Crossroads…

Als je mijn blogs een beetje hebt bijgehouden, dan weet je dat ik hard aan de weg aan het timmeren ben. Ik probeer een doel te bereiken, en dat hoeft niet perse gelijk, dat heeft tijd nodig. Je weet dan ook dat het zeker niet zonder slag of stoot gaat.

Begin mei starten mijn hoorcolleges, ik ben inmiddels een paar maanden aan het werk bij een baan die ik al jaren wou. Maar soms, ‘reality kicks in’. Ik besef dan dat het gewoon heel hard werken is en niets me zomaar is komen aanwaaien. Ik besef dan dat ik een bepaald pad heb gekozen, en per definitie niet dus een bepaald ander pad.

Ik ben nu mid 30 en ja vragen of ik kinderen wil, komen nu steeds vaker. Sterker nog, afgelopen maand ben ik erachter gekomen dat ik straks toch echt de enige ben binnen het gezin die nog kinderloos is. Mijn moeder ‘troost’ me altijd: “Jouw tijd komt nog wel” en “je kunt niet voor een carrière kiezen en ook ineens moeder willen zijn”. Met dat laatste ben ik het nooit eens.

Mijn moeder was zelf jarenlang directrice van een keten van kinderdagverblijven en BSO’s. Hoewel zij zelf heel jong kinderen kreeg, flikte ze het toch. Ow ja onderweg deed ze ook nog eens twee opleidingen. Ze beseft zich daarmee te weinig dat het dus wel gewoon kan. Vrouw zijn en een carrière navolgen.

Ik had afgelopen week een gesprek met mijn leidinggevende. Hij zou zijn vierde kind verwachten. Hij vertelde dat toch veel vrouwen uiteindelijk kozen voor het gezinsleven, ondanks dat ze eerder altijd aangaven hun carrière te willen navolgen. Ik moet toegeven, dat zag ik zelf ook vaak. Ik vraag me alleen zelf af of ik zo zou zijn. Ik heb er wel heel hard voor gewerkt. Het zou toch allemaal wel een beetje voelen als voor niks. Maar wat is de balans?

Toen ik een tijd geleden het toelatingsgesprek had op de universiteit, vroeg ik hem naar het aantal vrouwen op de opleiding. Hij zei dat het er bijzonder weinig waren, en liet me vervolgens het smoelenboek zien. Hij gaf zelf aan meerdere dochters te hebben.

Ik sta toch wel op een kruispunt, niet dat ik nu stel op sprong moeder wil worden hoor. Zo hard tikt het allemaal niet. Maar hoe gaat het eigenlijk straks? Ik ben in elke geval blij met mijn omgeving, waarbij ik weet dat ze me zullen steunen door dik en dun (of zwanger).

En voor nu ga ik die berg beklimmen die voor me staat. Het is een steile, maar hey, mijn rugzak is goed gepakt en als ik hem heb beklommen, zal ik toch even achterom kijken: “Dit heb ik toch even geflikt”.

Meer van mijn avonturen lezen? Surf even naar www.djoebs.nl