papier, en het neertypen van woorden is meestal geen probleem. Maar als ik onderaan mijn artikel wou afronden met mijn naam, dan kwamen er altijd twijfels.
“Ik wil daar mijn naam niet onder zetten.” Niet omdat ik niet fier ben dat het uit mijn handen komt. Maar wel omdat als ik mijn naam daar neerzet er ook meteen een gezicht en een heel profiel gaat bijhangen… En net dat wil ik niet!

 

Wie kijkt mee? Iedereen!

Ik wil niet dat mijn buurvrouw mee gluurt over het muurtje, of de mede mama’s op school weten wat er mis is met mijn kinderen. Ik wil niet dat vrienden of collega’s op het werk mijn echte emoties en meningen kennen. En ik wil al zeker niet dat mijn familie, laat staan mijn schoonouders, beseffen wat ik echt voel en meemaak in het leven.

Ze mogen me kennen, maar ze moeten hun geen zorgen maken. Ik hoef geen ongeruste telefoontjes omdat ze zich zorgen maken dat ik van een brug zal springen. (Dat zal ik echt niet gaan doen!)
En ik hoef al helemaal geen bemoeierige mensen die stiekem mee kijken van op mijn schouder om zo achter mijn rug om te kunnen roddelen. Maar wat ik het meeste kan missen zijn lezers die op mijn handen tikken en die zeggen dat ik het anders moet doen, omdat het niet gepast is.
Kritiek leveren is gemakkelijk, rustend op vooroordelen, gegrond op te weinig kennis. Diep in iemand zijn hoofd kijken, de muur doorbreken en echt in iemand zijn ziel kunnen kijken, en zo echt die persoon zijn gevoelens en gedachten begrijpen, dat is voor sommige pottekijkers veel moeilijker!

 

Ik had dus verschillende teksten in een stoffige map op mijn computer staan, die schreeuwden om gelezen te worden. Maar je vertelt de vrouw van je beste vriend toch niet dat haar ruziemakende collega gelijk heeft, omdat die stiekem een affaire heeft met je beste vriend? Je gaat toch geen problemen van je team online gooien terwijl je baas alles kan meelezen? En je zou toch ook niet willen dat je grootmoeder het geheim ontdekt dat een van haar kinderen een miskraam gehad heeft? Of misschien is het ook verstandig om het offline te laten dat je als getuige er niet achter stond dat dat prille nieuwe koppel ging trouwen.

 

De gemakkelijkste weg nemen daar hou ik niet van, en bij de pakken blijven zitten is al zeker niets voor mij. Het borrelde al langer om een nieuw blogadres te maken. En na maanden brainstormen en gevoelsborden te maken, knipte ik het lint door!

 

“Anoniem Jezelf”

een naam die je meteen het concept doet vermoeden. Geen herkenbare profielfoto’s, geen stiefvader die weet dat jij je bent, en ook al geen ongenodigde commentaren. Stel het je voor: schrijven in volledige vrijheid!

Dat kan bij anoniem jezelf! Samen met drie andere vrouwen heb ik een team opgericht, wij schrijven onder een pseudoniem en we voelen ons daar goed bij. Eindelijk zijn wij onze naam kwijt, zo kunnen wij ons hart ongeremd luchten, onze mening schreeuwend uiten, en onze emoties bloot op tafel gooien.

 

Ook jij kan meeschrijven:

Iets vertellen uit jouw leven dat zo ingrijpend is dat het je als mens veranderd heeft? Wil je iets delen dat je karakter gevormd heeft en dat nu nog aan je persoonlijkheid knaagt? Heb je het gevoel dat niemand je hoort, dat niemand je begrijpt of maar de moeite neemt om naar je te luisteren?

Bij “Anoniem Jezelf” ben jij welkom! Want iedereen is het waard om gehoord te worden! Al zit je in een rolstoel, ben je ongeneeslijk ziek, draag je een handicap met je mee of ben je gewoon blond in plaats van krullend bruin. Iedereen is uniek, en een mooi mens op zijn eigen wijze!

Wees jezelf: mijn duidelijke boodschap! Onder een pseudoniem vrij kunnen schrijven.

 

Interesse? Voel je het kriebelen? Lees dan vlug meer informatie op:

https://anoniemjezelf.wordpress.com/schrijf-mee/

 

Veel liefs, Coco

 

Wake-up call

Wat een maand! Het nieuwe jaar is net begonnen, en ik heb zo mijn planning voor dit jaar. Aan het einde van het jaar had ik mijn beoordelingsgesprek en alles ging goed. Tot ik deze week een verrassend gesprek had met mijn leidinggevende.

Yup, het was even schrikken maar het feitelijk kwam het er op neer dat ik aan sommige dingen harder mocht trekken. Wat meer met mijn vuist op tafel en dat ik ook niet moest vergeten om te lachen. Mijn gedachten dwaalde af naar mijn vorige job. Die modus kende ik, het betekende vaak dat het bedrijf een andere koers ging varen.

Maar heel eerlijk gezegd was ik blij dat ik die modus even in de kast mocht laten. Ik kan namelijk best wel een harde tante zijn, iets wat soms noodzakelijk is, maar niet altijd even leuk voor mijn omgeving. Maar ik moet er aan geloven..het is weer tijd om de modus aan te wenden.

Mijn gedachten dwalen ook af naar de toekomst. Is het misschien zo dat deze harde tante vaker ten tonele moet verschijnen? En wil ik dat wel? Ik ben de laatste weken echt aan het kijken naar mijn karaktereigenschappen. Dat er een nieuw jaar is begonnen met nieuwe voornemens helpt ook wel mee.

Het is niet altijd even makkelijk als vrouw in een mannenwereld, zoals ik jullie al geregeld heb laten weten. De aankomende maanden ga ik de vraag of ik deze modus wel altijd wil voor mezelf, proberen te beantwoorden.

Maar eerst ga ik lekker met de meiden weg, een weekend ontspannen. Want het het eerste wat ik deed na mijn gesprek is het delen met mijn lieve, krachtige, slimme vriendinnen.

Keep you posted!

Xxx Jubes

Meer van mijn avonturen vind je terug op www.djoebs.nl

Jasje, dasje…

De laatste tijd heb ik veel zakelijke besprekingen. Deels omdat ik me aan het oriënteren op de financemarkt en deels om mijn communicatieve skills up to date te houden. Eén ding is duidelijk als ik de gesprekken samenvat. Ik opereer duidelijk in een door mannen gedomineerde wereld.

Ik denk terug aan de golf van feminisme die we dit millennium toch echt wel voor de kiezen hebben gehad. De Beyonces en Eva Jineks van deze wereld zijn daar op zijn minst een voorbeeld van. Maar er is een gesprek wat bij mij maar blijft hangen. Het gesprek met die ene vrouw in de jungle van gesprekken met mannen.

Ik ontmoet haar in de business ruimte van een hip hotel. Ik ben wat verlaat, zoals ik haar tien minuten geleden heb gemeld aan de telefoon. Ze stelt me gerust. Ze is in een file terechtgekomen en zal ons gesprek ook niet op de afgesproken tijd halen.

Toch word ik geconfronteerd met een rood verhit hoofd en een klamme handdruk als ik haar ontmoet. Haar rode hoofd steekt af tegen haar gitzwarte haar en haar zachtroze mantelpak en ditto pumps. “Dat klopt. Hebben we zojuist besproken aan de telefoon”.

Ietwat verward neem ik met haar plaats aan een tafel en bestel een muntthee.  Zij bestelt een koffie en tovert een A4 notitieblok uit haar tas. Ik mijn mini-Moleskine. Ik maak geen aanstalten om aantekeningen te maken. Ik nip van mijn ietwat te hete thee.

Het doel vandaag is te netwerken. De dame in kwestie vertelt me over haar bedrijf wat ze een paar jaar geleden heeft opgezet. Ze heeft besloten het bedrijf op te zetten na te hebben gewerkt bij de grootste Amerikaanse bedrijven. Ze wijdt uit over haar twee kinderen. Aan de tafel naast ons kijken een aantal heren op, naar ons. Ik denk aan de stiltecoupé in de trein.

Ze wijdt uit over hoe ze haar kinderen weet te passen binnen haar drukke bestaan. Ze maakt een zenuwachtige indruk. De heren naast ons kijken weer op. Ze zoekt eigenlijk nog mensen om onder te brengen bij klanten. “Als ik jou verkoop…”

Ik onderbreek haar zin. Je verkoopt mij niet. “Jawel”. Weer de heren. “Ik denk dat je bedoelt te zeggen dat je me bij een klant zal onderbrengen?” “Nee”. De ogen van de heren priemen. Ik dwing mezelf de te hete thee te drinken om een pauze in te lassen. We laten dit onderwerp rusten.

Ik begin te vertellen over mijn eigen ambities, mijn genoten en huidige opleiding.  Ze is niet langer geïnteresseerd. Dat ik kinderloos ben laat ik in mijn eigen verhaal gewoon achterwege. We nemen afscheid en weten dat we elkaar nooit meer gaan zien.

Ik maak een stop op de damestoilet. Haarlak, deodorant. Girly stuff. Check. Roze mantelpakjes en ditto pumps. Check. Ambitieuze vrouwen. Check. Gezinsconstructies bepreken als je iemand nog niet zo goed kent. Doe maar niet. Zenuwpezerig gedrag? Achterwege laten.

Ik denk aan mijn mannelijke collega’s in hun gestreken blousen, hun jasje, hun dasje. De een met hier en daar kreukels in de pantalon, de ander met superfoute sokken. Sommigen zo bot als een hark. Sorry dames, ik ben nog even niet klaar om babystuff en werk met elkaar te combineren.

Dus jongens, bedankt voor mijn ietwat botte voorkomen, bedankt voor de props dat ik wel weet wat buitenspel is na zes jaar voetbal en die gesprekken over Marvel- films op de werkvloer…priceless. Dames, bedankt voor de gesprekken over de laatste koopjes bij de Primark, de ideale dagcreme en mijn verijdelde lijnpogingen. Ik kies een zwart mantelpak met gekleurde pumps. En misschien, heel misschien ben ik over een paar jaar wel klaar om babystuff op de werkvloer te bespreken.

 

Xxx

Jubes

Meer van mijn avonturen vind je terug op www.djoebs.nl

 

Volg je droom als ondernemer!

 

Het moment dat ik mijzelf inschreef bij de Kamer van Koophandel weet ik nog zó goed!
Eindelijk, na al die jaren van twijfel, onzekerheid of welke belemmerende gedachte dan ook, had ik de stap gezet om in het diepe te springen.
Ik wilde niet meer luisteren naar de ‘wat als’, de ‘ja maar’ en de ‘hoe dan’ stemmetjes.
Ik dacht, mocht het mij echt niet lukken dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Zodat ik achteraf niet kon zeggen, had ik maar.

Na de middelbare school was ik van plan om mijn middenstandsdiploma te gaan halen (dat had je toen nog in die tijd). Maar ik weet niet meer wat er tussen kwam, maar het kwam er niet van.

Dus belandde ik op de arbeidsmarkt, want dat was toch wel het veiligste om te doen, met zo min mogelijk risico. Nu bijna 20 jaar later, en met verschillende uiteenlopende functies achter de rug en die ik deels nog heb, heb ik zoveel geleerd.
Voorheen dacht ik weleens; wat heeft deze baan/functie nu voor nut of wat valt er hier nu uit te leren. Maar als ik terugkijk hadden ze (bijna) allemaal 1 ding gemeen. En dat was: de klant. Hoe verleen ik service, tevredenheid en klantvriendelijkheid aan de klant.

Toen ik in een periode van werkloosheid terecht kwam, een ideaal moment voor zelfreflectie, de balans op te maken en te besluiten welke richting in te gaan, gebeurde er iets moois.
Ik kocht een tijdschrift in de winkel, sloeg deze open en las deze woorden: ‘Volg je Droom’.
Het was alsof deze woorden er voor mij alleen geschreven stonden.
Als ik thuis naar een tv commercial keek hoorde ik de woorden: ‘waar wacht je nog op, zet die stap’!
Als ik op straat liep kwam ik een super groot billboard tegen waarop stond: ‘Go for It!
En een quote die ik las die mij nog steeds inspireert van Paulo Coelho: ‘Schepen zijn het veiligst wanneer ze in de haven liggen, maar dan zijn schepen niet voor gebouwd’. Dit gebeurde allemaal in een tijdsbestek van een paar weken. Okay, okay, i get the message dacht ik nog lachend.

Zo ver als mijn geheugen terug gaat is creativiteit echt mijn ding. Nieuwe dingen bedenken, creëren, te up-cyclen. Ik vind het heerlijk, de ideale ontspanning voor mij.
Dus ik besloot de stap te wagen en schreef mijzelf in bij de Kamer van Koophandel. Het moment dat ik naar buiten liep was ik zo trots op mezelf! Ik voelde mij ineens 10 cm groter.

Wat ik hiermee wil zeggen is, soms loopt het leven niet als gepland. Maar dat is niet erg. Zoals ik vroeger dacht, het waren verloren jaren, kan ik nu zeggen, ik heb zoveel geleerd! Vooral over mezelf, maar ook over de klant. Ik ben er nog niet, maar ik heb ook niet stilgestaan. En dat telt. Elke vooruitgang telt. Mocht je in dezelfde situatie zitten, of je kunt je er (deels) in herkennen, dan wil ik tegen je zeggen: Go for It! Je hebt meer achter je staan dan je denkt!

 

Angela Amting is eigenaresse van haar bedrijf FifiStyle. Een online webshop met Afrikaanse geïnspireerde sieraden, kleding, en accessoires. www.facebook.com/fifistyle1